Ajax heeft na haar slechtste seizoensstart ooit de weg naar boven weer gevonden. Ook hadden ze een zware Europese wedstrijd in de benen. Uiteraard is het typisch dat NEC de Amsterdammers treft in deze herstelperiode in plaats van in hun drama-fase. Ajax heeft overigens sinds mei geen uitwedstrijd meer gewonnen in de Eredivisie, dus dan weet je als NEC-supporter op voorhand eigenlijk al wat we konden verwachten deze middag in de Goffert. Er is immers een reden dat NEC het cliché om de nek heeft hangen dat het graag ploegen in nood een helpende hand biedt. Daarentegen tonen we dit seizoen wel aan dat we tegen aanvallende (sub)toppers aardig voor de dag kunnen komen. Dus we hoopten dan maar weer op een puntje, want daar heeft NEC immers patent op. Al hebben beide ploegen uiteraard bitter weinig aan een punt.
Tactiek
Geen verrassingen uiteraard. Baas heeft op de een of andere manier Meijer overtuigd dat hij beter fungeert als buitenspeler dan Tavsan, Sano, Robér Gonzalez en Olden Larsen (al is dat laatste wellicht niet zo verwonderlijk). Hansen begon daarom weer op rechts. De rest was standaard. Het spelidee van NEC was duidelijk: vroeg storen, het middenveld van Ajax vastzetten en hopen op een slippertje. NEC stoorde in de eerste helft bij vlagen best verdienstelijk, maar speelde in balbezit veel te gehaast en slordig om het Ajax echt moelijk te maken. Telkens als er een gaatje verscheen speelde NEC juist timide achteruit en breed, terwijl er als er wat rust nodig was juist opportunistisch een bal naar voren gerost werd. Toch kregen we wel een paar kansjes in de eerste helft die de burger moed gaven. Maar de grootste kansen waren toch voor Ajax, dat gelukkig het vizier niet op scherp had. Zo werd dan ook de rust opgezocht met de brilstand.
Ajax deed wat omzettingen in de rust, terwijl NEC uiteraard de boel hetzelfde liet. En dus was het na een klein kwartiertje alweer raak: 0-1. Nuytink liet zich van de bal zetten door Brobbey wiens inzet makkelijk kon worden binnengetikt door Hylsson. Even later haalde Meijer Baas en Hansen naar de kant voor Tavsan en Gonzalez. Het spelbeeld veranderde echter niet. Pas een minuut voor tien begon NEC door te krijgen dat de tijd aan het tikken was en werrd er een beetje serieus druk gezet. Meteen stortte Ajax helemaal in elkaar en had NEC de overhand. We speelden echter veel te gehaast om daar iets nuttigs mee te doen. In de slotfase gingen we zelfs met drie man achterop spelen om te redden wat er te redden viel.
Uitslag
1-2 uiteindelijk. Waar vlak voor tijd Ajax de 0-2 scoorde en de wedstrijd gespeeld leek, wist invaller Tavsan in de 90e minuut als een duveltje uit een doosje nog de 1-2 binnen te frommelen. Een kleine uitzege voor de Ajacieden, maar wel hun eerste uitzege dit seizoen dus. Zoals voorspeld en verwacht. Om moedeloos van te worden.
Scheids
Nagtegaal has best geel mogen trekken voor een Ajacied of twee in het begin, maar goed. Deed verder weinig verkeerd.
Publiek
Een schitterende sfeeractie van Legio met een Romeinse phalanx mocht niet baten.
Hoogtepunten
Tavsan viel prima in en bekroonde dit met een doelpunt.
Dieptepunten
NEC liet het vandaag tactisch weer helemaal liggen. In eigen huis was het vooral bang om achter te komen en speelde het om de 0-0 te behouden. En dan krijg je dus voor de honderduzendste keer het deksel op de neus. We leren het nooit onder Rogier.
Inzet
Als makke lammetjes liet NEC zich naar de slacht leiden en je kreeg geen moment het gevoel dat NEC in eigen huis probeerde te knokken voor minimaal een punt. Zwaar knudde gewoon. Pas in de slotfase, toen de wedstrijd al verloren leek, begonnen we ineens weer te voetballen en te knokken en werd Ajax flink achterover gedrukt.
Conclusie
Tuurlijk, het is Ajax. Daartegen verliezen is geen schande. Zo leken de spelers en de coach althans te denken. Elke week is er wel weer een nieuwe smoes waarom het ditmaal niet lukte. Of we komen ‘knap’ terug van een totaal onnodige achterstand, of we krijgen een rode kaart, of we hebben blessures, of de wind staat niet goed, of de haan kraait een keer te veel. Maar de teamgeest is zo goed en we spelen op de training zo leuk. Tja. Feit is inmiddels wel gewoon dat we slaapwandelend de degradatiezone in gesukkeld zijn en dat er totaal geen hoop op beter is zo lang Meijer aan het roer staat. Woensdag staat het inhaalduel met AZ op het programma en inmiddels begin je je er toch serieus op te betrappen dat je denkt dat een puntje in Alkmaar best mooi zou zijn. Zo is de teneur rondom onze club inmiddels. Jammer, pech, het is niet anders. De gelatenheid is er met karrenvrachten vanaf te scheppen. De excuses waarom het elke week toch weer niet lukt reiken tot in de hemel en het grote relativeren viert hoogtij. En inmiddels glij je langzaam maar zeker naar beneden op de ranglijst. Het zou ook wel typisch zijn: Meijer die ons naar de de Eredivisie brengt en drie jaar later weer terug naar de KKD. Ben je in vier jaar tijd geen ene zak opgeschoten. Zo voelt het momenteel ook met onze club: we komen werkelijk geen stap verder. Dat is deels door gebrek aan kwaliteit in de selectie, maar ook zeker door een overmatig behoudende tactiek van Meijer die deze ploeg meer kwaad dan goed doet. Meijer speelt niet om te winnen, hij speelt om niet te verliezen. Dat was dertig jaar geleden misschien nog nuttig, toen een overwinning twee punten opleverde, maar dezer dagen is het echt treurnis. Zeker in eigen huis moet je tegenstanders bij de strot durven grijpen. En dus heb je net als vorig seizoen weer een hele belangrijke reeks vlak voor de kerst waar het pompen of verzuipen is: AZ uit, PEC Zwolle uit, en Fortuna thuis. Daar MOET je gewoon minimaal zeven punten uit halen, anders gaan we een zeer angstige tweede seizoenshelft tegemoet.
