Nu naast het al matige spel van de eerste competitiemaanden ook de resultaten tegenvallen, steekt het bekende crisissfeertje weer de kop op. Cynisme, woede, fatalime, onverwoestbaar optimisme, humor niet te vergeten, al die emoties waarmee we de afgelopen jaren zo bekend zijn geraakt zingen weer rond op de tribunes en in de sociale media.
Het geeft een katerig gevoel na de mooie maanden van de voorbereiding. Vanaf de aanstelling van Jack de Gier vielen we toen van de ene verbazing in de andere. Er werden miljoenen verdiend met transfers. Het spelersbudget ging niet omlaag, maar omhoog. Met Joey van de Berg, Randy Wolters, Tom Overtoom, Rens van Eijden, werd de ene potentiële klasbak na de andere binnengehaald. Er kwam een prachtig uitshirt, er waren mooie promotiefilmpjes. Iedereen was het erover eens, de clubleiding, in het bijzonder TD Remco Oversier, had zich gerevancheerd voor het chaotische rampseizoen 2017-2018.
Maar de praktijk blijkt dus weerbarstig. Hoewel we een paar keer vermaakt zijn met spectaculaire wedstrijden hebben we op dit moment geen winnend team. De spelers ogen niet als winnaars en lijken zeker in eigen stadion al met de staart tussen de benen aan de wedstrijd te beginnen. Op tactisch vlak is er ten koste van een heleboel tegendoelpunten gesleuteld aan een speelstijl die niet werkt.
Dit is allemaal al vervelend genoeg, maar het is extra wrang dat mentale zwakte en tactische overmoed, fenomenen zijn waar we bij NEC de laatste jaren steeds weer last van hebben.
Denk om te beginnen eens terug aan het team dat in 2014 degradeerde. We hadden toen op papier een hele goede selectie dat nooit een team werd en vol zat met mentale weekdieren. Na een superjaar in de Eerste Divisie en een redelijk jaar in de Ere, ging het onder trainer Hyballa weer helemaal mis. Het seizoen eindigde in totale chaos. Toen bleek dat de Gegenpressung er toch verdomd moeilijk in te slijpen was en we het ene omschakeldoelpunt na het andere moesten slikken, speelde Hyballa zo’n beetje elke week in een andere samenstelling en met een andere tactiek. Zonder resultaat. De spelers waren intussen mentaal opgebrand en doodsbenauwd voor de reacties van de fans na de zoveelste verliespartij. Het Hyballascript werd een jaar later nagespeeld onder Pepijn Lijnders. Weer regende het tegentreffers in de omschakeling en weer zakten de spelers bij elke tegenslag dieper weg in een mentaal moeras.
Dit jaar lijkt zich eenzelfde scenario te ontrollen. Weer hebben we een trainer die met hoog druk zetten de tegenstander vast wil zetten op de eigen helft en weer worden we in de omschakeling geslacht. En vandaag nog in De Gelderlander, heeft Rens van Eijden het over de ontbrekende winnaarsmentaliteit van het team.
Wat moet je met deze constateringen? Waar het de risicovolle speelwijze betreft kun je als clubleiding kiezen voor een ander type trainer. Er zijn inmiddels heel wat supporters die terugverlangen naar de winnende degelijkheid onder Adrie Bogers. Als De Gier niet in staat blijkt tot verandering, dan heeft de club met zijn aanstelling duidelijk gefaald, er is dan onvoldoende geleerd van de vorige seizoenen.
De terugkerende mentale zwakte van de spelersgroep is lastiger te begrijpen. Er is dit seizoen heel bewust ingekocht om juist op dit aspect de kwaliteit van het team te versterken, maar het ging in de eerste wedstrijd tegen SC Cambuur al mis toen we de 2-0 voorsprong uit handen gaven. Van Eijden en Van de Berg, mede gehinderd door blessures, hebben nog te weinig hun stempel kunnen drukken. Met Overtoom, Dijkstra en Labylle hebben we trouwens nog wel een paar spelers die al jaren meedraaien in het profvoetbal. Op het veld noch ‘in de kleedkamer’ hebben ze er echter voor kunnen zorgen dat er elke wedstrijd elf kerels aan de aftrap staan. Hebben we dan toch weer teveel eigengereide ruwe en vooral jonge diamantjes? Die zich moeilijk laten sturen en ineen schrompelen als ze een keer worden uitgefloten of de bus wordt opgewacht? Mentaliteit is ook een kwaliteit en omdat we een klein budget hebben kunnen we die kwaliteit dus niet zomaar in huis halen. Waar zou een Achahbar nu staan als hij de mentaliteit van een gemiddelde Bundesliga-speler zou hebben, of Darri?
Als je elf winnaars in het veld wil hebben kun je daar op selecteren bij je aankoopbeleid, de (jonge) spelers ondersteuning bieden en uiteindelijk ook hard zijn tegen spelers die zich op dit vlak niet willen of kunnen ontwikkelen. Gezien bijvoorbeeld de slechte discipline bij het meeverdedigen door onze aanvallers, is er op dit laatste onderdeel zeker winst te behalen. Net als in de speelwijze zal De Gier moeten groeien in het managen van de spelers. Jongens die herhaaldelijk hun back laten lopen, verdienen het niet te spelen. Jongens die niet alles doen om topfit te zijn, verdienen het niet te spelen.
Déjà vu’s dus, maar we hoeven ons er niet bij neer te leggen. Er is nog genoeg tijd om wel tot een succesvolle speelwijze te komen en met het aantrekken van de discipline kun je vandaag al beginnen. Just do it!
Wichard