Spelend zonder enig zelfvertrouwen hoopte NEC ploeterend en tijdrekkend de volgende ronde van de play-offs te bereiken. Al na vijf minuten werd duidelijk dat dit een zware avond ging worden. Het was slap, zwak, langzaam, lui, zonder ook maar een fractie van de intensiteit die RKC wel liet zien. De Waalwijkers wonnen makkelijk: 3-0.
RKC was gedecideerd, koelbloedig en vol overtuiging. Alles wat NEC het hele seizoen al niet is. Je hoopte al snel dat er op de één of andere miraculeuze wijze door NEC gescoord zou worden. Misschien dat een 4-1 dan toch iets teveel gevraagd zou zijn voor RKC. Maar buiten twee momenten in de eerste helft, creëerde NEC helemaal niks. Ook niet toen het al met 3-0 achter stond. De 4-0 hing meer in de lucht. We moesten bovendien tot in de extra tijd wachten tot NEC iets van de felheid liet zien die het negentig minuten lang niet had weten op te brengen.
Ook opvallend. Hoe vaak hebben we dit seizoen niet gehoord dat de selectie naar het einde van het seizoen zou pieken als het op fitheid aan zou komen. Er was vandaag niks van te zien. RKC was fit, NEC niet.
Het is ondoenlijk om alle aspecten van de wanprestatie van vanavond te gaan bespreken. Laat maar. Het is verdomd jammer voor Ronnie dat hij met zo’n vertoning moet afsluiten. Hij heeft het verder goed gedaan. Bedankt, man!
Het is klaar en we gaan het derde (!) seizoen op rij Eerste Divisie spelen. Hopelijk is het ook klaar met een groot deel van de selectie. Worden er eindelijk eens een paar fatsoenlijke backs gehaald en eindelijk eens een paar spelers die niet doen alsof ze een goede mentaliteit hebben maar gewoon professioneel hun werk doen.
Wat gaat deze nieuwe afgang betekenen voor onze mooie club? We leven tussen hoop en vrees. Ach, zijn we eigenlijk wel aan gewend inmiddels.
