Na het niet erg geslaagde WK, waar ook Jasper waarschijnlijk niet veel aan had kunnen veranderen, konden we vandaag weer lekker naar ons eigen NEC gaan kijken. En meteen ook tegen Ajax. Zo’n wedstrijd tegen de top drie is altijd speciaal: je verliest bijna altijd, maar er is altijd dat sprankje hoop op een gigantisch feest.
Vóór die lange winterstop won NEC gelukkig nog twee potjes, maar dat veranderde niks aan de breed gedragen mening dat NEC te lijden had onder een ernstig gebrek aan stootkracht. Weinig diepgang op de flanken en twee niet al te geweldige spitsen. Daar moest wat aan gedaan worden! Na enig beraad heeft Carlos Aalbers tot nu toe alleen ouwe bekende Anthony Musaba aangetrokken, voor de diepgang. Een andere spits komt er hoogstwaarschijnlijk niet. Het is wellicht voor een club als NEC ook teveel van het goede om drie spitsen met een volwaardig eredivisiesalaris rond te hebben lopen. Bovendien, misschien zit er toch nog wat rek in Dimata en Marques. De laatste is een paar keer best goed ingevallen en Dimata haalde vandaag zeker een voldoende.

Door de slechte vorm van Ajax voor de winterstop, het negatieve sfeertje rond trainer Schreuder en het ontbreken van belangrijke spelers (Berghuis, Bergwijn en Kudus ziek, Blind vertrokken), leek de kans op een stunt wat groter dan normaal. En die stunt kwam er, niet de full monty, maar toch een gelijk spelletje: 1-1.


