Rens van Eijden, verdomme, wat doe je ons aan? We kunnen helemaal niet zonder je. Zoals het Nederlands elftal een stuurloos zootje is zonder Virgil van Dijk, zo is NEC dat zonder jou.

Het is de eerste grote domper na de euforie van de promotie, de ernstige blessure van onze aanvoerder. De ergste vrees werd waarheid, een afgescheurde kruisband. De langdurige afwezigheid van Rens is vreselijk voor de club en voor ons, de supporters. Een speler die voorop gaat in de strijd, een belangrijke aansturende rol heeft in het team en altijd een nuchter verhaal klaar heeft voor de pers, ja, die mis je wel.

Door het wegvallen van Van Eijden heeft Ted van Leeuwen er weer een uitdaging bij. Een goede centrale verdediger met Eredivisie-ervaring en leiderschapskwaliteiten is aan z’n ‘To Do-lijst’ toegevoegd. En er was al een vacature voor een centrale verdediger.

Meer lezen

Het voelt nog als gisteren, maar onze promotie en het grote feest dat daarna losbarstte gebeurde toch echt alweer zo’n zes weken geleden. Inmiddels zijn onze spelers en technische staf terug van vakantie en zijn de voetbalschoenen uit het vet gehaald. De eerste nieuwe namen zijn ook al bekend: Vukovic, Schöne, Duelund, Mattsson en Bronkhorst konden verwelkomd worden op de club, terwijl ook Branderhorst zijn contract verlengde. De seizoenkaarten vlogen ondertussen als de spreekwoordelijke warme broodjes over de toonbank. Pim en zijn team wisten ongetwijfeld niet wat ze meemaakten. De laatste telling die we zagen was meer dan 9.500 kaarten en dat was ruim drie weken geleden. Ongekend natuurlijk, en dat al lang voordat de nieuwe selectie volledig bekend is.

Over die nieuwe selectie gesproken, een aantal daarvan konden we donderdag aan het werk zien in de traditionele oefenpot tegen de NEC amateurs.

Meer lezen

Mijn zoon heet Lasse, hij is elf jaar oud, en hij was erbij.

Op zondag 23 mei, de dag van de promotie, word ik met een pens vol zenuwen wakker. Ik stap op mijn fiets en probeer de spanning eruit te rammen. Stel je toch eens voor dat het vandaag gaat lukken. Promotie. Na zo’n bagger seizoen, na zo veel slechte jaren.

Na ruim 80 km fietsen kom ik bezweet thuis. Mijn pens nog steeds vol met zenuwen. Ik pak mijn mobiel en zie dat what’s app ontploft is met berichten. Vrienden, bekenden, supportersgroepen organiseren zich om samen deze dag te beleven. Met elkaar. Net als in het stadion.

Ik heb tijdens het fietsen besloten om deze dag met mijn zoon te beleven. Ik ga douchen en zeg tegen Lasse dat we samen de spelersbus gaan uitzwaaien. We fietsen naar het stadion en om 14:30 staan we op het voorplein. Om 15:11 staat het voorplein in vuur en vlam en passeert de bus ons stapvoets. Lasse zwaait zo hard als hij kan. Een beetje benauwd vraagt hij of de buschauffeur door de rook nog wel kan zien waar hij naar toe moet rijden. Opgewonden en onder de indruk fietsen we samen naar huis en daar begint het lange wachten tot de wedstrijd begint. Ondertussen stromen op mijn telefoon de foto’s en filmpjes binnen van de glorieuze uittocht van onze strijders en dringt het gevoel zich op dat dit wel eens een hele bijzondere dag zou kunnen gaan worden.

Om 18:00 zitten Lasse en ik voor de tv en kijken we samen met vriend Benjamin naar de wedstrijd. We gaan helemaal op in de wedstrijd. We juichen, we wanhopen, we juichen weer en de zenuwen gieren door onze lichamen als we dan uiteindelijk wachten op het laatste fluitsignaal. Om 19:51 ziet Lasse zijn vader juichend naar buiten rennen waar hij op straat een vaag soort dansje doet.

Meer lezen