“En ga je dan echt elke twee weken naar Nijmegen”, wordt mij mee dan eens gevraagd door zielen met ongeloof in hun ogen als ik vertel dat ik al ruim 25 jaar in de hoofdstad woon met een seizoenkaart van NEC. Dezelfde mensen die overigens zonder probleem en dikwijls geheel vrijwillig tweemaal daags een uur in de file gaan staan. Dan valt twee maal een uur en een kwartier in de trein, voorzien van een biertje en leuk gezelschap écht reuze mee, geloof me. Bovendien: voor NEC is geen reis te ver toch?
Niet zo’n zin
Maar, eerlijk is eerlijk, als een paar jaar geleden een wedstrijd als NEC – Ajax op de rol stond, met een geheide 0-3 of erger in het verschiet, dan bekroop me wel eens de gedacht: “Oh man. Moet dit?”. In zo’n geval werkt niets meer mobiliserend dan de zekerheid van honende en boze reis- en tribunegenoten. “Dus jij blijft thuis omdat je geen zin hebt? Denk je dat wij zin hebben? Dan maak je maar zin.” En klim je op de fiets richting Amsterdam Amstel, in het vage besef dat elke wedstrijd met 0-0 begint. En in de wetenschap morgen op het werk tegen die salonsupporters van Ajax aan je bureau kunt zeggen: “Zo goed was Ajax niet. Was je erbij dan?”. Mind you: er was een tijd dat je het als niet-bezoeker van een wedstrijd écht met de samenvatting van Studio Sport moest doen. Bij gelegenheid een prima omstandigheid om je achter te verschuilen.
Ajax thuis? Te doen.
Hoe anders is dat nu? De wedstrijd van zaterdag leefden we al weken naartoe. Ajax? HA! Die kunnen we hebben! Goed te doen. Groeiende vorm van Ajax? Puh, en wij dan? Vakmanschap van Grim? En Schreuder dan! De overrompelende eerste 35 minuten van NEC werden vol gejuich ontvangen, maar niet eens met ongeloof. Het geren van Ajax naar achter namen we voor kennisgeving aan. En het gemopper in de rust over de weggegeven goals viel ook nog wel mee. In mijn kringen althans. NEC als semi-topclub heeft zich eigenlijk net zo snel in onze hoofden genesteld, als de gedachte na promotie dat meedraaien om de play-offs toch wel een normale zaak is.
Verklaard VAR tegenstander
Sterker nog, we hadden volgens menigeen hoger kunnen, nee moeten staan. Op socials doet een (overigens heel mooi) filmpje de ronde, waarop te zien valt hoe vaak de vermaledijde VAR ons alweer heeft benadeeld. Dat past in een patroon van schier een ongekend zelfbewustzijn. En optimisme. Waar ik voor ben hoor. Maar richten we onze pijlen niet wat veel op de rechterlijke macht van scheidsrechters, grensrechter en Zeister videokijkers en wat weinig op het systeem an sich? Ok, ik ben een verklaard VAR-tegenstander van de stokoude stempel, maar het gaat er bij mij niet persé in dat de scheids en co er moedwillig op uit zijn dingen verkeerd te zien. Het is veel meer dat ze opgezadeld zijn met een reeks steeds zich sterk uitbreidende en steeds veranderende regels, die leiden tot voorzichtig en risicomijdend fluiten. En dat pakt dit seizoen slecht uit, omdat we liever aanvallen dan verdedigen. De scheid heeft niet zozeer de pik op NEC, maar de KNVB op aanvallend voetbal. En ook op de fixatie op het mijden van risico’s en de kans dat je een keer iets ernstigs niet hard hebt bestraft bekritiseerd zal worden. Instituties als de KNVB zijn als de dood dat ze iets verkeerd doen en werken steeds defensiever en instrueren hun mensen zo. Dat hebben we overigens ook te danken aan de compleet overspannen reacties als de scheids een keer wat verkeerd doet. Dan vallen we liever terug op machines, beeldtechnologie en computers. Alsof dat helpt.
2026
Terug naar NEC
Moge in 2026 de Goden, engelen, San Boekhoorn en San-o hun rood-zwart en groene hart laten spreken.
Moge het zo zijn dat we onze huidige vormen speelstijl voldoende weten te continueren tot het einde van het seizoen.
En moge ons dan een Europese tournee ons deel zijn waar een hele generatie weer een jaar of 15 tot 20 kan teren.
Oja, en de beker, die wil ik nou ook wel eens winnen.
Maar de finale is ook goed.
Foto: Rob Koppers
