Met een volle pens van de oliebollen, kerstdiners en (in mijn geval) een lichtelijke kater zijn we zomaar 2020 binnen gegleden. Ik weet nou niet of mijn hoofdpijn alleen te wijten valt aan de champagne van gisteravond. Het bedenken en schrijven van een positief stuk over NEC valt me niet mee vandaag.
We zitten dus weer klem in een overgangsjaar. Zoals eerder al beschreven, het jeukwoord van de laatste seizoenen. (zurige galsmaak in mijn mond). Een overgangsjaar zou ook te kort doen aan de situatie waarin NEC zich bevindt. Ik heb eerder het gevoel dat we als club klem zitten in een draaideur. En waarom denk ik nou aan een spartelende Bruls in de draaideuren van de V&D? Over vergane glorie gesproken. Het zal de nawerking van de champagne wel zijn. We willen naar binnen, we willen naar de eredivisie maar we zitten muurvast en duwen heeft sowieso geen zin. Af en toe komt de deur in beweging (bijvoorbeeld door de hoop op een periode titel) maar dan schiet het kreng weer door en draaien we met een noodgang door waardoor we plotsklaps weer buiten in de kou staan.
Ik denk dat we voorlopig deze winkel maar beter links kunnen laten liggen. We hebben toch geen geld om uit te geven en laten we in godsnaam niets op krediet kopen. Daar hebben we door het verleden, neem ik aan, van geleerd. Dus sjouwen we nu platzak door de stad en in plaats van sikkeneurig of jaloers te zijn op anderen die met (geleend) geld blijkbaar alles kunnen kopen, kunnen we denken aan wat we wel hebben. Ons geluk is dat we fan zijn van een prachtige club. Een heerlijke arbeidersclub die speelt in de mooiste stad van Nederland. Een club die speelt in het Goffertpark, aangelegd door en voor Nijmegenaren. Honderden fietslampjes in het donker door het park op weg naar een avondwedstrijd. Trotse vaders (en moeders) die met hun verwachtingsvolle kroost hand in hand de trappen af lopen naar de ingang van hun vak. Een stadion wat echt nog een stadion is en waar de tijd, getuige de oude stadionklok, stil lijkt te staan. En dan toch vanuit een soort automatisme kijken hoe laat het is. (Ik weet niet of meer mensen hier last van hebben maar dat gebeurt mij vrijwel elke keer als ik aan kom fietsen). Dit is onze identiteit, dit is wie we zijn en zo bezien is stilstand niet erg. Voor ons geen troosteloos industrieterrein of evenementenhal. Voor ons geen Rus, Chinees of Sjeik.
Ik snap dat deze romantiek niet past binnen een moderne bedrijfsvoering en weet dat dat hoort bij een BVO. Ik weet dat stilstand in dit geval achteruitgang betekent en er wordt (ongetwijfeld hard) aan de toekomst gewerkt achter de schermen. Als je het mij vraagt ‘a hell of a job’ en ik benijd de verantwoordelijken dan ook niet.
Ik voel vandaag op deze eerste dag van het nieuwe jaar geen behoefte om terug te blikken op 2019. Beloftes, visies, overgangsjaren, meerjaren plannen, etc. En we moeten het stadion kopen om weer vooruit te kunnen begrijp ik. Ik hoop dat dit lukt maar ook dat er geen onverantwoorde risico´s genomen worden om de doelstellingen te behalen. Dan maar een paar jaar KK divisie. Onze club is te mooi om kapot te laten gaan door een gokje te wagen. Ik wens alle betrokken beleidsmakers succes en wijsheid toe.
Ik merkte dat ik het afgelopen jaar cynisch werd door de berichtgeving rondom onze club en dat vind ik zonde. Mijn goede voornemen voor aankomend jaar is dan ook om te koesteren en te genieten van wat er wel is, wat we wel hebben. Namelijk onze prachtige club. Ik verheug me nu al weer op de eerste wedstrijd van dit jaar op 12 januari. Op de fiets naar en door de Goffert samen met mijn zoon. Muts op de kop, shawl om en met een schuin oog kijkend naar de oude stadionklok. Dat dit moment voor altijd mag blijven duren. Dat de tijd voor altijd stil mag blijven staan.
Ik wens iedereen een prachtig 2020 toe.
Oostenrijk