Terwijl NEC zoekt naar versterkingen, weet Charles Kazlauskas al tijden dat er voor hem geen toekomst meer is in De Goffert. De Amerikaan, ooit beschouwd als een groot talent, begrijpt weinig van de club die hem uit Milwaukee weglokte. “De enige die ik nog écht vertrouw is Cees Lok.”.
Hij was een groter talent dan Frank Demouge, zo dacht NEC toen de Nijmeegse eredivisionist het jeugdige duo in de zomer van 2001 overhevelde naar de eerste selectie.
Maar anno 2003 is Demouge onbetwist basisspeler en speelt Kazlauskas in Jong NEC elke maandagavond voor bijna-lege tribunes. Tegenwoordig als spits. Het was lang stil rondom de twintigjarige Amerikaan. Die tijd is voorbij.
“Er is een periode geweest waarin ik mijn mond hield. Ik was bang dat de club een reden zou vinden om van me af te kunnen. Nu ben ik ouder, wijzer. Ik kan mezelf ook recht in de spiegel aankijken. Ben altijd eerlijk geweest. En zeg nou: wat kan me gebeuren? Sportief kan het weinig slechter gaan dan nu”, aldus de jonge Amerikaan.
“Toen ik aan de eerste selectie van NEC werd toegevoegd speelde ik onder mijn niveau. Klopt absoluut. Binnen een paar maanden wist ik al dat ik geen kans zou krijgen. De trainer stelde me nooit op. Ook niet in wedstrijden die al lang beslist waren. Hij gaf me ook helemaal geen steun. En dat heb je toch nodig. Vooral als je als achttienjarige in een totaal vreemd land terecht komt.”
Kazlauskas laat de moed nog niet helemaal zakken: “Geef me een kans in het eerste elftal van NEC of laat me gaan naar een andere club. Toen NEC mij naar Nederland haalde, had ik één doel voor ogen: prof worden in Europa. Dat doel heb ik nog steeds. Sterker nog: ik ga dat halen.”
Bron: De Gelderlander