Je zou het bijna vergeten in dit digitale tijdperk, maar de oudgedienden onder jullie herinneren zich wellicht dat De Trouwe Honden ooit alleen in papiervorm bestonden. Vol enthousiasme werd ons DTH fanzine (oorspronkelijk nog ‘Doggystyle’ genoemd) rondom het stadion gesleten aan argeloze medesupporters. Naar goed nostalgisch gebruik leek het ons bijna twee decennia later (de eerste editie van ons fanzine zag het licht in 2001) een mooi moment om die oude fanzines weer eens van zolder te halen, flink af te stoffen en schaamteloos te herkauwen voor een nieuwe rubriek die we ‘DTH Classic‘ hebben gedoopt. In deze rubriek pakken we de leukste, meest memorabele of opvallende stukjes uit ons fanzine en geven we jullie een typisch DTH-siaanse terugblik op onze papieren periode (2001-2008).
Deze keer nemen we je mee naar het jaar 2002 waarin columnist Sjaak zijn bijzondere ervaringen met de sokken van Danny Hoekman met jullie deelt.
Column Sjaak Schiet Raak: De sokken van Hoekman
Ik heb de sokken van Hoekman. Nog steeds ongewassen, nog steeds kapot. De sokken, die ik te pakken kreeg bij de laatste promotie, zijn al vele jaren rijp voor de afvalbak, maar weggooien kan ik de verrotte stukjes stof niet. De sokken liggen in een tas in de kast, want wie hangt er nu oude sokken op in de kamer? Toch weet ik dat ze er zijn en wee degene die ze weggooit, die heeft een heel groot probleem. Mijn vrouw zegt wel eens tegen me; “Gooi die sokken toch us een keertje weg!” Ze weet dat de vraag zinloos is.
Het is natuurlijk wel vreemd dat andere oude sokken wel de prullenbak in verdwijnen, maar die niet, alleen omdat toevallig een speler van NEC die sokken aan heeft gehad tijdens een wedstrijd, dan zijn ze ineens onvervangbaar. Ik ben trouwens zo wie zo een NEC-supporter die alles van NEC wil hebben. Bijna alles wat enigszins betaalbaar is (dus niet de supersjaal en de badjas) heb ik thuis. Aanstekers, asbakken, shirts, schriften, sleutelhangers, de hillemuil necs, mini-tenuetjes ik heb ze allemaal. Zie ik iemand met een nieuwe sjaal lopen die er mooi uitziet, dan voel ik me ongemakkelijk en wil ik ook zo snel mogelijk in het bezit komen van dat statussymbool. Ik weet ook zeker dat ik zo’n afgeschreven stoeltje ga kopen van de Goffert voor 10 Euro. Dit tot groot ongenoegen van mijn vrouw die zich geheel terecht afvraagt wat ik in godsnaam met een verkleurd plastic kuipstoeltje moet, die nergens neer te zetten is in huis en die ook nog eens belachelijk duur is. Ik kan het haar niet goed uitleggen, maar ik denk altijd dat ik er spijt van ga krijgen als ik het niet koop. Zo heb ik ook 3 balkshirts, maar ik word wel gruwelijk jaloers, wanneer ik iemand zie met een glimmend balkshirt van het merk Hummel. Ik krijg dan spijt als haren op mijn hoofd, omdat ik toen, 10 jaar geleden, dat shirt niet gekocht heb. Ik troost me met de gedachte dat er in die tijd nog geen merchandising was en dat je alleen een erg slechte kopie, met lelijke randen, van het shirt bij Ger Reynen kon krijgen, of dat je het shirt met heel veel geluk kon krijgen van een speler bij een promotie, zoals ik met mijn sokken van Hoekman.
Je zou haast denken dat voor een persoon als mij de fanshop het walhalla, Mekka, de hemel en De Goffert bij elkaar zou moeten zijn, maar het tegendeel is waar. Ik erger me eigenlijk altijd weer als ik naar buiten kom. Niet zozeer omdat ik de zweetdruppels op mijn hoofd heb staan van die paar minuten in die krappe legbatterij, ook niet vanwege de belachelijk hoge prijzen, want daar kijk ik ook al niet meer van op, maar meer vanwege het aanbod. Eigenlijk is die hele merchandising zo verschrikkelijk saai. Het is een asbak met een NEC-logo, het is een aansteker met een NEC-logo, het is een mini-tenuetje met (hoe origineel) een NEC-logo. Tot m’n schrik hebben ze nu ook voor de hele kleintjes een NEC-Juniors logo ontworpen, die er zo verschrikkelijk uitziet dat ik nog niet eens een artikel met dat logo aan m’n kleine neefje durf te geven op z’n verjaardag! Maar ook bij dit logo is het weer saaiheid troef: een slabber met een NEC-Juniors logo, een petje met een NEC-Juniors logo enz enz.
Soms denk ik bij mezelf: waarom zijn ze niet wat creatiever? Waarom zijn er hooguit 2 sjaaltjes te koop met NEC Nijmegen erop en (uiteraard) het logo? Sjaaltjes met de tekst “weer trekken wij ten strijde”, “NEC You’ll never walk alone” en “De nummer 1 van Gelderland” verkopen ook. Sterker nog, er zijn zat gekken, zoals mij, die ze alledrie in huis gaan halen! En die asbakken, zet daar (geheel in de stijl van het pleetegeltje in de vorige Doggystyle) “Liever een asbak dan een glasbak” op. Wedden dat ik er meteen een nieuwe asbak bij heb? Bij de merchandising lijkt NEC de gedachte te hebben ‘als we van alles maar iets hebben dan is het goed.’ Hopelijk verandert deze gedachte heel snel, want dan hoeven supporters ook niet zelf sjaaltjes en vlaggen te ontwerpen en te produceren, omdat de officiële NEC-merchandising tekort schiet.
En ach, ik weet het, 20 jaar geleden had ik een lelijke sjaal en een nog lelijker petje. Eigenlijk liep ik toen gewoon zwaar voor joker. Nu ziet alles er veel strakker en beter uit. Maar in een tijd waar alles in het voetbal draait om geld en waar alles is geprofessionaliseerd, verwacht je dat ook de merchandising daar een graantje van meepikt.