Voor diegenen die even niet opgelet hebben: NEC ligt uit het bekertoernooi. Gisteren vond het duel tegen Excelsior plaats en de thuisploeg trok daarbij in de verlenging aan het langste eind (4-2). Ook al stonden we tot een paar minuten voor het reguliere einde van de 90 minuten speeltijd ‘gewoon’ aan de leiding (1-2) en … Lees meer
Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.
Met twee overwinningen op zak in de tweede periode kon NEC vanavond thuis tegen MVV goede zaken doen. Met negen punten uit drie duels sta je er namelijk goed op, en kun je je wellicht zelfs een misstap – bijvoorbeeld volgende week tegen Cambuur – veroorloven. Zaak dus om vanavond de drie punten in eigen huis te houden. Onze drieëenheid in de dug-out stuurde hiervoor dezelfde elf basisspelers de wei in als afgelopen maandag. Dus weer met Flemming in de spits, Okita en Romeny op de flanken, en Rens achterin naast Kvida.
Zo, de tweede periode van het seizoen is inmiddels van start gegaan.
Twee keer ‘de nul’. Foto: Rob Koppers
Terugblikkend op de eerste periode vallen me aantal zaken op. Allereerst het realisme onder de supporters. Gingen we de laatste seizoenen nog met veel (valse) hoop het seizoen in en maakte deze hoop al snel plaats voor cynisme, wanhoop en frustratie. Daar hoorde ik dit seizoen menig supporter verzuchten dat ‘het toch wel niets zal worden‘ om vervolgens gewoon zoals elk seizoen hondstrouw plaats te nemen op de tribune om weer een tranentrekkende wedstrijd te mogen aanschouwen. Want dat het spel de eerste wedstrijden (zacht gezegd) nogal tegen viel moge duidelijk zijn. Het viel niet mee om een bepaalde lijn/visie te ontdekken in de verschillende wedstrijdopstellingen en het spel deed vaak denken aan het breiwerkje wat mijn zoontje (verplicht) dient te maken op school. (In de war, knopen, ‘ik wil niet meer‘, jankend de zooi in een hoek smijten). Maar goed we kunnen natuurlijk niet de hele selectie in een hoekje smijten en dus rapen we de zooi maar weer op, proberen de knopen te ontrafelen, drogen tranen en gaan weer dapper door.
Dit soort wedstrijden gaat toch eigenlijk nergens over. In een totaal troosteloze, dode ambiance op een maandagavond sta je in de bittere kou onder een afdakje te kijken naar een stelletje kleuters (“beloften” heet dat officieel dan) dat tegen jouw elftal speelt in het altijd bruisende Wijdewormer. Ter vrije parafrasering van Herman Finkers: “Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen. In Wijdewormer is altijd wat te doen.” Met die kanttekening dat zelfs het licht van de spaarzame stoplichten in Wijdewormer de duistere naargeestigheid van deze echoput niet kunnen doorbreken. Geen bier op de ’tribune’ (we gebruiken het woord ’tribune’ hier in de ruimste betekenis van het woord) en geen catering. Daarom had de SV haar eigen cateringkraam maar meegenomen om het vijftigtal meegereisde die-hards van hamburgers te voorzien. Het enige positieve wat je kunt benoemen is dat je wel heel lekker dicht op het veld staat. In zo’n ellendig krocht blijft het altijd de vraag of de ploeg zich wel kan opladen voor de wedstrijd. Vorige keer ging het immers nog vreselijk mis in dit kuuroord voor post-terminalen.
