Na twee absoluut dramatische duels was het vanavond zaak voor NEC om in eigen huis te laten zien dat het label ’titelkandidaat’ toch echt gerechtvaardigd was. Helaas faalde onze ploeg wederom jammerlijk in deze opgave. Wat heet, NEC kwam opnieuw meer dan belabberd voor de dag tegen FC Emmen. Adri Bogers kon zich weer beroepen op Gregor Breinburg en daardoor moest Bikel plaatsnemen op de bank. Kadioglu verzekerde iedereen deze week dat hij weer volledig met NEC bezig is, maar Bogers besloot toch om de voorkeur te geven aan Schuurman achter spits Braken. Rayhi maakte na een lange schorsing ook weer zijn opwachting op de vleugel.
Mark
NEC flatert opnieuw opzichtig in wanstaltige verliespot
Op papier mag NEC dan de te kloppen ploeg zijn in de Jupiler League, in de praktijk is het janken met de pet op. Na een absoluut dramatische wedstrijd vorige week was het zowaar vandaag uit bij de hekkensluiter van de biercompetitie nog vele malen slechter. Wat heet, NEC verloor volkomen terecht tegen de Boschenaren. Nog voor de thee werd opgezocht in de rust stond onze ploeg al met 2-0 achter tegen een harder werkend en beter voetballend FC Den Bosch. Hoe is het mogelijk dat deze ploeg met zo veel kwaliteit in de gelederen zo onwaarschijnlijk dramatisch voor de dag kan komen? En dat nog wel tegen een club waar ze zo veel moeite hebben om toeschouwers te lokken dat ze zelfs een ‘pay per points’ systeem hebben gelanceerd waar het thuispubliek alleen hoeft te betalen als de thuisploeg punten pakt…
Column Mark: Waakvlammetje
Het seizoen 2017-2018 staat voor de deur en onze spelers mogen spoedig weer de wei in. Ik zal het meteen maar eerlijk bekennen: ik voel hem nog niet. De tik van de tweede degradatie in drie jaar tijd heeft er toch flink in gehakt. Tuurlijk, we zijn financieel ‘gezond’ en er lijkt een grote schoonmaak te hebben plaats gehad op het kantoor die hoop geeft dat er nu eindelijk ruimte is om weer vooruit te kijken. Maar uitkijken naar wat, ik vind het moeilijk.
Begrijp me niet verkeerd, degraderen an sich is geen onbekend terrein voor me. Ik ben nog van de generatie die het standaard jojoën van onze ploeg tussen de twee divisies bewust heeft meegemaakt in de jaren ’80 en de vroege jaren ‘90. De relatieve kalmte van het nieuwe millennium ervoer ik als een ongekende luxe. Wat ik steeds moeilijker vind is het gevoel van binding met de ploeg. De afgelopen jaren is het bij NEC een draaideur geweest van in- en uitgaande spelers en telkens als er eens een jongen tussen zat waarover ik enthousiast kon worden dan was hij binnen een jaar alweer weg. Ik weet het, zo werkt het nu eenmaal in het moderne voetbal. Maar dat maakt het helaas niet minder zuur. Ook leken de spelens die er kwamen steeds minder een eigen persoonlijkheid te hebben. Als ik terugblik op de afgelopen 3-4 seizoenen dan voelt het net alsof er een stenselmachine langs het veld stond die vormloze poppetjes uitflapte met een NEC shirt. Maar goed, wellicht ben ik dezer dagen gewoon een ouwe zeur.
NEC degradeert
Over en sluiten. Het doek is alsnog gevallen. Waar we na de vorige degradatie nog de hoop hadden dat de bezem er eens goed doorheen zou gaan en we de boel structureel weer op de rails zouden kunnen zetten, daar zijn we drie seizoenen later een volgende illusie armer. Na de schlemielige nederlaag donderdag was … Lees meer