Elf doelpunten voor en negen tegen, in de laatste drie wedstrijden. Het is illustratief voor onze kracht én onze zwakte. Aanvallend hebben we echt wat staan en zijn we veel beter dan vorig seizoen. Mattsson is een virtuoos ‘op tien’ en we hebben sterke spitsen met eerst Bas Dost en nu Koki Ogawa. Maar verdedigend is het naadje. Wat we er voor inschieten, krijgen we achter om de oren. Het zijn haast communicerende vaten. En ja, er zijn ook nog die andere probleempjes, de grote wisselvalligheid tussen en tijdens wedstrijden en de vreemde drang om voor de eigen goal te gaan hangen tegen onbeduidende tegenstanders, vooral thuis.
Hoe was dat tegen bijna-topploeg FC Twente? Meijer had voor de wedstrijd gezegd dat NEC in deze wedstrijd niks te verliezen had en dat gevoel leek bevrijdend voor de spelers. Na een slecht begin waarin er al bijna twee inlagen, durfde de ploeg nu wel hoog druk te zetten en lukte het om Twente in grote delen van de eerste helft aardig van het doel te houden. Het liet af en toe ook goed combinatievoetbal zien. Vlak voor de pauze viel toch de 1-0 voor FC Twente. Zoals zo vaak dit seizoen brak de tegenstander weer veel te makkelijk door op de flank (de linker dit keer), en stond er weer iemand ontzettend vrij in de zestien. Dat het schot van drie meter afstand door de benen van Cillessen glipte zag er lullig uit, was ook niet top gekeept, maar laten we vooral niet vergeten wat er aan vooraf ging hè. Ook de ander twee Twente-doelpunten werden gemaakt door spelers die alle ruimte hadden om van een paar meter afstand eens lekker op onze goal te bladderen.
Hoe komt dit nou? Tja, dat is lastig vast te stellen. Het is een combinatie van backs die er niet kort genoeg op zitten, middenvelders die hun mannetje laten lopen, centrale verdedigers die dekkingsfouten maken en niet durven in te stappen.
Te gemakkelijk gaat het beschuldigende vingertje richting Bram Nuytinck. Hij maakt fouten en is (nog) niet de scherpe Serie A-verdediger waar we op hoopten, maar hij haalde gisteren ook veel weg en staat positioneel dan juist wel goed. Nuytinck had het een paar keer flink aan de stok met Ross. Benieuwd waar dat dan over gaat. Het zou interessant zijn om eens van Nuytinck te horen hoe hij tegen de defensieve problemen aankijkt.
Tot zover het defensieve geschutter. Aanvallend was er namelijk veel te genieten. Meijer verraste op twee posities met de opstelling. Schöne had een basisplaats en niet Hoedemakers en in plaats van Olden Larsen speelde Youri Baas op de linkervleugel. Gaandeweg de wedstrijd bleken het allebei goede keuzes. Schöne is defensief dan wel minder dan Hoedemakers, maar hij speelde echt sterk in balbezit. En Baas moest dan wel de defensie versterken, maar ook hij liet offensief hele goede dingen zien.
En zo komen we bij de twee hoogtepunten van de avond. Nadat Ross kort na rust op een wat gelukkige manier uit een corner de 1-1 binnen had ge-oord, waren we getuige van de werkelijk schitterende 1-2. Een flitsende aanval met in de hoofdrollen Mattsson en Baas, over meerdere schijven met één keer raken en een hakje, werd afgerond door Bart van Rooij. Niet veel later, na goed doorzetten van Schöne, gaf Mattsson een fantastische steekpass op de diep sprintende Baas, die met een stiftje afrondde, 1-3. Om je vingers bij af te likken.
Dat na al dit moois de broodnodige drie punten toch niet werden binnengehaald was bijzonder zuur maar, met onze verdedigende problemen, ook niet onverwacht.
