Toen Björn van der Doelen gisteren het clubkostuum van NEC paste, zat het meteen als gegoten. Hij kon hem zo meenemen ‘Een voorteken’, hoopt de middenvelder.
Björn van der Doelen maakte kort geleden een lijstje met Nederlandse clubs waar hij graag zou willen voetballen. Drie namen stonden erop. “Het is flauw om het nu te zeggen”, vindt de middenvelder. “Maar NEC stond erbij.”
De blonde Brabander – voor de rest van het seizoen gehuurd van FC Twente – heeft alles in zich om in Nijmegen een publiekslieveling te worden. Net als hij eerder was in Eindhoven en Enschede. Het geheim: werken als een havenarbeider en een kwajongensachtige uitstraling.
Zie hem daar nou zitten. Zijn eerste echte werkdag in Nijmegen en nu al volkomen op zijn gemak. Ontspannen doet hij zijn verhaal, roze bandje om de pols; Van der Doelen was erbij op Pinkpop 2003.
Deze morgen is hij voor het eerst sinds lange tijd weer fluitend naar de training gereden. Met het vertrouwde gevoel dat hij zich moet bewijzen. Dat het er toe doet of hij goed of slecht traint. Dat hij kans maakt op meer dan een wedstrijd met het tweede. “Eindelijk voetbal ik weer met een doel.”
Jarenlang deed hij hetzelfde in Eindhoven. Geloofde hij in een leven als PSV’er. En dan niet als invaller of dertiende man, maar als volwaardig lid van de selectie. Het is hem niet gelukt.
Björn van der Doelen in rood-wit gestreept PSV-shirt, dat is toch het beeld dat de meeste voetballiefhebbers van hem zullen hebben. Velen begrepen niet dat er zo zelden een plaatsje in de basis werd ingeruimd voor de jonge hond. Zijn inzet was zo hartverwarmend. Als Van der Doelen het veld betrad, gebeurde er iets.
Maar bij FC Twente bleek dat de Eindhovense trainers gelijk hadden. Van der Doelen is gewoon niet goed genoeg voor de absolute top.
In Enschede was hij – voor miljoenen guldens aangetrokken – een grote jongen. De verwachtingen waren enorm hoog. Maar de speler liep zichzelf voorbij. Letterlijk. Van der Doelen werkte als een paard, maar wel eentje met oogkleppen voor. Op zijn werklust was niets aan te merken, op zijn tactisch inzicht des te meer.
“Ik ben nog steeds gretig, moet nog steeds zoeken naar een goede balans”, zegt hij zelf. “Nu nog ben ik geneigd teveel te doen, maar het wordt wel beter. Het heeft te maken met de drang me te bewijzen. Als ik zaterdag speel, wil ik het helemaal laten zien. Mijn eerste wedstrijd hier en dan ook nog tegen PSV. Maar ik moet slim zijn en niet te gek doen. Al moet ik er op het veld ook niet te veel over nadenken. Die werklust is wel mijn kracht.”
Het is ook wat hem immens populair maakt in Enschede, al omschrijft een supporter van FC Twente hem als een voetballer met ADHD. Van der Doelen moet erom lachen. “De mensen in mijn omgeving weten dat ik daar niet alleen last van heb als voetballer. Ik ben gewoon ontzettend druk.”
Zijn onvermogen om op tijd te consolideren heeft ongetwijfeld ook te maken met een gebrek aan ervaring. Van der Doelen mag dan al 27 jaar zijn en bezig aan zijn tiende seizoen in het betaalde voetbal. Hij speelde niet meer dan 172 wedstrijden, waarvan een groot aantal ook nog als invaller. “En de beste manier om beter te worden, is spelen, dat is simpel zat”, weet de middenvelder.
In Enschede ging het mis in seizoen twee. Na een eerste jaar waarin hij bijna alles speelde, zette René Vandereijcken hem op de bank. Van der Doelen was diep teleurgesteld, gooide er een paar warming-ups met de pet naar en ging na weer een wedstrijd zonder speeltijd in de fout. “Ik heb thuis met vrienden wat gedronken en was de volgende dag niet zo fris op de training.”
Samen met Jack de Gier en Tommie van der Leegte werd Van der Doelen uit de selectie gezet. Echt goed kwam het daarna nooit meer. “Al heb ik dat seizoen nog een paar sterke wedstrijden gespeeld. Ik moest een keer invallen voor de geblesseerde Chris van der Weerden en werd de twee wedstrijden daarna gekozen tot man of the match.”
Bij NEC gaat Van der Doelen nu in de herkansing. Verwachtingen heeft hij niet. “Over de positie waar ik kom te spelen, is nog niet gesproken. Neeskens heeft alleen gezegd dat het bij NEC dit seizoen een stuk moeizamer gaat dan het vorige. Je moet geen wonderen van mij verwachten, zo’n speler ben ik niet. Laat mij maar lekker buffelen op het middenveld.”
Zaterdag tegen PSV krijgt hij misschien al zijn kans. Bijzonder, want zijn laatste doelpunt voor de Eindhovense club, scoorde hij in De Goffert. “Een stiffie”, weet Van der Doelen zich te herinneren. Heeft dat soms iets te maken met zijn positieve gevoelens voor NEC? “Misschien, ik heb hier altijd lekker gespeeld. Als je bij clubs op bezoek gaat, heb je daar een bepaald gevoel bij. Soms is dat heel vervelend, soms neutraal en bij NEC kreeg ik altijd een heel fijn gevoel. Dat is niet echt uit te leggen.”
En als je fijne gevoelen krijgt bij NEC, hoor je die niet te hebben voor die club aan de andere kant van De Waal. Wat dat betreft weet Van der Doelen al precies hoe het werkt. “In dat rijtje van drie clubs waar ik naartoe wilde”, zegt hij met een ondeugende lachje, “daar stond Vitesse niet bij.”
Bron: De Gelderlander