Columns

De PR-pipo’s in Goffert zullen ervan gruwelen. Het is voorbarig. Het is een self fulfilling prophecy. Het kan allemaal nog goed komen (zie het doldwaze seizoen 2007 – 2008). Het is negatief denken. We zijn ‘pas’ negen wedstrijden bezig. De selectie is vernieuwd en moet nog op elkaar ingespeeld raken. Maar laten we wel wezen: het is nog niet eens half oktober en het gevreesde degradatiespook is na een kleine twintig jaar terug in het Goffertstadion.

In de jaren tachtig en negentig was de gehate kwelgeest, die van eredivisieclub naar eredivisieclub reist, kind aan huis in de oude Bloedkuul. Los van de overleefde nacompetities waar het gehate voetbalfantoom nog net op tijd het stadion uitgejaagd kon worden, sloeg hij in die periode niet minder dan drie keer genadeloos toe. Tranen, wanhoop, leeglopende selecties en tribunes en verhalen over het definitief verliezen van de aansluiting met de concurrentie / de Eredivisieclubs / Vitesse / de slag om goede spelers / de beschaving waren aan de orde van de dag.

Lees meer

Als de medewerkers van de toonaangevende Van Dale woordenboeken nog voorbeelden nodig hadden om het begrip ‘vicieuze cirkel’ te illustreren, dan zou een bezoekje aan de Goffert dezer dagen meer dan voldoende stof opleveren. Bij ons wordt er momenteel immers aardig wat negatief rond gespiraald. Om de diverse draaikolken te ontwarren en enig zicht te krijgen op de onderliggende chaos heb je bijna een doctoraal diploma Theoretische Natuurkunde nodig.

Financieel gezien zitten we al enige tijd in zwaar vaarwater. Enkele jaren geleden is een straffe sanering ingezet, onder nauw toeziend oog van de investeerders. Het doel: financieel gezond worden, wat simpel gezegd zoveel betekent als niet meer uitgeven dan je binnenkrijgt, en idealiter zonder transferinkomsten daarbij nodig te hebben om de boekhouding uit de rode cijfers te houden. Een nobel streven, en zeer dringend nodig ook, want onze club heeft al enkele malen angstig dicht langs de rand van de afgrond gewandeld. Voorheen konden we nog wel eens wat cruciale zaken verkopen, zoals het stadion. Maar nu we zelfs dingen als een ‘mondelinge toezegging tot het recht van aankoop van de Eendracht gronden tegen taxatieprijs’ (of iets in die geest) hebben verkocht, is ook het gebakken lucht bezit van NEC zo goed als verdwenen.

Lees meer

Word ik oud?

Op zich wel, maar dat kan toch niet helemaal verklaren waarom ik na 15 jaar op en neer pendelen vanuit Amsterdam naar Nijmegen voor de ‘thuiswedstrijden’ van NEC er af en toe geen zin in heb. Dat overkwam me slechts zelden, het afgelopen anderhalf decennium. Maar dit seizoen bekruipt me af en toe het gevoel: “Waarom besteed ik, inclusief reis- en biertijd, bijna een hele dag aan een bezoek aan mijn cluppie?”

Op zich blijft het een gouden formule: met een paar gelijkgezinde hoofdstedelijke vrienden stappen we doorgaans ruim op tijd in de trein en zakken we, rustig van ons sixpackjes nippend, af naar het Zuidoosten. Zeker als het weekend is, zorgen we nog de kans te hebben de Nijmeegse kameraden te treffen in de kroeg, doorgaans café Maxim of de Kluizenaar, om de wedstrijd voor te beschouwen. Op het OV-fietsje (uitvinding van de eeuw) naar de Goffert, doorgaans precies op tijd om het fluitsignaal te missen.

Lees meer