Mark Jammer, jammer, jammer. Zo dicht erbij en toch zo ver weg. Dat is het gevoel dat beklijft.
NEC verloor vandaag haar vijfde bekerfinale. Over de gehele wedstrijd gezien was Feyenoord wellicht de terechte winnaar, maar NEC was zeker niet kansloos. Wat heet, we waren zelfs de betere ploeg in de eerste helft. Maar helaas kopen we daar bitter weinig voor. Met gezonde tegenzin persen we er toch maar een verslagje uit, want dat heeft onze ploeg en deze wedstrijd wel verdiend.
Vanavond stond een wedstrijd op het programma waar eigenlijk niemand bij NEC op zat te wachten, maar die wel cruciaal is voor de stand op de ranglijst. Ingesloten tussen de gewonnen Derby en die oh zo langverwachte bekerfinale moesten we laat op de zondagavond namelijk aantreden tegen PEC Zwolle. Echt zo’n wedstrijd waar je eigenlijk alleen maar kunt verliezen, tenzij je wint. En zelfs dan. U weet wel. Na de winst eerder op de dag van Ajax tegen Twente stond de druk er wel vol op, want plek 5 was weer even uit handen. Ook Utrecht begint ons nadrukkelijk in de nek te hijgen voor de zesde plek. Tegelijkertijd is natuurlijk een blessure oplopen het laatste wat onze spelers vanavond wilden. Want een blessure staat nu toch meteen garant voor een einde aan elke hoop op het spelen van de bekerfinale. Ook directe rode kaarten zouden het einde van finaleaspiraties betekenen. Het was dus hopen dat PEC er niet al te zwaar in zou kleunen en dat onze spelers het koppie erbij zouden houden, maar ondertussen deze wedstrijd nog altijd wel serieus nemen. Een zeer lastig koord om op te balanceren.
Om de volle omvang van een bepaalde situatie echt op waarde te kunnen schatten moet je soms even een moment van bezinning inlassen en wat zaken in perspectief plaatsen.
Op 9 april 2021, bijna exact drie jaar geleden dus, was NEC op bezoek in Rotterdam bij een uitermate zwak presterend Excelsior. Onze ploeg legde nog wel een acceptabele eerste helft op de mat, maar gaf de wedstrijd in het tweede bedrijf volledig uit handen en verloor met 2-1. Vier dagen eerder, op Paasmaandag in de eigen Goffert, in hondsberoerde weersomstandigheden met hagel, wind en sneeuw, had Telstar in de tweede helft de stand gelijk getrokken tot 1-1. En drie dagen dáárvoor hadden we met 0-2 verloren uit bij Almere City. Dit alles in de Keuken Kampioen Divisie, waar we al meerdere jaren troosteloos en uitzichtloos rondzwommen. Het voetbal was niet om aan te gluren, coach Rogier Meijer zat op de schopstoel en we gleden langzaam af naar een anonieme plek 7 tussen het tweede garnituur van het Nederlandse profvoetbal. Pikant feitje: aartsrivaal vitesse eindigde datzelfde seizoen op plek 4 in de Eredivisie en haalde de bekerfinale, waarin latere landskampioen Ajax met 2-1 te sterk bleek.
Dit gebeurde allemaal ‘slechts’ drie jaar geleden.
We zijn dezer dagen bij DTH niet echt meer van de journalistiek, maar als je dan toch niet bij de wedstrijd kunt zijn dan kun je net zo goed even de interviews bekijken. Daarin gaf Meijer voor de camera’s van ESPN aan dat het wel heel raar moet lopen als hij niet bij NEC aanblijft … Lees meer