Er zijn van die dagen dat bijna alles goed is. Op een stralende zondagmiddag in november, op het ouderwetse tijdstip van 14.30u speelt je favoriete voetbalcluppie een wedstrijd en hakt de tegenstander met 6-0 in de pan.
De dag was helemaal goed geweest als Ron de Groot op zaterdag niet onwel was geworden tijdens een potje voetbal. Naar omstandigheden schijnt het goed te gaan hopelijk komt ie er weer helemaal bovenop.
Nu, een dag na de wedstrijd zal het goede gevoel bij veel supporters nog niet verdwenen zijn. Nagenieten dus. We waren er wel aan toe, aan zo’n middag. De bekerwedstrijd tegen PEC Zwolle gaf ook wel een mooie ontlading, maar borduurde vooral voort op het matige spel dat we de weken ervoor te zien hadden gekregen. Nu was alles anders. Vanaf de aftrap was er meteen scherpte en intensiteit (daar draait alles om tegenwoordig), er was beweging en durf, en er was kwaliteit.
Kwaliteit? Ja, want van een aantal spelers zagen we eindelijk weer wat ze kunnen. Hoedemakers speelde heel sterk, Verdonk was weer bij de pinken, González en Ogawa waren heel bedrijvig en goed. En dan was daar eindelijk ook weer de verpersoonlijking van kwaliteit, volgens sommigen de beste speler die ze ooit in een NEC-shirt hebben gezien: Philippe Sandler.
De wedstrijd was nog maar net begonnen toen Sandler met zo’n fantastische strakke pass, dwars door 38 linies, González vond, die draaide snel open, gaf een steekbal op Van Crooij, die op zijn beurt op schandalige wijze tegen de grond werd gewerkt (😉), penalty. Dan lig je er zo lang uit en speel je meteen weer zo goed!
De rest is geschiedenis en historisch. Er waren in de Eredivisie in 1973 een 7-0 overwinning op FC Den Bosch en in 1976 een 7-1 op VVV. Ook bijzonder, na 32 minuten stond er al 3-0 op het bord. Nog sneller gebeurde dat in 2008, drie dagen na de UEFA cup wedstrijd tegen Spartak Moskou. Tegen FC Volendam stond het toen na 16 minuten 3-0 en na 42 minuten, 5-0 (eindstand 6-1).
