Het valt me allemaal niet mee de laatste dagen.NEC verliest, we kunnen niet meer naar een stadion, het regent, grijze luchten, regen, korte dagen. Corona, corona en nog eens corona. Ik voel dat ik dreig weg te zakken in een alles verwoestende herfstdepressie. Ik voel me lusteloos en heb geen zin om me er tegen … Lees meer
Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.
De nummers 7 en 8 van de Eredivisie, je verzint het niet. Vorig jaar allebei nog in de KKD, nu in de subtop. Cambuur was de vorige twee seizoenen met afstand de te kloppen ploeg in de KKD, maar NEC heeft zich goed versterkt en zou toch inmiddels minimaal gelijkwaardif geacht moeten worden. Hoe snel kan het tij keren. Wel misten we vandaag Okita en Ruiz (alweer…), maar daartegenover stond de terugkeer van Tavsan. Door de lege tribunes en het weer (het goot werkelijk met bakken uit de lucht) was de ambiance vanavond vreselijk. Hopelijk dat dat niet voor de wedstrijd zou gelden.
Op voorhand tekende iedereen uiteraard meteen voor een gelijkspel uit bij AZ. Desalniettemin overheerste dit weekend toch vooral de kater, want diep in blessuretijd zagen we een onverwachte en lange tijd relatief onbedreigde voorsprong alsnog uit onze vingers glippen. En dat is balen. Enorm balen zelfs. De nummer drie van de Eredivisie van vorig seizoen speelt op de valreep gelijk in eigen huis tegen de nummer zeven van de Nederlandse tweede klasse van vorig seizoen. En het voormalige tweede klasse elftal baalt enorm. Wow.
We hebben het al meerdere malen gezegd, maar inmiddels kunnen we toch echt wel met een redelijk gerust hart achterover gaan zitten en gewoon genieten van de rest van dit seizoen. Deze ploeg gaat never nooit niet tegen degradatie vechten. Er zit gewoon te veel kwaliteit in de ploeg. Dat begint natuurlijk allemaal op het middenveld, waar Lasse en Edgar het kloppende en ervaren hart van het team vormen. Daarachter hebben we Bruijn en Proper die zich aan de hand van deze spelers verder kunnen ontwikkelen. Achterin maakte Odenthal de afgelopen maanden een stormachtige ontwikkeling door. In de KKD bij tijd en wijle nog onzeker ogend, daar vormt hij momenteel naast topaankoop Marquez (petje af voor deze briljante vondst van Van Leeuwen) een betrouwbaar slot op de deur. Hij wordt geflankeerd door nog twee eigen jeugdtalenten, Van Rooij en El Karouani, die eveneens op fenomenale wijze de opstap hebben gemaakt van de KKD naar de Eredivisie.
Wij hebben er al even aan kunnen wennen, maar vanaf dit weekend moesten we er in het hele land weer aan geloven: voetballen zonder publiek. Het Afas stadion van AZ, dat er door het vervangen van het dak en het rechttrekken van de tribunes zeker niet op achteruit is gegaan, bleef leeg. Dat wil zeggen op een paar ‘helden’ na, het inmiddels bekende type sukkel, dat veelal in zwart gehuld en met allerlei verboden vormen van gezichtsbedekking, het stadion binnendrong en de wedstrijd een paar minuten stil wist te leggen.
Gelukkig zagen we in het troosteloze decor een wedstrijd die voor de niet-neutrale supporter spannend was en vanuit het perspectief van NEC weer verbazingwekkend goed. AZ is dit jaar dan even niet de bijna-topploeg van de afgelopen seizoenen, ze kunnen je bij vlagen nog steeds overlopen. Dat was ook wel even het beeld in een lange fase na de snelle 0-1 door Jordy Bruijn. Het ultieme schrikmoment was de bal van Pavlidis, die we allemaal al telden, maar op de paal belandde.
Tegen het einde van de tweede helft en de hele tweede helft had NEC de boel goed onder controle en voetbalde het soms weer prachtig door de linies. NEC was het meest dreigend, AZ wist het niet meer en de volgende schitterende overwinning leek aanstaande. Tot die verdomde 94e minuut. Toch een momentje concentratieverlies, Aboukhlal wordt vrijgelaten en kan van dichtbij raak koppen.
