Vandaag een mooi persoonlijk stuk van supporter Jeffrey over de emoties van gisteren en vandaag. Een beschrijving van gevoelens die door velen van ons gedeeld zullen worden.
In vak 080 til ik wat aangeslagen jongens omhoog en geef ze een schouderklopje. Ze zijn terecht aangeslagen door de late goal van Heracles. Ik heb het met ze te doen. Ze eten NEC, ze drinken NEC en ze ademen NEC. Ze zijn een stuk jonger dan ik ben maar ik herken mezelf in ze. NEC is hun leven en alles draait maar om 1 ding en dat is hun wekelijkse bezoek aan de heilige Goffert en of een uitwedstrijd van hun NEC. Zo zijn er vele mannen en vrouwen in de Goffert. Sommige hebben tatoeages van NEC en anderen hebben een rood, groen en zwarte dakpan aan hun huis hangen. Er zijn ook zogenaamde Bobo’s die een echt rood, groen en zwart hart hebben. Van Delft schijnt gisteren kapot gezeten te hebben maar ook Jac Bongers had er de pé in. Supporters komen uit alle geledingen en dat maakt een club als NEC zo mooi.
Gisteren na de wedstrijd besluit ik samen met mijn maatje richting het voorplein te gaan. Waarom? Ik heb geen idee. Wil ik mijn verdriet delen? Wil ik Edo Ophof op zijn flikker geven en/of begrijp ik de wissels van Anton niet? Ik weet het niet. Wat ik meemaak op het voorplein is erg pijnlijk en mooi tegelijk. Volwassen manen met tranen in hun ogen weten niet waar ze het zoeken moeten. De ene kijkt strak voor zich uit en de ander probeert zijn tranen te verbergen. Zelf krijg ik ook een brok in mijn keel. Mijn club gaat naar de klote en ik zoek naar een reden. Piet K. vertelt mij dat hij dit al verwacht had en aan het begin van het seizoen al wist. Ach achteraf praten is altijd makkelijk. Iedereen schijnt te weten waar het aan ligt. Zo zijn er te veel buitenlanders, zijn het het Boekhoorn en het Van Delft kamp, kunnen de spelers niet met elkaar door één deur, er is kwaliteit te kort enz, enz.. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.