Vooropgesteld: NEC supporter word je niet voor de lol. Het is niet verwonderlijk dat het op basisscholen in Nederland bulkt van de mini-Ajaciedjes, proto-PSV’ertjes en (recentelijk wat minder) Feyenoordwergjes, maar dat je zelfs in Nijmegen hard moet zoeken om rechtgeaarde NEC juniors te vinden (althans diegenen die niet door hun fanatieke pa of ma gedwongen zijn). Mensen smachten van nature immers naar de adrenalinekick van mooie prestaties, de euforie van het succes. Iedereen wil zich graag laven aan voorspoed. En voor de gemiddelde voetballiefhebber worden dat soort ‘feel good’ injecties met betrouwbare regelmaat aangedragen door de welbekende nationale en internationale topclubs. Als Ajax-supporter weet je dat je doorgaans minimaal één keer per jaar wel iets groots te vieren hebt, plus je bent bijna wekelijks verzekerd van een dosis zelfingenomen superioriteitsgevoel na de zoveelste competitie- of bekerzege. Het is veilig, het is comfortabel, het is een endorfine-infuus dat bijna op bestelling een dosis plezier aflevert. Met zo nu en dan een stiekem toch best wel lekkere masochistische en melancholische dolksteek vanwege een wrange uitschakeling in Europa of nipt gemiste bekerfinale; die momenten van tegenslag die je eraan doen herinneren dat verliezen ook een aspect van sport is en dat er schoonheid schuilt in tragiek.
Mark
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!! (Zo zagen wij het etc)
Sorry voor de vloek, maar godverdomme mensen we zijn terug!!!! Verwacht geen gedetailleerd wedstrijdverslag want wij zitten aan de champagne, maar dit moet natuurlijk wel even gememoreerd worden. Vier jaar. VIER JAAR!! Vier jaar van Jupiler en Keuken Kampioen Divisie ellende, vier jaar van grotendeels tranentrekkend voetbal (inclusief dit seizoen). Een zoveelste rotseizoen met een … Lees meer
Zo zagen wij het: nacompetitie duel nummer twéé, NEC – Roda JC
Elke rechtgeaarde NEC’er heeft vandaag natuurlijk gewoon zelf de wedstrijd gekeken, ofwel thuis voor de buis of (ja ja!) in de eigen Goffert. Dus we hoeven verder geen woorden vuil te maken aan een verslag. Een foto zegt immers meer dan duzend weurden. En we hebben foto’s zat!
Zo zagen wij het: nacompetitie duel nummer één, Almere City – NEC
Zo. Hier hebben we het hele seizoen dus voor gespeeld, drie knockoutwedstrijden in mei. Of, zoals wij collectief verwachtten: één wedstrijd in mei. NEC was immers dit seizoen grotendeels uiterst magertjes. En Almere City bleek zowel uit als thuis al een groot probleem voor ons. Bovendien viel vlak voor de aftrap Tavsan ook nog uit en werd Sanniez zijn trainingspak uitgesleurd om het elftal te completeren. Daardoor schoof Barreto door naar het middenveld en kon onze zogenaamde ‘droomopstelling’ (nou ja, die basisploeg waarmee we het een korte tijd best leuk deden) op voorhand de prullenbak in. Maar goed, de nacompetitie blijft een aparte entiteit waarin vreemde dingen kunnen gebeuren. Ging Emmen ook niet vanaf plek 7 de Eredivisie in? Het kan spoken. En dus gingen we toch wel met een gezonde dosis zenuwen voor de televisie zitten.