Levensgenieter Björn van der Doelen kondigt afscheid aan. Hoge pieken, diepe dalen, vele incidenten en spektakel op het veld. Björn van der Doelen (29) zorgde de afgelopen elf eizoenen voor wat rock ‘n roll op de Nederlandse velden. Nog een jaartje en dan houdt de kleurrijke middenvelder van NEC het voor gezien. Tijd voor een nieuw leven.
Toen John Lennon zijn Strawberry Fields bezong, had hij vast geen oud herenhuis in een rustige laan in Eindhoven voor ogen. Voor Björn van der Doelen geen bezwaar om een bordje met de titel van het legendarische Beatles-nummer naast zijn voordeur te spijkeren. Binnen vinden we nog meer getuigenissen van zijn liefde voor de Fab Four. Koi-karper Lucy In The Sky, een Sgt. Pepper-bar en privé-studio Penny Lane. Het huis is gevuld met de geur van wierook en de aanblik van in variërende mate gevulde wijnflessen. In deze charmante chaos is het vergeefs zoeken naar spelcomputers of in Zweden vervaardigd meubilair. Wél aanwezig: een eindeloze reeks boeken, films en cd’s. De werken zullen aan het gros van zijn collega’s niet zijn besteed. Hoeveel voetballers hebben albums in huis van bijvoorbeeld Carole King, Wilco en The Style Council? Als Van der Doelen de videotheek binnenwandelt kiest hij niet voor een Hollywood-kaskraker, maar voor filmhuistitels zoals Dancer in the Dark of Being John Malkovich. Een dag eerder liet hij het oefenduel tussen Nederland en Duitsland nog schieten voor een van zijn favoriete films. ‘Al zappend kwam ik langs Festen. Die heb ik ook op video liggen, maar ik ben toch weer blijven hangen. Meesterlijk’, glundert de middenvelder van NEC.
Op zijn boekenplank prijken naast De Ontvoering Van Alfred Heineken — hij blijft immers voetballer — werken van J.D. Salinger, Jan Wolkers en Paulo Coelho. De Brabander werpt een boek van laatstgenoemde auteur op tafel: De Alchemist. ‘Het thema van dit verhaal is voor mij heel herkenbaar. De zoektocht naar alles wat het leven te bieden heeft buiten het alledaagse bestaan.’ De drang zich ook buiten het voetbal te ontwikkelen is bij Van der Doelen altijd sterk aanwezig geweest. Met het klimmen der jaren groeide de behoefte aan een nieuw begin. Deze zomer nam hij een besluit: in de zomer van 2006, als zijn contract bij NEC afloopt, stopt hij met betaald voetbal. Vorig seizoen liep ik al rond met het idee, maar toen stelde ik de beslissing nog even uit. Ik stop absoluut niet omdat ik het niet meer naar mijn zin heb. Ik stop juist émdat ik het zo goed naar mijn zin heb. Dat klinkt raar, maar het is echt zo. Ik wil op een leuk en mooi moment afscheid nemen, dat kan zoals het er nu voor staat. Bij deze spelers, trainers en supporters wil ik afsluiten. Wat is mooier dan afscheid nemen met een lach op je gezicht?
Drie jaar geleden beleefde ik een kloteperiode bij FC Twente en dacht ik ook al aan stoppen. Al mijn plezier was me ontnomen. Ik ging door omdat ik anders met een dubbel gevoel afscheid had genomen. Als ik nu terugkijk is die rottijd een detail in een hartstikke mooie carrière.’ Heeft het ontslag van de door hem bewonderde Johan Neeskens als trainer van de Nijmegenaren een rol gespeeld bij zijn beslissing? ‘Nee, ik wil gewoon nog zoveel andere dingen doen. Tot nu toe heeft mijn leven in het teken gestaan van voetbal. Toen ik debuteerde bij PSV had ik al een lange weg afgelegd, mensen vergeten dat weleens. Als tienjarige kwam ik bij PSV, vanaf dat moment ben ik serieus met voetbal bezig. Het lijkt me enorm leuk dat nu eens los te laten. Ik denk dat er een wereld voor me opengaat.’ Hij spreekt zoals hij voetbalt: druk, enthousiast en met de onrust van een hongerige prairiewolf. Door zijn strijdvaardigheid werd hem al snel een grote toekomst voorspeld. Die belofte heeft hij nooit ingelost. ‘Ik heb bij PSV veel goede spelers voor me gehad. In grote wedstrijden, zoals tegen Barcelona, Manchester United en Ajax, bleef ik wel altijd overeind. Bij Twente ging het vervolgens mis. Ik had naar het buitenland kunnen gaan in het belang van mijn carrière, maar dat wilde ik niet, Ik bleef liever in de buurt van vrienden en familie. Een toptransfer maken en het Nederlands elftal halen, als je dat presteert heb je het volgens velen goed gedaan. Ik heb bij PSV prachtige jaren gehad, wist me overal geliefd te maken bij de supporters, heb een boel geld mogen verdienen en daarnaast veel lol gehad. Dat is niet niks. Ik heb een leuke carrière gehad en ook nog tijd gevonden om van het leven te genieten.’
Het tekent zijn eigenzinnige denkwijze. Hij is geen speler zoals alle anderen. Puur in een wereld van rinkelende telefoons, snelle sport- auto’s en opgezwollen ego’s. Neem zijn mening over zijn reserverol bij NEC. ‘Cees Lok heeft zijn redenen uitgelegd en ik kan ze begrijpen. Als ik trainer was zou ik Edgar Barreto ook altijd laten spelen. Op rechtshalf kiest Lok voor Robbie Wielaert, omdat die aanvallend sterker is. Kan ik niets tegenin brengen. Niettemin wil ik me terugknokken in de basis, het moet geen afbouwseizoen worden.’ Dan zegt hij dat er wel degelijk dingen zijn gebeurd die zijn verlangen naar een voortijdig afscheid hebben versterkt. Voetbal blijft een schitterend spelletje, een kleine partijvorm op de training is het mooiste wat er is. Maar de werkelijkheid lijkt in niets op het geromantiseerde beeld dat ik als kleine jongen had. Er lopen veel etterbakken rond in het wereldje, dat is een algemeen gegeven. De voetballerij is wat dat betreft een afspiegeling van de huidige maatschappij.’ ‘Bij FC Twente is er iets bij me gebroken. Van de drie zogenaamde bandieten (met Jack de Gier en Tommie van der Leegte werd hij door trainer René Vandereycken teruggezet naar het tweede elftal vanwege onprofessioneel gedrag, red.), moest ik het langst meedoen met het tweede. Ik kreeg weinig steun van collega’s. Aanvoerder Spira Grujic stapte naar de trainer en er waren een paar jongens die het voor me opnamen, maar ik had meer verwacht. Vooral omdat ik het jaar ervoor veel energie had gestoken in de jongens die buiten de boot vielen. Er zijn meer vervelende dingen gebeurd. Toen ik als PSV’er met mijn vriendin en een vriend door Amsterdam liep, werd ik plotseling door zes man tegen de grond gepeerd. Wat is dat voor waanzin? Waarom kan ik als speler van NEC niet in Arnhem komen? Ook dat eeuwige gezever aan je kop als je in de kroeg een biertje staat te drinken is me gaan tegenstaan. Ik heb het wel gehad met die onzin.’
De exacte invulling van zijn voetballoze leven wil hij nog open laten. Misschien wat fotograferen, zaalvoetballen met vrienden, reizen en aan de slag gaan als producer van beginnende bandjes. Misschien ook niet. Liever wacht hij op de uitdagingen die zijn pad zullen kruisen. Zekeriswél dat hij meertijd gaat besteden aan zijn grote passie: muziek. Van der Doelen speelt gitaar in Great Band, Bad Drummer, een rockgroep waarvan zijn vriendin Ellen zangeres is. ‘Volgend jaar zomer willen we een cd opnemen met eigen liedjes. Hopelijk kunnen we vd6r die tijd flink wat optreden. Nu spelen we nog veel covers, van bijvoorbeeld Anouk, Lenny Kravitz en Kings Of Leon. We hebben voornamelijk beroerde optredens gehad. Kroegen leeggespeeld en zo. Laatst speelden we in Den Haag in zo’n jongerenhol waar zestienjarigen poolen en blowen. Niemand luisterde, als we klaar waren met een nummer hoorden we één persoon klappen. Dat is wel lachen. Het is moeilijk in de Nederlandse muziekwereld een poot aan de grond te krijgen, een doorbraak zal er wel niet in zitten. Eigenlijk hoeft dat voor mij ook niet. Ik verlang naar de luwte, in streberig gedoe heb ik geen zin.’ Met zijn huidige uiterlijk — shirt van de Rolling Stones, talloze polsbandjes, geratoeëerde linkerbovenarm en imposante bakkenbaarden — kan hij zo overstappen naar de rockwereld. Zijn blik dwaalt over posters van zijn muzikale helden die de wanden van het knusse opnamestudiootje sieren: Jim Morrison, Janis Joplin en Jimi Hendrix. Ze werden alledrie niet ouder dan 27 jaar. Een mensenleven is broos, beseft Van der Doelen. ‘Een paar jaar geleden werd een goede vriendin getroffen door een hartaanval. Ze heeft het gelukkig overleefd, maar dat soort verhalen hoor je steeds vaker naarmate je ouder wordt. Ze zetten me aan het denken. Het kan morgen afgelopen zijn, spookte door mijn hoofd. Nu ik de knoop heb doorgehakt voel ik veel meer rust. Voetballers schijnen bang te zijn voor dat befaamde zwarte gat na hun loopbaan. Ik ben er juist enorm benieuwd naar.’
Bron: Voetbal International & Doeluh.nl