Mensen in Nederland, vaak buiten onze regio maken zich druk. Geen rivaliteit en derby meer, hoe kun je als NEC supporter nou blij zijn met het verdwijnen van Vitesse? Zo verander je in een grijze muizen club, een club in de marge.
Het zijn waarschijnlijk dezelfde supporters die op TV alle derby’s afstruinen op zoek naar wat sensatie. Schalke-Dortmund, Feyenoord-Ajax, El Classico, Everton-Liverpool. Ze deinen mee op het enthousiasme van de TV presentatoren die deze wedstrijden brengen als hét hoogtepunt van het weekend. Zij zullen nu moeten kwijlen op PEC tegen Go Ahead of hopen op een terugkeer van Cambuur. En NEC? Onze club zal voor mensen buiten de regio altijd een grijze muizenclub zijn, met of zonder derby. Voor hen is er alleen aandacht voor NEC bij speciale wedstrijden, voor ons telt NEC altijd mee, een wezenlijk verschil.
Ze snappen ook geen moer van rivaliteit. Ze denken dat rivaliteit vooral verpakt zit in één wedstrijd, maar dat is natuurlijk niet zo. Het kenmerk van rivaliteit is dat je de ander niks gunt behalve ellende. Een nederlaag daar, is een overwinning hier. De ultieme overwinning is het verdwijnen van de vijand. Het slaat namelijk nergens op wanneer je bij leven Vitesse kapot wenst, ze niks gunt en ze uitlacht als het slecht gaat, om vervolgens als ze echt weg zijn het opeens allemaal zielig voor ze te moeten vinden en medelijden met ze te moeten hebben. Lekker meehuilen en och och het is allemaal zo erg voor ze. Als dat was gebeurd. dan heeft de rivaliteit al die jaren juist niks voorgesteld, een lege huls.