Na er een nachtje over te hebben geslapen, vragen we ons steeds af waar we gisteravond nou eigenlijk naar hebben zitten kijken.
Ja, aan het eind van de rit was de amusementswaarde top en hebben we genoten van de vechtlust van de jongens. Maar wat een stelletje klojo’s is het toch ook. Het bleek maar weer eens dat voetbal ook een mentaal spelletje is. De ‘ups en downs’ die spelers en hele teams gedurende een seizoen en tijdens een enkele wedstrijd doormaken, zijn verbijsterend, frustrerend (met name als het om NEC gaat, natuurlijk) en vaak onverklaarbaar.
Neem zo’n Norbert Alblas, een geweldige keeper die ergens in december aan een blunderreeks is begonnen. Een Okita, woorden schieten tekort, maar wat knalde hij gisteren de 1-2 overtuigend binnen. En zo kunnen we nog wel even doorgaan, over Van Eijden, Bruijn, Van Rooij, Tavsan.
Het team, zelfde laken een pak, als NEC fans weten we er alles van en gisteren werden we er weer door gegeseld. Een half uur lang weggeblazen worden door Excelsior om vervolgens een uur lang Excelsior weg te blazen. Wie verzint dit allemaal?
“De lijn van dat laatste uur moet nu doorgetrokken worden” is dan zo’n typische zin die je van spelers en trainer hoort. Top idee!, denken wij dan, maar of het gebeurt? De 3-2 overwinning op Excelsior was in ieder geval verdiend, heerlijk en broodnodig en pakt niemand ons meer af.

Trainer Meijer had de boel na de zeperd tegen Telstar maar weer eens flink omgegooid.


