Het is een komen en gaan geweest bij NEC in de afgelopen maanden. Zowat de hele selectie is ververst en de enige basisspelers van vorig seizoen die we nu nog in de selectie hebben zijn ex-aanvoerder Dijkstra en de spitsen Braken en Achahbar. Voor de rest is alles nieuw in de basis. De afgelopen week konden we weer twee nieuwe namen toevoegen aan de spelerslijst: Okita (na veel gestribbel en geworstel eindelijk losgeweekt bij MVV) en Bossaerts (weggehaald bij KV Oostende). Vooral die laatste aankoop is ietwat opmerkelijk. Met Rens van Eijden en Josef Kvida heeft NEC immers al een aardig centraal duo staan. Het is maar de vraag of Bossaerts zich daar zo makkelijk tussen knokt. Tuurlijk, Mathias wordt overal een groot talent genoemd, maar zijn voornaamste wapenfeit is dat hij vier jaar lang (van zijn 16e tot zijn 20e) in de jeugdopleiding van Manchester City heeft gezeten. En ook bij KV Oostende wist hij zich nooit in de basis te knokken en speelde hij ‘slechts’ 14 wedstrijden. Dit gezegd hebbende hopen we uiteraard dat Bossaerts zijn belofte dit seizoen bij NEC alsnog volledig gaat waarmaken.
De concurrentie is echter niet mals, want ook Sturing en Buwalda zitten naast hem op de bank. Wellicht zal een van deze spelers alsnog verhuurd of verkocht worden een dezer dagen, anders wordt het dringen geblazen achterin. Als je dat ziet gebeuren en ook nog hoort dat NEC nog altijd uitkijkt naar extra versterking op het middenveld en in de aanval voor de transferdeadline begin september, dan kan ik het niet helpen dat me toch weer een ietwat ongemakkelijk gevoel bekruipt. Al deze nieuwe spelers zijn natuurlijk sportief gezien fantastisch en het is een prima mix van ervaring en talent, iets wat we vorig seizoen misten. Dus wat dat betreft een dikke pluim voor Oversier en consorten. Maar waar betalen we dit nou allemaal van? In de zomer hoorden we nog dat het spelersbudget verder omlaag moest in vergelijking met vorig seizoen. Daarentegen waren er natuurlijk de schitterende transfers van Limbombe en Jahanbakhsh waar NEC nog een mooi graantje van meepikte. En ongetwijfeld zal er een deel van dat geld terug de spelersgroep in vloeien. Maar tegelijkertijd hebben we nog altijd een flinke schuld weg te werken en wil men ook nog steeds het Goffertstadion aankopen.
Het lijkt er dus op dat de club in een financiële spagaat zit. Waar vorig seizoen promotie nog een ‘leuke bonus maar geen moetje’ was, daar kan je je niet aan de conclusie onttrekken dat het dit seizoen wel degelijk zwemmen of verzuipen is. Er worden spelers binnen gehaald die ongetwijfeld niet goedkoop zullen zijn met meerjarige contracten. Nog een seizoen op het tweede plan en een financiële nekslag lijkt een feit. Een promotie geeft meer financiële ruimte, meer TV gelden, in potentie meer bezoekers en een betere onderbouwing voor de aankoop van het stadion. Die promotie lijkt met het huidige spelersmateriaal, direct of indirect via de nacompetitie, opeens een stuk realistischer. Maar een totale ontrafeling als we het onverhoopt niet redden lijkt opeens ook een stuk realistischer. Laten we hopen dat we het naar Nimweegs gebruik allemaal een beetje te pessimistisch bekijken en dat het huidige beleid financieel verantwoord is. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst en zo…
Wat ons verder deze week nog opviel was natuurlijk de wedstrijd tegen Jong Utrecht. Tegen een Jong team van het niveau Utrecht begonnen we eigenlijk veel te statisch. Veel te weinig creativiteit op het middenveld, een soort 4-4-2 waarbij iedereen de hele tijd naar binnen trekt en de vleugels nauwelijks benut werden, en een gebrek aan fitheid en/of oplettendheid en nauwkeurigheid bij de spelers. Je werd er niet echt blij van. Maar goed, het seizoen is nog jong en de voorbereiding had weinig om het lijf, dus een aarzelend begin lag in de lijn der verwachting. Wel goed om te zien is dat dit team jongens heeft die graag de mouwen opstropen en dat zal hopelijk zijn weerslag hebben op ons publiek.
Ook Randy Wolters zag vanaf zijn revalidatie adres dat het niet al te best was, getuige zijn tweet tijdens de wedstrijd. “Wat een t*fus wedstrijd”, voegde hij ondanks zijn blijdschap om de overwinning nog toe. En daar kunnen we Randy alleen maar groot gelijk in geven. Een verademing met vorig seizoen, waar twee ‘geblesseerde’ spelers tijdens de cruciale nacompetite campagne gewoon lekker gingen stappen en fotootjes maken in Arnep. Betrokkenheid en saamhorigheid in de hele spelersgroep is enorm belangrijk, en dan nemen we een verdwaalde krachtterm graag op de koop toe.
Mark