Het ene gelijke spel in de blessuretijd is het andere niet. In Den Bosch waren de NEC supporters teleurgesteld. Ja okay, je pakt een puntje dus het had veel erger kunnen zijn, maar het voetbal was slappe hap tegen een tegenstander die onderaan de ranglijst bungelde. Deze wedstrijd voelde het gelijkspel dankzij een goal van Okita in blessuretijd als een beloning. Een beloning voor de instelling waarmee NEC deze wedstrijd speelde.
We dachten het al, een afgetekende winnaar zou er over augustus niet komen. Musaba, Randy Wolters en Cas Odenthal zijn de duidelijke top drie, waarbij Musaba uiteindelijk met 22% van de stemmen aan het langste eind trok. Fantastisch natuurlijk voor deze jonge gast die in de vier wedstrijden in augustus goed was voor twee goals en een assist.
Het mooie is, hij is al goed, maar er zit nog veel rek in. Het moment, bijvoorbeeld, dat hij ook in de 92e minuut nog een beslissende actie maakt lijkt ons ver weg. En het is nog te wisselvallig. Tegen De Graafschap lijkt hij zelfs zijn basisplaats kwijt te zijn (hetzelfde geldt waarschijnlijk voor nummer 3 Odenthal, tja jong talent hè). Hopelijk komt ie er sterker uit. Succes Anthony!
NEC mocht vanavond na een interland-pauze eindelijk weer aan de slag. Met twee overwinningen op zak leek de sfeer in de ploeg op voorhand goed. Bovendien mochten we twee nieuwe aanwinsten (nou ja, dat hopen we dan maar, want we hebben geen centen voor meer miskopen) verwelkomen: Flemming en Velikonja. Die eerste startte vanavond uit bij Den Bosch ook direct in de basis, wat ten koste ging van Van Landschoot. Romeny kreeg na zijn prima optreden in de vorige wedstrijd voorlopig nog de voorkeur in de spits. De verwachtingen bij de meegereisde supporters waren dan ook best hoog, ook al was het dan vrijdag de 13e (oh jee!), want Den Bosch bungelt momenteel immers troosteloos onderin de KKD.
Ik weet het, ik ben een ouwe lul aan het worden, maar ik weet nog dat we in de magere jaren ‘80 en begin jaren ‘90 het lelijk eendje waren. In het blaadje van Johan Derksen werd het balkenshirt als iets lelijks weggezet en het stadion met de wielerbaan als een saaie betonbak. Merchandise was er amper te krijgen en had je toch een shirt dan was dat zeer waarschijnlijk een match-worn shirt van een speler, want een balkenshirtje kopen in een winkel, dat kon niet. Het gespuw op de club, maakte jou als fan alleen maar trotser. Je had als NEC supporter het droombeeld dat de hele stad achter NEC zou staan, dat in iedere auto een NEC vaantje zou hangen en dat door de hele stad de kleuren rood groen en zwart de boventoon zouden voeren. Zeker in tijden dat het slecht gaat, want als de sportieve resultaten minder zijn, dan is er toch best angst voor een “uit het oog, uit het hart” verhaal. Tijdens de Europese wedstrijden kleurde de stad wel rood groen zwart, ook mooi natuurlijk, maar juist in mindere tijden vergeten we wel eens dat juist dan je trots laten blijken extra hard nodig is. En hoe kaa-u-téé het ook gaat met de club, NEC moet blijven leven in de stad.
