Columns

Word ik oud?

Op zich wel, maar dat kan toch niet helemaal verklaren waarom ik na 15 jaar op en neer pendelen vanuit Amsterdam naar Nijmegen voor de ‘thuiswedstrijden’ van NEC er af en toe geen zin in heb. Dat overkwam me slechts zelden, het afgelopen anderhalf decennium. Maar dit seizoen bekruipt me af en toe het gevoel: “Waarom besteed ik, inclusief reis- en biertijd, bijna een hele dag aan een bezoek aan mijn cluppie?”

Op zich blijft het een gouden formule: met een paar gelijkgezinde hoofdstedelijke vrienden stappen we doorgaans ruim op tijd in de trein en zakken we, rustig van ons sixpackjes nippend, af naar het Zuidoosten. Zeker als het weekend is, zorgen we nog de kans te hebben de Nijmeegse kameraden te treffen in de kroeg, doorgaans café Maxim of de Kluizenaar, om de wedstrijd voor te beschouwen. Op het OV-fietsje (uitvinding van de eeuw) naar de Goffert, doorgaans precies op tijd om het fluitsignaal te missen.

Lees meer

Op zich is er ruimschoots genoeg geschreven over het betere duw- en trekwerk in de spelerstunnel in de Kuip, afgelopen zondag. Tunneltrekwerk, zou de Telegraaf dat woord al geïntroduceerd hebben? Bekt best lekker eigenlijk, alhoewel wellicht ook wat ranzig. Op internet doen diverse filmpjes de ronde van soortgelijke taferelen bij andere clubs.

Pogoën en zooien

Op zich is er natuurlijk helemaal niks nieuws onder de zon. In allerlei geledingen van onze maatschappij vinden (bijna altijd) mannen het leuk in meer of minder gewelddadige mate tegen elkaar op te beuken. Punkers noemen dat pogoën, hardrockers spreken van moshen. Maar ook corpsballen kennen hun eigen variant, waarbij er hard aan elkaars revers getrokken mag worden: het zogenaamde zooien of brassen. IJshockey, rugby en American Football zijn gelegaliseerde vormen van dit bavianengedrag, waarbij de laatste sport qua hoffelijke omgangsvormen paradoxaal genoeg nauwelijks onderdoet voor cricket of biljarten.

Lees meer

Als een Rus in een grote bal gaat zitten en zich vervolgens van een berg laat afrollen, dan is hij gretig. Onderweg ziet hij een ravijn op zich afkomen en tuimelt daar onverbiddelijk in. Achteraf kan je zeggen dat de Rus te gretig is geweest.

Als Maradonna in 1986 die te hoge voorzet ziet komen, hoe gretig was hij op dat moment? Heel gretig, maar zeker niet te gretig. De hand van God maakte hem wereldkampioen.

Als de blonde Maradonna uit Den Haag achter de bal staat voor een penalty, een penalty die Feyenoord terug kan brengen in de wedstrijd tegen aartsrivaal Ajax. Hoe gretig was Immers toen hij die penalty nam? Bij lange na niet gretig genoeg. Slap balletje door het midden. Daarna een overcompensatie aan de eerder tekort gekomen gretigheid: de rebound vol op de pantoffel. De bal vloog van vijf meter afstand over een leeg doel en sloeg het dak van de Arena aan gort.

Lees meer