Verliezen is nooit leuk. Verliezen van de nummer laatst al helemaal niet. Maar deze nederlaag tegen het zeldzaam negatief en zeldzaam effectief opererende Excelsior komt wel erg ongelegen. Na de spetterende voetbalshow tegen AZ valt dit resultaat koud op het dak.
Helemaal onverwacht komt de nederlaag eerlijk gezegd niet. Noem mij cynisch, maar ergens voel je als doorgewinterde NEC-supporter aan je water dat het moois van de afgelopen weken een keer afgelopen moet zijn. De ervaring leert dat mooie reeksen meestal eindigen bij wedstrijden tegen laagvliegers. Zo ook nu. Bij de voorbespreking in de trein zaten we al te somberen: "Zul je zien dat ze vandaag verliezen en vervolgens weer van Feyenoord winnen ofzo". Et le voila.
Waar vorige week elke bal op de juiste plek viel, wilde het zaterdagavond, zeker in de tweede helft, allemaal niet meer lukken. Aan de inzet lag het niet, dat moet gezegd. Het elftal liep wel degelijk voor elke bal en er werden bovendien kansen gecreëerd. Heel wat zelfs. Niet zozeer omdat NEC zo briljant speelde, maar vooral omdat Excelsior he-le-maal niks terugdeed. Twee keer kwamen de Kralingers voor de goal, in de 71ste minuut met fatale gevolgen. Daar kan NEC dus wel wat van leren. Tegen AZ konden we dat nog wel lijden: een goaltje meer of minder deed er niet toe, maar dit keer liep het dus verkeerd af. Je kunt je in deze fase van de strijd simpelweg niet permitteren om een stuk of vijf opgelegde kansen te krijgen, zonder te scoren. Tuurlijk, de keeper van Excelsior, Graafland, verrichtte diverse miraculeuze reddingen. Niet verrassend, de man scoorde vorige week in VI voor zijn wedstrijd tegen Sparta ook al een 8. En ze hoeven er ook niet allemaal in, maar een paar mag best. Lens die voor open doel op de lat knalt, Sibum die de keeper op zijn weg vindt, het kan allemaal gebeuren, maar je doet jezelf de das om.
En dat terwijl de sfeer er aanvankelijk lekker in zat. De mannen van Legio Noviomagum zetten de Goffert in vuur en vlam met leuk Bengaals vuur. De stemming op de tribune was ook goed te noemen: bij tijd en wijle kreeg het elftal een vocaal steuntje in de rug, zelfs op momenten dat het even niet zo lekker liep. Maar die momenten werden gaandeweg de wedstrijd steeds talrijker. Al bij de rust kreeg je het gevoel, ojee, er zal er toch nog wel eentje invliegen? Dat gevoel werd bepaald niet minder naarmate de tijd verstreek. Zeker toen Holman na nog geen uur gewisseld werd, wegens kramp naar verluidt, lukte er niet veel meer. Davids viel ronduit dramatisch in, het bewijs van het feit dat ‘ NEC voor de winter’ echt aan kwaliteit tekort kwam om blijvend uit de degradatiezone te verkeren. Geen idee of het kwam omdat Davids zich al te enthousiast wilde bewijzen, maar hij hield werkelijk geen bal bij zich. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik stel dat hij in een half uur tijd tien keer balverlies heeft geleden.
Been trachtte na de treffer van Den Ouden, uit een corner nota bene, nog een list te verzinnen door Olsson erin te brengen voor Pothuizen en de wederom teleurstellend spelende Bobson te vervangen door Worm, maar eerlijk gezegd hielp dat geen moer. Van een echt slotoffensief was geen sprake. Het publiek zag het lijk al weer drijven en deed er berustend het zwijgen toe. NEC ploeterde voort, maar zonder succes. Het is dat NEC tegen sterke ploegen altijd het beste uit zichzelf boven weet te halen, anders zou je heel bezorgd worden met uitwedstrijden tegen Heerenveen en Feyenoord op het programma.
Joris