Hoewel we vanmiddag pas de kwartfinale spelen en het heel onwaarschijnlijk is dat we de finale gaan halen (laten we een bietje realistisch blijven), dwaalden mijn gedachten de afgelopen dagen toch steeds weer af naar de herinneringen die ik heb aan de vier bekerfinales die ik heb meegemaakt. De finales van 1983 en 2000 zag ik in het stadion, die van 1973 en 1994 niet.
Dat ik nog herinneringen heb aan de finale van 1973 tegen NAC (2-0 verlies) is best bijzonder, want ik was toen nog een klein jochie dat zich misschien net een beetje bewust begon te worden van zoiets als clubliefde. Ik weet niet eens of ik in die tijd al eens in het stadion was geweest. Ik kan me nog wel herinneren dat mijn vader er een tijdje niet zo happig op was mij mee te nemen, ik zou toch niks kunnen zien. Op de staanplaatsen, in ons geval ‘West’, zou ik dan alleen maar tegen de benen van de grote mensen aan staan te kijken. Bovendien, dat geklooi van andere kinderen, die een hele wedstrijd bezig waren de steile bocht van de wielerbaan af te glijden, en weer op te klimmen, beviel ‘m maar matig.
Mijn vader was al heel lang NEC supporter. Niet dat hij elke wedstrijd ging kijken. Dat deden in die tijd niet zoveel mensen. Een seizoenkaart had bijna niemand, of bestond nog niet eens. Afhankelijk van het belang van de wedstrijd konden er de ene week 7.000 man zijn en de andere 25.000. Een kaartje kocht je meestal pas vlak voor de wedstrijd, bijvoorbeeld bij de kassagebouwtjes die toen in het Goffertpark in de buurt van de kinderboerderij stonden of, als het echt druk leek te worden, in de voorverkoop bij sigarenzaak Van Offeren.
Maar pa was dus fanatiek genoeg om op die Hemelvaartsdag in 1973, samen met een paar kennissen, naar de Kuip af te reizen, waar het favoriete NEC voor 46.000 toeschouwers de boot in ging. Waarschijnlijk vond ik het allemaal nogal spannend, mijn vader die in het verre Rotterdam in een enorm stadion zat. En het was kennelijk zo belangrijk, dat het op de radio werd uitgezonden! Dat is dan ook mijn levendige herinnering. Hoe ik samen met mijn moeder, ik kon toch niet slapen, naar de radio luister en hoor hoe het drama zich voltrekt. Van het verslag of het wedstrijdverloop is niet veel blijven hangen. Wel van de sfeer, de teleurstelling. Ja, het was een eerste harde les voor een beginnend NEC-supportertje en bepaald niet de laatste, daar kan elke NEC supporter over meepraten.
Naarmate we ouder werden gingen m’n vader en ik steeds vaker samen naar het stadion en inmiddels zitten we al weer tientallen jaren, met seizoenkaart, op onze vaste plaatsen. De kiem voor een leven lang NEC-supporter is wellicht toen, op die avond in ’73, gelegd.
Wichard