Na een naargeestige winterperiode lijkt er met het luiken van de lente ineens een nieuwe, meer positieve stemming rond de club te hangen. Ongetwijfeld zijn de recente resultaten daar deels debet aan, met de historisch hoge uitzege tegen Helmond Sport afgelopen vrijdag als kers op de taart. Maar ook de komst van de nieuwe Technisch Directeur, Ted van Leeuwen, heeft bij veel supporters hoop doen herleven op betere tijden. Van Leeuwen staat immers bekend als een zwaargewicht en dus redeneert menigeen: als NEC zo’n man aantrekt, dan moet er toch ergens opeens een geldpotje beschikbaar zijn en zijn de promotieplannen opeens heel serieus?
Ik besef dat ik in de minderheid ben met mijn persoonlijke gevoel over deze aanstelling en ik benadruk dan ook alvast dat dit stukje volledig op mijn eigen conto komt en niet de algemene opinie van DTH weergeeft. Bovendien is mijn opinie ongetwijfeld negatief gekleurd door Van Leeuwen’s verleden als journalist bij De Gelderlander (vitesse clubwatcher en notoir NEC beschimper) en de VI (“Ben ik nou zo slim, of ben jij zo dom?”) en als Technisch Directeur (en zelfverklaard fan sinds jonge leeftijd) van onze noorderburen, iets wat het toch moeilijk maakt om objectief te blijven over hem. Ik hoop van harte dat ik het mis heb en dat we over een paar jaar lekker meedraaien in de Eredivisie met een financieel relatief gezonde huishouding. Dan ga ik met plezier diep door het stof voor Van Leeuwen. Maar momenteel kan ik mij niet onttrekken aan een zorgelijk gevoel van dreigend onheil.
Vooropgesteld, Ted van Leeuwen heeft inderdaad een aardige staat van dienst op sportief vlak. Aan het begin van dit millennium deed hij mooie dingen bij AGOVV. Daarna vertrok hij naar vitesse, eerst als hoofd scouting en vervolgens als TD, toen Jordania op het punt stond het roer over te nemen. Daar werd hij in 2013 aan de kant geschoven, waarna hij in navolging van Jordania een mediterraans avontuur begon. Dat was echter van korte duur, want in 2015 klopte FC Twente aan de deur. Daar ging hij als technisch ‘manager’ aan de slag gedurende twee periodes, kort onderbroken door een Deens avontuur bij Esbjerg. De rode draad bij veel van deze posities lijkt te zijn dat Van Leeuwen een sterke persoonlijkheid is die stevig in zijn schoenen staat, wat op zich nuttig kan zijn bij een club als de onze waar er veel haantjesgedrag vertoond wordt. Aan de andere kant verlaat hij ook vaak met knallende deuren een club, iets wat hem zelfs de bijnaam ‘Terror Ted’ opleverde in zijn eerste periode bij Twente. Niet bepaald een man dus die je binnenhaalt voor rust binnen de club. Zijn voornaamste wapenfeit lijkt vooral dat Johan Derksen hem te pas en te onpas de hemel in prijst vanwege resultaten uit het verleden.
Ik geloof best dat een man met zijn staat van dienst prima in staat is om persoonlijke voorkeuren te scheiden van formele werkzaamheden. Van Leeuwen is geboren in Eerbeek, onder de rook van arnep, dus het siert hem dat hij zijn lokale club steunde in plaats van te dwepen met Ajax of PSV, zoals maar al te vaak gebeurt. Dus ook al vind ik subjectief gezien dat een zelfverklaard vitessefan en iemand die in het verleden meermaals laatdunkend heeft geschreven over onze club never nooit niet in een bestuursfunctie op Stadionplein 1 terecht zou moeten komen, objectief bekeken snap ik ook heus wel dat dit voor de gemiddelde lezer geen steekhoudend argument voor mijn zorgen is.
De meer objectieve reden waarom ik hele enge kriebels krijg van deze aanstelling is de timing ervan en de huidige financiële situatie van de club. Om even terug in de recente geschiedenis te duiken, zoals we allemaal weten werd er in de eerste twee seizoenen na de degradatie vol ingezet op een directe terugkeer op het hoogste niveau. Helaas faalde dit jammerlijk, waarna er resoluut voor een nieuwe koers werd gekozen. Met allerhande mooi klinkende meerjarenplannen (drie jaar, vijf jaar, enzovoort) werd een beleid geschetst waarin NEC ten eerste zou proberen financieel gezond te worden (met het stadion als belangrijke pion om een stijging van inkomsten te realiseren) en ten tweede de uitgaven terug te dringen ondermeer door vol in te zetten op het inpassen van eigen jeugd.
Waar het stadiondossier nog altijd muurvast lijkt te zitten, daar hebben we de afgelopen 2-3 seizoenen (met dit seizoen als hoogtepunt) wel een duidelijk stijgende lijn gezien in het kansen geven aan zelf opgeleide spelers en jeugdige talenten. Helaas lopen de resultaten achter op het uitgestippelde schema en ziet Wilco van Schaik zijn zoveelste meerjarenplan in de knel komen. Na een zoektocht van vele maanden, waarin de ene na de andere Technisch Directeur blijkbaar niet geschikt was of niet wilde komen volgens Van Schaik, kwam onze club (buiten Wilco om…?) plots met Van Leeuwen op de proppen. Een ongetwijfeld niet goedkope kracht, die ongetwijfeld ook niet voor zijn plezier aan de slag gaat bij een ploeg op het tweede niveau met een haast lege portemonnee in het vooruitzicht. Bovendien is er een zeer duidelijke tendens in de aanpak van Van Leeuwen door de jaren heen: resultaten worden afgedwongen medens een sloot veelal onbekende buitenlandse huurlingen. Met het aantrekken van Van Leeuwen zeg je als club dus impliciet dat alle gemaakte plannen weer overboord gezet worden en dat we terugkeren naar financieel flink gokken en een onherkenbare ploeg op het veld. Iets waar we jaren geleden nog steen en been over klaagden. Een strategie dus die diametraal staat tegenover de weg die één, twee seizoenen geleden is ingeslagen.
De positivist zal in deze veranderde opstelling wellicht een logische ontwikkeling zien. Wellicht wordt de club weer financieel gezond en gesaneerd geacht en is dit simpelweg de volgende stap in het plan om te promoveren en een stabiele Eredivisieploeg te worden. Of wellicht is dit een teken dat de investeerders eindelijk weer bereid zijn om meer te doen dan de club drijvende te houden. Helaas ben ik een negativist (vooruit, een nuiler) en zie ik vooral een zoveelste panieksprong van een club die hun gemaakte beloftes niet snel genoeg gestalte gegeven zien worden en die weer teruggrijpen op het aloude manco van NEC: smijten met geld dat we niet hebben. De succesvolle eigen talenten zullen met een leuke winst worden verkocht en met de gemaakte (eenmalige) winst zal ons financiële tekort tijdelijk worden opgepoetst en een vreemdelingenlegioen van bijeengeraapte Spanjaarden, Russen en Grieken zal promotie moeten afdwingen. En mocht dat lukken, dan zitten we het jaar erop zonder geld en zonder eigen spelers weer op de schopstoel terwijl Van Leeuwen zijn heil elders zoekt. Noem me negatief, noem me een onverbeterbare nuiler, maar wie niet leert van het verleden is gedoemd om telkens weer dezelfde fouten te maken. Met ditmaal een Judas van de aartsrivaal in een hoofdrol om definitief het licht in de Goffert uit te doen. Jezus weende.
Om dit ‘weekoverzicht’ een beetje goedgemutster te eindigen, wilde ik Rogier Meijer een pluim geven voor zijn vondst om Edgar Barreto voor de defensie te posteren. Of je het nu 5-3-2, 3-5-2 of 4-4-2 met een ruit wilt noemen, de kern is dat met Barreto in deze rol NEC immens veel beter voor de dag komt. Er is veel meer rust in het spel, er is meer ruimte voor verzorgd spel en creatieve opbouw, en ook jonge spelers als Odenthal en Proper bloeien zichtbaar op onder zijn leiding. Het is jammer dat Meijer deze stap niet eerder nam, maar beter laat dan nooit. Als NEC deze tactiek en instelling voortzet (en wie weet, misschien dat de aanwezigheid van Van Leeuwen en Rutten op de tribune de spelers net dat stapje extra doen zetten), dan zijn we hopelijk precies op tijd in bloedvorm om de nacompetitie aan te vangen. En wellicht hebben we dan helemaal geen leger huurlingen meer nodig om promotie af te dwingen!
Mark