Wij rood-zwart- en groenen hebben het maar goed. Dat we de knuffelclub zijn geworden van het nationale voetbalopiniewezen boeit me maar matig. Ik kijk vrij weinig naar de Kenneth Pérezzen van deze wereld. Ik kijk liever naar het veld. Prachtige overwinning op AZ. AZ mensen, daar poepte ik vroeger voor in mijn broek. Die waren toch zeker altijd veel beter dan wij? En dan lekker kwaad wezen op de scheids omdat we niet winnen van de Eagles. De Bekerwinnaar, de club die ons vorig jaar vernederde met een verpletterde 5-0, de mannen die lekker in de flow
zaten na een mooie winst in Athene. Maar zie nu: we kniezen omdat we niet wonnen. Een gelijkspel is ons daar niet genoeg, de lat ligt hoog. En er komt nog veel meer aan.
De week van
De week van … twijfelen mag
De feestdagen en weken zonder NEC-voetbal zijn achter de rug, het echte werk gaat weer beginnen: De Eredivisie! Nou, één kanttekening, een paar wedstrijden kijken uit de Premier League is ook geen straf hoor. Zelden saai, hoog niveau, hoge intensiteit. Het tegenovergestelde van NEC, zeg maar.
Tot nu toe dan, natuurlijk. Want na de winterstop gaat het allemaal beter worden. Zo heeft Aalbers Bryan Linssen al binnen gehengeld. We moeten daarbij wel hopen dat Linssen, die als 34-jarige niet meer in de kracht van z’n voetballeven zit, na 2,5 jaar Japan nog wat meer fut in de beentjes heeft dan Vito van Crooij. Die is in z’n jaartje Saoedie-Arabië in een hobbelmodus terecht gekomen, die niet zomaar weer uitgezet kan worden.
De week van… Even in de arm knijpen.
Om de volle omvang van een bepaalde situatie echt op waarde te kunnen schatten moet je soms even een moment van bezinning inlassen en wat zaken in perspectief plaatsen.
Op 9 april 2021, bijna exact drie jaar geleden dus, was NEC op bezoek in Rotterdam bij een uitermate zwak presterend Excelsior. Onze ploeg legde nog wel een acceptabele eerste helft op de mat, maar gaf de wedstrijd in het tweede bedrijf volledig uit handen en verloor met 2-1. Vier dagen eerder, op Paasmaandag in de eigen Goffert, in hondsberoerde weersomstandigheden met hagel, wind en sneeuw, had Telstar in de tweede helft de stand gelijk getrokken tot 1-1. En drie dagen dáárvoor hadden we met 0-2 verloren uit bij Almere City. Dit alles in de Keuken Kampioen Divisie, waar we al meerdere jaren troosteloos en uitzichtloos rondzwommen. Het voetbal was niet om aan te gluren, coach Rogier Meijer zat op de schopstoel en we gleden langzaam af naar een anonieme plek 7 tussen het tweede garnituur van het Nederlandse profvoetbal. Pikant feitje: aartsrivaal vitesse eindigde datzelfde seizoen op plek 4 in de Eredivisie en haalde de bekerfinale, waarin latere landskampioen Ajax met 2-1 te sterk bleek.
Dit gebeurde allemaal ‘slechts’ drie jaar geleden.
De week van….. boos rammen op het plexiglas
Ik beschouw mezelf als een traditionele, misschien wel ouderwetse voetbalsupporter. Als we scoren juich ik en als we winnen gaan beide vuisten de lucht in na de wedstrijd richting de spelers, roep ik heel hard YES en stap ik met een grijns in de bus terug naar huis. Daar bespreken we dan de hoogtepunten en genieten we extra van het gekochte drankje. Als we verliezen dan baal ik, maak ik soms een wegwerpgebaar richting spelers na afloop (zeker als de inzet onder de maat was), komen er krachttermen van teleurstelling uit en nuil ik in de bus op de terugweg. Dan is Meijer een tactisch onbenul, was de tactiek drama en kunnen de spelers er geen ruk van. En af en toe was de scheids natuurlijk ook klote en lag het ook aan hem.
De uitwedstrijden het afgelopen jaar zijn fantastisch. De sfeer is top, de aantallen gigantisch en er is nauwelijks gezeik. Die sfeer en die aantallen, maken me trots om NEC supporter te zijn. Helaas wordt deze support de laatste wedstrijden steeds minder beloond door de spelers op het veld met goed voetbal en vooral ook punten. Langzaam glijden we af naar de kelder en dat is een plek waar deze selectie niet thuis hoort. Tegen PSV kun je natuurlijk verliezen, maar de manier waarop, zonder lef en met slechts een enkele kans, dat was gewoon ondermaats. Een week eerder in de eerste helft tegen Sparta was het voetbal zelfs zo ontzettend slecht, dat niet alleen de basis werd gelegd voor de nederlaag, maar ook voor mijn koppijn in de avond. Om nog maar te zwijgen van de boosheid en frustratie voor de hele week erna.