Wichard

Zo zagen wij het: De Graafschap – NEC

door

Vorige week werd De Graafschap gesloopt door Jong AZ en nu was het de beurt aan Jong NEC om het nog eens dunnetjes over te doen. En ja, dat had zomaar kunnen gebeuren. Maar het dollen van de tegenstander, zoals NEC in de eerste helft deed, is niet genoeg om een wedstrijd te winnen. NEC scoorde niet, De Graafschap dus wel (oude voetbalwet).

Uitslag: Geen nederlaag zonder pijn, maar deze was wel extra zuur. In twee minuten twee tegendoelpunten, omdat NEC de controle toch even kwijt was en omdat Odenthal een domme penalty veroorzaakte. De twee pegels waarmee De Graafschap Alblas op de knieen dwong bij de 1-0, speelden trouwens ook een rol.

Hoogtepunten: Kopiëren en plakken: Hele goede eerste helft, waarin je de potentie van dit team ziet. Gevolgd door een (veel) mindere tweede helft.

Dieptepunten: De kansenmisserij in de eerste helft: Jezelf door een prachtige actie zo’n beetje vrij voor de keeper zetten en dan effe vergeten een hoek uit te zoeken. Hoe stom is dat!

Lees meer

Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.

De week van…gewoon je bek houden

door

Ik kan niets anders zeggen dan dat ik op dit moment ontzettend blij word als ik aan NEC denk.

We voetballen weer en supporters mogen daar (deels) weer bij aanwezig zijn. Natuurlijk mis ik de gezellige uitstapjes naar de uitwedstrijden en natuurlijk was het een hoop geouwehoer om te organiseren dat ik samen met mijn vaste clubje maten bij elkaar kon zitten tijdens de eerste twee wedstrijden. Maar toch, ook dat voelde vertrouwd. Je probeert het te organiseren via de groepsapp. De één reageert wel meteen, de ander niet en weer een ander heeft zich al aangemeld. Chaos van een vriendengroep. Heerlijk.

En dan is het toch uiteindelijk gelukt en mogen we weer naar het stadion. Het voelt vertrouwd en tegelijkertijd ook anders. De voorpret, de fietstocht naar het stadion, de schitterende Goffert. Alles is zoals het was en hoort te zijn. Maar ook anders want geen biertje in de Eendracht maar een paar blikjes in mijn fietstas. Rondom het stadion is het stiller, weinig supporters, geen gezellige drukte. Op een bankje met je voetbalmaten je blikjes bier opdrinken en de tijd in de gaten houden zodat je volgens het tijdslot op tijd op je plek zit. Niet meer snel je bier achterover gieten in de Eendracht om daarna de trap af te stormen om op tijd te zijn voor het begin van de wedstrijd.

Maar ik klaag niet want we mogen weer en wat ik op het veld zie bevalt me. Ik zie een gretig jong team. Er is inzet en er wordt af en toe met lef gevoetbald. Natuurlijk worden er fouten gemaakt maar dat geeft niet. Liever iets proberen dan een tikkie breed.

Lees meer

Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.

De week van…we mogen weer!

door

Eindelijk! Het is weer zo ver, vrijdag wordt er weer voor het eggie gevoetbald. We mogen weer.

Nou ja, we……..de spelers mogen weer. Wij, de supporters, blijven noodgedwongen thuis en kunnen op Fox de wedstrijd volgen. Uiteraard had ik liever ons cluppie live aangemoedigd tegen Cambuur en was ik met veel plezier met het bussie naar Leeuwarden gereisd om ons eniesee aan te moedigen maar dat zit er dus voorlopig niet in.

Nou ja, laat ik het maar positief zien. Het scheelt vrijdag in ieder geval een sprint van mijn werk naar het stadion om op tijd in de bus te zitten, een reis van 300 km, 60 bier en een groot vraagteken als mij de volgende dag gevraagd wordt hoe de wedstrijd was. (‘euh…gezellig’).

Wij, de supporters, mogen 11 september weer in actie komen. Nou ja, de helft dan. Het ligt er maar net aan in welke poule je bent ingedeeld. Vandaag een mail gehad van NEC en ik wil met klem iedereen vragen om zijn/haar mail goed in de gaten te houden en te lezen.

Lees meer

Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.

De week van…rare tijden

door

Dat dit rare tijden zijn hoef ik niemand te vertellen en toch doe ik het. Het zijn rare tijden. De zomer heeft zijn intrede gedaan, de scholen hebben binnenkort vakantie en toch is alles anders. Terrassen en kroegen zijn weer open en de parken stromen weer vol. De stad komt weer tot leven. Nijmegen komt weer tot leven. Ik hou van Nijmegen en ik hou er van om door de stad en de parken te lopen en op een terras te zitten.

Ik heb het gemist en toch is het niet hetzelfde. Er is een (noodzakelijke) afstand tot elkaar. Bussen vol met mondkapjes, looproutes in winkels en niet zo maar neerploffen op een terras maar wachten tot je een tafeltje krijgt toegewezen. Publiek in de winkelstraat, de één zorgeloos de ander angstig schuifelend als een ninja langs de etalages. Het zijn rare tijden.

In maart ging de kurk op de voetbalfles en wisten we niet hoe lang die kurk zou blijven zitten. Eind augustus mag de kurk weer voorzichtig van de fles en zal ik, als een afgekickte alcoholist, bevend de fles weer grijpen. Dit vooruitzicht doet me hunkeren en in gedachten zet ik de fles vol aan mijn mond om een flinke slok te nemen en na al die maanden zal het vertrouwde vocht weer mijn trillend lichaam in glijden. Een euforisch gevoel van herkenning zal bezit van me nemen. Maar het zijn rare tijden. De kurk zit al zo lang op de fles en ik vrees dat de eerste slok behoorlijk zuur zal smaken. Zwijgende supporters op afstand van elkaar op de tribunes. Ik zie het niet gebeuren, ik denk niet dat het te handhaven valt en ik denk ook niet dat dit mogelijk is. Natuurlijk het verstand zou moeten heersen maar daarvoor ga ik niet naar het voetbal. Vraag dat maar aan mijn vrouw. Voetbal kijken is voor mij zitten op een te klein stoeltje met een grote plastic beker bier met te weinig afstand tot je buurman die de hele wedstrijd onverstaanbare woorden in je gezicht staat te tuffen. Ik zie niet voor me hoe dit anders kan. Maar het moet wel anders natuurlijk. We kunnen niet in maart een groot spandoek voor onze ziekenhuizen ophangen om onze zorghelden te eren, om vervolgens in september de ic’s van dat zelfde ziekenhuis vol te tuffen.

Lees meer

Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.