Vechtvoetbal, foute passes, goals zonder kansen, en vooral veel inzet. Na afloop noemde menigeen het ‘ overenthousiasme’ waardoor NEC zijn positiespel verwaarloosde en gelukkig mocht zijn met een puntje.
Het was een wedstrijd voor Björn van der Doelen. Een minuut nadat Vink voor het laatst had gefloten, stommelde de middenvelder de trappen richting kleedkamer op. Met modder in zijn blonde lokken, zweetdruppels parelend op zijn voorhoofd, en – als enige Nijmegenaar – een brede grijns op zijn gezicht. De 1- 1 tegen NAC werd betreurd als was het een nederlaag, maar tegelijkertijd besefte iedereen hoe teer en kostbaar dat ene punt was. En die ene treffer kwam – als bekroning op anderhalf uur lang ploeteren – van de voet van Björn van der Doelen. „ Het was leuk dat ik ’ m binnenschoot. Die inworp werd goed doorgekopt door Peter ( Wisgerhof, red.), precies voor m’n voetjes. En ik raakte ’ m toen lekker. Ik denk, gezien ons spel, dat dit het maximaal haalbare was.” Want dat het gisteren niet goed was, was voor iedereen duidelijk. Van der Doelen: „ We beginnen wel goed. De eerste tien minuten tot een kwartier waren we lekker fel, we combineerden goed en begonnen ook kansen te krijgen. Maar na die snelle tegentreffer zakte het in en werd het erg slecht.” Het doelpunt van het Bredase talent Julian Jenner, die deze week zijn contract verlengde, kwam uit de lucht vallen. „ Ik zie hem helemaal uit de hoek komen, hij kwam helemaal door, voorlangs bij onze verdediging. Hij komt los omdat hij aanlegt om te schieten en ik raak dat schot nog licht aan. Tsja, daar kun je weinig tegen doen.” Daarna sloegen de Nijmegenaren een doodlopende weg in. Het was als een herhaalde botsproef tegen de Bredase muur met NEC als steeds gefrustreerder rakende dummy. Op de tribunes zat de geblesseerde Bart van den Eede zich te verbijten. „ De wil was er wel, hoor. Maar ik vind dat ons positiespel niet erg goed was. Probleem was dat de buitenspelers te snel naar binnen kwamen. Kijk, als je met 1- 0 achterkomt en je speelt niet goed, en het publiek begint ontevreden te worden, dan begint er iets aan het zelfvertrouwen te knagen. Dan moet je simpel gaan spelen. En dat doe je door verzorgd positiespel. Buitenspelers aan de buitenkant, aanspelen, actie maken en die ballen voor de pot gooien.”
NAC leunde gerieflijk achterover en Pierre van Hooijdonk posteerde zijn relax- stoel in de middencirkel, de beste manier om van de wedstrijd te genieten zonder een kaartje te hoeven kopen. Hij had er zaterdagavond om tien uur best nog een partijtje achteraan kunnen spelen. Peter Wisgerhof, gesteund door Jonas Olsson, had de ex international volledig in zijn zak, maar Van Hoijdonk deed dan ook weinig om eruit te komen.
Eenmaal mocht hij aanleggen voor zijn specialiteit: de vrije trap. NEC had vrijdag nog een verdedigende variant doorgenomen, waarbij Rob Wielaert zich tussen goal en muur ophoudt en zich eventueel laat zakken om de eerste paal af te dekken. Als de spitsen van de tegenstander echter tegen hem ‘ aankruipen’ dient hij weer wat stapjes naar voren te doen. „ Je moet daar wat mee spelen. Maar die vrije trap was net iets verder dan ideaal is voor Van Hooijdonk en Gábor gaf aan dat het nu niet hoefde”, aldus Wielaert.
De 26- jarige verdediger speelde zaterdag zijn 150ste eredivisieduel, waarvan 120 wedstrijden voor NEC. „ Hij moest af en toe tot op zijn tandvlees gaan bij de sporadische counters van NAC. „ Het was hetzelfde verhaal als tegen RKC: wij zetten druk, zij verzilveren de kansen. Daarna speelden zij heel goed op de counter en dan moet je af en toe sprints maken van vijftig, zestig meter. Het leek wel of wij te graag wilden. We hadden niet de rust om het voetballend te doen.”
Dat gold ook voor Jonas Olsson. De jonge Zweed die de afgelopen twee maanden zo opviel door zijn overzicht en rust aan de bal, viel ook al ten prooi aan een vorm van overenthousiasme, die meer kwaad dan goed deed. „ Ik speelde inderdaad niet een van mijn beste wedstrijden. Na rust moest ik voor de verdediging gaan spelen, waardoor we achterin een- tegen- een speelden. Maar het ging te gehaast. Ik denk dat we van geluk mogen spreken dat we die tegentreffer nog maakten. Symbolisch voor de organisatorische chaos was de switch die Denneboom en Tininho maakten. Terwijl voor iedereen duidelijk was dat de linksback van NAC het in de duels moeilijk had, wisselden de twee buitenspelers na rust van positie. Dit terwijl Tininho veel minder druk zet op de vleugelback. Wisgerhof: „ Het was volgens mij ook niet helemaal de bedoeling dat ze van kant ruilden. Een geval van eigen initiatief. Het was allemaal wat rommelig.Hoewel we ook ditmaal weer de bovenliggende partij waren.” Volgens de NEC- aanvoerder mocht zijn ploeg de handen dichtknijpen dat het zaterdagavond nog met een puntje wegkwam: „ Het was echt zo’n wedstrijd dat die bal er dan niet ingaat. Ik ben daarom blij dat het nog goedkwam uit die ingooi. Een situatie die we wel veel hebben getraind: ingooien, doorkoppen en afmaken. Je ziet dat zoiets toch van pas kan komen.”
Bron: De Gelderlander