Om de volle omvang van een bepaalde situatie echt op waarde te kunnen schatten moet je soms even een moment van bezinning inlassen en wat zaken in perspectief plaatsen.
Op 9 april 2021, bijna exact drie jaar geleden dus, was NEC op bezoek in Rotterdam bij een uitermate zwak presterend Excelsior. Onze ploeg legde nog wel een acceptabele eerste helft op de mat, maar gaf de wedstrijd in het tweede bedrijf volledig uit handen en verloor met 2-1. Vier dagen eerder, op Paasmaandag in de eigen Goffert, in hondsberoerde weersomstandigheden met hagel, wind en sneeuw, had Telstar in de tweede helft de stand gelijk getrokken tot 1-1. En drie dagen dáárvoor hadden we met 0-2 verloren uit bij Almere City. Dit alles in de Keuken Kampioen Divisie, waar we al meerdere jaren troosteloos en uitzichtloos rondzwommen. Het voetbal was niet om aan te gluren, coach Rogier Meijer zat op de schopstoel en we gleden langzaam af naar een anonieme plek 7 tussen het tweede garnituur van het Nederlandse profvoetbal. Pikant feitje: aartsrivaal vitesse eindigde datzelfde seizoen op plek 4 in de Eredivisie en haalde de bekerfinale, waarin latere landskampioen Ajax met 2-1 te sterk bleek.
Dit gebeurde allemaal ‘slechts’ drie jaar geleden.
Het is april 2024. NEC staat op plek 5 in de Eredivisie die recht geeft op rechtstreekse kwalificatie voor Europees voetbal. NEC zit in de bekerfinale. NEC is tot dusverre de enige ploeg die dit seizoen lijstaanvoerder PSV een competitienederlaag wist toe te brengen. En NEC verslaat voor het eerst in twaalf jaar tijd de aartsrivaal in de glasbak met een afgetekende (zij het zwaar geflatteerde, maar wie maalt daarom) 0-3.
Soms moet je jezelf echt even in de arm knijpen. Wie kon dit ooit hebben voorzien drie jaar geleden op Woudenstein, waar we Janga zagen struikelen over elke grasspriet en ’tactisch onbenul’ Rogier Meijer onze gevaarlijkste speler (Tavsan) van het veld haalde ten faveure van Beekman. Wij in elk geval zeker niet. Sterker nog: zo’n beetje het àllerlaatste dat wij op dat moment zouden hebben voorspeld zou zijn dat drie jaar later diezelfde Meijer hartstochtelijk zou worden toegezongen op het voorplein van de Goffert nadat hij vitesse eerder die dag mogelijk de definitieve nekslag had toegebracht (tussen neus en lippen door brutaaltjes ook nog “Nooit meer naar arnhem” inzettend met de deinende massa) en hij op het punt staat om zijn contract te verlengen. Een contractverlenging die – ongetwijfeld tot volledige ontsteltenis van onze drie jaar jongere alter ego’s – door zowat alle NEC-fans met vreugde wordt ontvangen. Maar, mijn beste drie jaar jongere ik, het is gewoon volledig terecht. Want wat heeft Meijer de boel om weten te draaien!
Natuurlijk, het voetbal is nog altijd niet even sprankelend. Een fantastische wedstrijd tegen PSV bijvoorbeeld werd op de voet gevolgd door twee absolute draken van wedstrijden tegen Fortuna Sittard en vitesse. Maar een kniesoor die daar momenteel over struikelt. Er zijn genoeg verzachtende omstandigheden aan te dragen waarom het niet altijd even lekker loopt. Een krappe selectie, veel blessures, een groot aantal wedstrijden in relatief korte tijd. Wat telt is de algehele tendens: dit is een spelersgroep met karakter. Het is echt een team, er wordt voor elkaar geknokt en er zit beleving in. Van Leeuwen en Aalbers mogen dan de poppetjes gekocht of gehuurd hebben met hulp van ome Boekhoorn; Meijer heeft er een hecht team van gesmeed waarmee we anno april 2024 ‘gewoon’ meestrijden om plek 5 (wat heet, zelfs plek 4 is technisch gezien nog niet uit zicht!) alsof het niks is en we in de finale van de KNVB-beker staan. Knijp me even. Harder graag, zet de nagels er maar in. Want dit moet bijna wel een droom zijn. Elke keer als je denkt dat het niet mooier kan wordt er een nieuwe mijlpaal bereikt.
Even wat bezinning: het kan natuurlijk allemaal nog in de soep lopen. Feyenoord is zonder twijfel de torenhoge favoriet voor de bekerwinst. Zeker na de afslachting van Ajax dit weekend (6-0!?!). En ook vanwege het gegeven dat de wedstrijd in de Kuip gespeeld zal worden, waar elke scheidsrechter op voorhand al vijftien minuten extra blessuretijd toekent als Feyenoord dat nodig heeft en de fluit radiografisch verbonden is met elke Feyenoordschoen die over een grasspriet struikelt. En plek 5 mag dan momenteel in ons bezit zijn, Ajax, Go Ahead Eagles en vooral Utrecht zitten allemaal op het vinkentouw en zullen elke misstap van onze ploeg aangrijpen om ons van die troon te stoten in de komende weken. En mochten we dan van die troon vallen en de bekerfinale verliezen, dan zijn de play-offs zeker ook nog geen uitgemaakte zaak. We hebben dus nog helemaal niks, hoor je momenteel dan ook veelvuldig klinken vanuit onze spelersgroep en vanuit de achterban.
We hebben nog helemaal niks. Ik zou het mijn ik van drie jaar geleden graag willen vertellen. “We staan momenteel op plek 5 in de Eredivisie – boven Ajax, haha, je verzint het niet! En we hebben die arneppers zojuist de laatste zet richting degradatie gegeven. Oh, en we staan trouwens ook nog in de bekerfinale. Maar ja, let wel, we hebben op de keper beschouwd nog helemaal niks, hoor. Als je het objectief bekijkt kan het nog alle kanten op. Straks eindigen we zevende zonder prijzen, dat kan gewoon. Drie kansen op prijzen en dan toch met lege handen achterblijven, je moet er niet aan denken.” Zoiets zou ik dan zeggen, neem ik aan, want zoiets heb ik immers de afgelopen dagen al vaak zat verkondigd tegen vrienden en kennissen.
En dan vraag ik me oprecht af: zou mijn drie jaar jongere ik – met de verloren wedstrijd tegen Excelsior nog vers in het geheugen – mij ter plekke een enorme knal voor mijn harses verkopen of een flinke schop in mijn edele delen? Waarschijnlijk geen van beide, want ik ben een vreedzame jongen, toen al en nu nog. Maar uit zijn misprijzende blik zou het mij duidelijk zijn dat ik zo’n optater zeker verdiend zou hebben. We hebben nog niks? Uiteraard hebben we wel iets. We hebben onze trots terug. We maken een schitterend seizoen mee. We hebben weer iets om over te juichen, om naar uit te kijken, om met elkaar te delen en te vieren. Of we uiteindelijk nou Europa in gaan of stranden op een zevende plek zonder prijzen, dit seizoen is er nu al eentje om nooit meer te vergeten. Een mooie bekertocht, aansprekende zeges op PSV en vitesse, nu al een evenaring van het clubrecord aan gescoorde goals in de Eredivisie (die hadden we nog niet eens genoemd!), bij vlagen heerlijk voetbal om de vingers bij af te likken, een bizarre hoeveelheid echt schitterende goals, een berg thuisoverwinningen, een fantastisch publiek (zowel uit als thuis) en een club die er in de nationale media weer prima op staat. We hebben al heel veel. Tuurlijk, er kan nog meer, maar laten we vooral niet vergeten om te genieten van wat we al gekregen hebben en dit koesteren. Op uitdrukkelijk verzoek van onze drie jaar jongere ons.
Dit weekend volgt PEC Zwolle. Hopelijk hebben we tegen die tijd ook wat positief nieuws over onze geblesseerden, want de bekerfinale komt met rasse schreden dichterbij en jongens als Proper, Van Rooij en Schöne zouden we toch graag minimaal op de bank willen hebben zitten daarvoor. Een zege op PEC is cruciaal voor het verdedigen van plek 5, maar tegelijkertijd zal er ongetwijfeld ook een terughoudendheid in de groep sluipen. Want wie wil er op dit moment nog tegen een blessure oplopen en de bekerfinale missen? Hopelijk kan de ploeg hier goed mee om gaan, want elke wedstrijd telt momenteel. In deze fase van de competitie is dat voor een ploeg als de onze een waanzinnig gegeven. We strijden gewoon vol mee om de prijzen.
Potdomme, wat is het toch mooi om supporter te zijn van NEC!
Mark