Een door coronavirus zwaar aangeslagen NEC versierde vorige week een meer dan prima resultaat uit bij NAC. Vanavond mocht diezelfde ploeg het in eigen huis opnemen tegen Helmond Sport. Helmond bungelt redelijk onderaan in de competitie, dus dan verwacht je ondanks de coronacrisis bij NEC toch een redelijk makkelijk avondje. Niets bleek echter minder waar. NEC had het erg lastig met de Brabanders, die een aardig potje bleken te kunnen voetballen, terwijl NEC uiterst onzorgvuldig omging met de vele kansen die we kregen.
Terwijl ze er in de VS achter proberen te komen of een bejaarde psychopaat of een broze opa het land moet gaan leiden. Terwijl wereldwijd, zeker ook in Europa en Nederland, het coronavirus ons nog steeds bij de ballen heeft. Terwijl zorgmedewerkers, de helden van het voorjaar, zich briesende idioten van het lijf moeten houden, gaat de Keuken Kampioen Divisie gewoon door. Dat klinkt cynisch, maar het profvoetbal biedt miljoenen mensen zo, te midden van alle beroering, een mooie afleiding. Een cadeautje dat we maar in dank moeten aanvaarden.
We leven even in een surrealistische wereld waar ergens, in een stadje dat Nijmegen heet, een oude voetbalclub op zoek is naar betere tijden. Het absurde voor ons, de supporters, is dat dat uitgerekend dit corona-seizoen kan gaan lukken. Seizoenen lang hebben we ons in het stadion kunnen ergeren aan ideeëloos, wezenloos, ongeïnspireerd, zeg maar gewoon slecht voetbal. En nu, nu we veroordeeld zijn tot het volgen van onze club via de TV, zien we ineens een team waar onze harten wél sneller van gaan kloppen. Hoe cynisch is dat!? Ik denk dat we ook dit cadeautje maar in dank moeten aanvaarden.
Waar we hoopten op een gezellig klassiek avondje NAC-NEC thuis op de bank, daar kwam het coronaspook opnieuw de boel verbruien. Wat bleek namelijk: een hele zwik NEC spelers hadden deze week positief getest op corona en zaten net als wij dus thuis op de bank te wedstrijd te bekijken (nemen we dan maar aan). Het team dat aantrad tegen NAC was dan ook een beetje een blinde greep uit de ballenbak. Vooral achterin was de slachting groot. Twee doelmannen bleken afwezig (niet verwonderlijk, want Alblas en Branderhorst hebben zo’n virus natuurlijk meteen klemvast) en dus mocht Schuurman zijn basisdebuut maken. Centraal achterin ontbraken zowel Bukusu als Van Eijden, waardoor we werden getrakteerd op het fantasieduo Odenthal en Van Ottele. Ook Vet ontbrak, waardoor Baretto weer eens een uitwedstrijd meedeed.
Klote Corona. Ik ben er wel klaar mee. Wat is dit voor een seizoen. Ik heb één wedstrijd in de Goffert mogen zitten en ben verder aangewezen op Fox. Thuis op de bank naar een leeg stadion kijken. Het is niets voor mij. Sfeerloos en saai. Een leeg stadion kan zo oorverdovend stil zijn. Verschrikkelijk. De laatste wedstrijden doe ik dan ook maar het geluid van de televisie uit en luister ik naar het ‘deskundige’ commentaar van mijn lieftallige echtgenote. Verwoede pogingen van mijn kant om situaties uit te leggen en antwoord te geven op vragen als; ‘Waarom schiet hij die bal nou zo?’, ‘Welke kant spelen we op?’ leiden tot niets. Maar goed het is lief bedoeld en het zorgt er in ieder geval voor dat ik niet in slaap val of toch maar de afzuigkap ga schoonmaken.
