Onlangs kocht ik het boek van Frans Paymans. Een indrukwekkend boek van een geweldige kerel. Geen spat veranderd ook. En hoewel het een eeuwigheid geleden lijkt dat hij voor NEC speelde, weet ik nog precies hoe hij liep over het veld en op welke manier hij zijn slidings maakte. Hij scoorde als verdediger natuurlijk niet iedere week, maar ik was erbij toen hij zijn laatste competitiegoal maakte uit tegen AZ in Alkmaar. Het was een septemberavond, vroeg in het seizoen en het regende als een gek, maar dat doet het in Alkmaar eigenlijk altijd. NEC speelde in een wit shirt met mephisto op de borst en we speelden tegen illustere namen als Edwin Vork en Dennis den Turk. NEC stond een minuut voor tijd met 2-0 achter en toen scoorde Paay de 2-1. Er werd gejuicht door 40 NEC fans, maar het werd nog mooier toen Lok ver in blessuretijd ook nog de 2-2 maakte. In de trein terug naar Nijmegen vierden we het punt als een overwinning. Toen we alle aansluitingen ook nog haalden en met 1 van de laatste treinen Nijmegen binnen kwamen rollen, kon de dag helemaal niet meer stuk. Ik praat over 1992. Bijna 30 jaar geleden. En het staat nog op mijn netvlies. Vroeger was niet alles beter, maar met spelers als Lok, Wijnhoven, Brookie, van Wanrooij en dus ook Paay , daar had je wat mee. Geen wereldsterren, maar wel spelers die werkten. Geen Koptelefoon en capuchon, maar een spijkerbroek en een bloesje. Geen lichaam vol tattoos, maar een lichaam met veel haar. Geen mooie hoge transferwaarde, maar smerige afgezakte kousen. Dit was, dit is en dit blijft voor mij NEC.
Zo zagen wij het: MVV-NEC
De laatste 10 minuten laten zien hoe verschrikkelijk NEC deze wedstrijd eigenlijk was, want een beetje druk naar voren en je had hier echt wat kunnen halen. Nu speelde je 80 minuten als een krant en dat kostte je uiteindelijk drie kostbare punten: 2-1. Inzet: Er is wat gelopen, er werden wat foute passes gegeven, … Lees meer
Foto: Rob Koppers