Zoals al eerder vermeld, is er deze week een uitgebreid interview te lezen in Voetbal International met onze kleine Burundese strapatsen-koning Saidi. In dit interview gaat hij in op de politieke situatie in Burundi en de invloed die dit heeft gehad op zijn leven, vertellen hij en Wim Rip over zijn beginperiode bij NEC, en passeren natuurlijk onvermijdelijkerwijze de doldwaze dagen rond de competitiestart de revue. Wie het hele interview wil lezen zal dus even naar de lokale krantenboer moeten huppelen, maar DTH heeft er alvast wat passages uitgeplukt die in onze ogen het vermelden waard zijn.
In 2005 ontvlucht Saidi Bujumbura, de hoofdstad van het op dat moment door etnische onlusten verscheurde Burundi, om hier tot op de dag van vandaag niet meer terug te keren. Hij laat noodgedwongen zijn vrouw en inmiddels 4-jarige zoontje Saidi Jr achter. In het asielzoekerscentrum in Nijmegen hoort hij voor het eerst over de in Burundi totaal onbekende voetbalclub NEC, en meteen is het voor hem duidelijk: Saidi gaat bij NEC voetballen. En dus meldt de dan 17-jarige jongeling zich bij een training van Jong NEC en smeekt Wim Rip om een balletje mee te mogen trappen. Als Wim Rip vervolgens een elftalfoto onder de neus geduwd krijgt met daarop Saidi als aanvoerder van het Burundese nationale team, besluit de coach van Jong NEC de Burundees toch maar een kans te geven. De rest is bekend: Saidi mag blijven en wordt uiteindelijk zelfs door Mario Been naar het eerste elftal overgeheveld.
Een belangrijk thema dat als een rode draad door het interview heenloopt is Saidi’s voortdurende angst om zijn familie in het nog altijd als zeer instabiel te boek staande Burundi. "Elke dag ben ik bang dat ze mijn familie iets aandoen. Gelukkig zijn mijn vrouw en kleine Saidi nu bij me, maar het gevoel van voortdurend bang zijn zal waarschijnlijk nooit verdwijnen. Ik heb drie broers en vijf zussen, en een vader (die overigens zelf ooit profvoetballer was en nog altijd een bekende naam is in Burundi – DTH) en moeder die in Burundi leven. Zij kunnen elk moment van de dag doelwit worden van de bendes. […] Natuurlijk steun ik mijn familie financieel, maar daar rekenen ook de slechte mensen op. […] Het liefst haal ik mijn hele familie hier naartoe, maar dat is niet mogelijk. In andere Europese landen wel, maar in Nederland kan dat niet."
Nadat Saidi zijn eerste contract getekend had bij NEC, werd meteen ook zijn asielstatus omgezet in een vaste verblijfsvergunning. Zijn vrouw en zoontje zijn inmiddels met hulp van zaakwaarnemer Ger Lagendijk en NEC voor 90 dagen over in Nederland op een tijdelijke verblijfsvergunning, al loopt die in februari af. Mevrouw Saidi is echter zwanger van een tweede kind, dus de terugkeer is voorlopig uitgesteld. Achter de schermen is Lagendijk hard bezig om ook voor hen een permanent verblijf te regelen, maar door allerhande regelgeving in zowel Nederland als Burundi is dit nog niet helemaal rond.
Met de pers praat hij zelden, iets wat wij NEC supporters inmiddels aan den lijve hebben ondervonden. Saidi geeft aan daar echter wel zijn redenen voor te hebben, buiten de taalbarriere (Wim Rip en Dominique Kivuvu behoren tot de weinige personen binnen NEC met een goede beheersing van de Franse taal en fungeren daarom vaak als tolk, zo ook Wim Rip bij dit interview – DTH): "Ik ben gewoon bang dat ze mijn woorden verdraaien en dat kan belangrijke gevolgen hebben. Maar nu voel ik me op mijn gemak en wil ik wel mijn verhaal doen."
Dat brengt ons dus tot de bizarre gebeurtenissen in de aanloop naar de wedstrijd tegen Feyenoord, wanneer Saidi enkele dagen voor de wedstrijd zich ineens bij Carlos Aalbers meldt met de mededeling dat hij een verbeterd contract wil en dat hij anders niet meer voor NEC uit zal komen, om vervolgens van de aardbodem te verdwijnen en doodleuk twee weken later bij Red Bull Salzburg in Oostenrijk op te duiken voor een stage. Zaakwaarnemer Ger Lagendijk heeft over deze periode het volgende te zeggen: "Zogenaamde makelaars uit Polen brachten zijn hoofd op hol en beloofden hem van alles. Ze zouden hem wel even naar een grote Russische club brengen, maar dan moest hij wel een breuk veroorzaken. Saidi was te goedgelovig en liet zich inpakken. Maar omdat ik al zoveel met hem had meegemaakt, liet ik hem niet zomaar vallen. Ik kreeg een ontslagbrief van hem, maar omdat er nog van alles speelde en NEC zich vanaf het begin netjes had opgesteld, gaf ik me niet zomaar gewonnen. Het was onverantwoord om Saidi in de steek te laten. Ik hield hem aan zijn contract, waarna hij moest erkennen dat het anders moest. We zijn opnieuw met NEC in gesprek gegaan en alle plooien werden glad gestreken."
En wat heeft Saidi er dan zelf over te zeggen? Daar zijn wij bij DTH uiteraard het meest benieuwd naar, het verhaal van Lagendijk was immers al bekend. Aldus Ntibazonkiza (ironisch genoeg betekent die naam ‘Niemand kan mij leiden’…): "Ik heb het afgesloten en wil het er niet meer over hebben. Zoiets gebeurt me nooit meer, dat verzeker ik je, maar daar laat ik het bij. Ik laat liever mijn voeten spreken. Ik speel voor de club en voor mijn familie. Iedereen had en heeft een mening over me, maar daar trek ik me niks van aan. Ik heb veel meegemaakt en weet wat het is om te moeten knokken voor je leven, voor je toekomst. Dat ga ik de komende tijd ook bij NEC laten zien."
De eindconclusie zal dus helaas moeten luiden dat we, ondanks veel tromgeroffel en anticipatie, eigenlijk nog altijd niets wijzer zijn. Voorstanders zullen blijven wijzen op zijn verzachtende familie-omstandigheden en achtergrond en zijn waarde voor het team, tegenstanders zullen blijven wijzen op Poolse makelaars en RB Salzburg. De waarheid zal wellicht ergens in het midden liggen, maar dat de rappe vleugelaanvaller goed fout gezeten heeft deze zomer is wel duidelijk. Hopelijk laat Saidi dit weekend weer flink zijn voeten spreken tegen de arneppers, al is het in de optiek van deze Trouwe Hond maar om hem weer verkoopbaar te maken. Dan kan uiteindelijk iedere supporter er op zijn manier tenminste vrede mee hebben.
Mark