Ik kan niets anders zeggen dan dat ik op dit moment ontzettend blij word als ik aan NEC denk.
We voetballen weer en supporters mogen daar (deels) weer bij aanwezig zijn. Natuurlijk mis ik de gezellige uitstapjes naar de uitwedstrijden en natuurlijk was het een hoop geouwehoer om te organiseren dat ik samen met mijn vaste clubje maten bij elkaar kon zitten tijdens de eerste twee wedstrijden. Maar toch, ook dat voelde vertrouwd. Je probeert het te organiseren via de groepsapp. De één reageert wel meteen, de ander niet en weer een ander heeft zich al aangemeld. Chaos van een vriendengroep. Heerlijk.
En dan is het toch uiteindelijk gelukt en mogen we weer naar het stadion. Het voelt vertrouwd en tegelijkertijd ook anders. De voorpret, de fietstocht naar het stadion, de schitterende Goffert. Alles is zoals het was en hoort te zijn. Maar ook anders want geen biertje in de Eendracht maar een paar blikjes in mijn fietstas. Rondom het stadion is het stiller, weinig supporters, geen gezellige drukte. Op een bankje met je voetbalmaten je blikjes bier opdrinken en de tijd in de gaten houden zodat je volgens het tijdslot op tijd op je plek zit. Niet meer snel je bier achterover gieten in de Eendracht om daarna de trap af te stormen om op tijd te zijn voor het begin van de wedstrijd.
Maar ik klaag niet want we mogen weer en wat ik op het veld zie bevalt me. Ik zie een gretig jong team. Er is inzet en er wordt af en toe met lef gevoetbald. Natuurlijk worden er fouten gemaakt maar dat geeft niet. Liever iets proberen dan een tikkie breed.
