Het was een surrealistisch tafereel vorige week: een luidkeels toegezongen burgervader (sowieso redelijk uniek in Nederland), een onvervalste gelegenheids-MC om de toeschouwers op te pompen, een Nijmeegs fotomodel en een multimiljonair (miljardair?) gezamelijk op het podium als heuze popsterren. Vol enthousiasme galmde de nieuwe vierdaagsekraker ‘De mooiste van het jaar’ over het Faberplein. Gebaseerd op de Engelse klassieker ‘500 miles’ van de Proclaimers, bouwde het nummer op de centrale volzin: “Echte lopers stappen niet en echte stappers lopen niet”. Voor alle rechtgeaarde Nijmegenaren is dit uiteraard een humoristische en treffende observatie, waarin de twee uitersten van de vierdaagseweek (de dagelijkse mars en de nachtelijke zomerfeesten) prima verwoord worden. Want uiteraard willen we allemaal wel een keer die vierdaagse lopen… maar ja, dan kun je ’s avonds natuurlijk niet de stad in. ‘Bier of blaren’, zeg maar. Wellicht een idee voor een toekomstige hit.
Of je het nummer geslaagd vindt of niet, het is natuurlijk een prima actie waarover alleen de grootste kniesoren redenen kunnen vinden om te nuilen. Initiatiefnemer Wilco van Schaik bleek een onvervalste aanjager en voorman, iets wat wij NEC’ers natuurlijk al wisten. Wilco kan immers praten als Brugman en hij weet het allemaal heel mooi te vertellen. Geef hem een microfoon en hij voelt zich als een vis in het water. Dat Bruls zo enorm werd toegejuicht was wellicht iets verrassender, maar het siert onze burgemeester absoluut dat hij zichzelf hiervoor durft te lenen en dit gewoon doet. Voor Boekhoorn was het ondanks zijn enthousiasme ongetwijfeld een beetje een moetje, want blijkbaar wilde Bruls alleen meedoen als Boekhoorn ook deelnam. En we nemen maar aan dat Janneke Scherpenhuyzen ook van de partij was omdat het toch handig is om in elk geval iemand in de groep te hebben met showbiz-ervaring en talent.
Prima initiatief, geinig nummer, hele leuke interactie met Nijmegen. Bruls gooide er zowaar nog enthousiast een a-capella uitvoering tegenaan nadat de muziek gestopt was. Top. Niks mis mee. Alle lof. Gewoon top gedaan. Absoluut.
De Nederlandse taal staat bol van de spreekwoorden en gezegdes, maar er is een in het Engels gebezigde uitdrukking waar ik even geen Nederlandse evenknie voor kan bedenken: “The elephant in the room”. Het is een aanduiding voor een overduidelijk en levensgroot probleem of situatie die iedereen ziet maar niemand bespreekbaar maakt (of durft te maken?). We hebben het dan uiteraard over het Goffertstadion. NEC en de gemeente liggen al jaren met elkaar in de clinch over de plannen rondom het stadion. Voor de historisch minder onderlegden: NEC ‘verkocht’ in 2003 het stadion voor 12 miljoen euro aan de gemeente. Dit was onderdeel van een financieel reddingsplan om NEC van de ondergang te behoeden. Vanwege Europese richtlijnen mocht de gemeente Nijmegen geen directe financiële steun verlenen aan de club en dus werd deze constructie uit de hoge hoed getoverd om NEC te redden van de afgrond.
Inmiddels is de situatie 180 graden gedraaid en ziet NEC het in eigen bezit hebben van het stadion juist als de enige realistische langetermijn optie om financieel rendabel te zijn. Het wil het stadion dus terug hebben, maar de door de gemeente voorgestelde koopoptie is inmiddels al meerdere malen verlengd en bediscussieerd, zonder dat er ook maar een centimeter beweging lijkt te zitten in dit hoofdpijndossier. De gemeente vroeg oorspronkelijk 7,6 miljoen voor het stadion, maar dat is inmiddels alweer zo’n twee jaar geleden en met aftrek van de tussentijds betaalde huur zal die vraagprijs nu ongetwijfeld ergens rond de 5-6 miljoen liggen. NEC vindt dit nog altijd veel te veel en schermt met de hoge onderhoudskosten en de beroerde staat van de infrastructuur om de prijs verder omlaag te krijgen. Het probleem is alleen dat die prijs niet direct gerelateerd is aan de daadwerkelijke waarde van het stadion, maar een afspiegeling van de originele investering om de club te redden. Rommelen met de kostprijs riskeert dus alarmbellen in Brussel, want dan komt het ‘staatssteun’ spook weer om de hoek kijken.
In de media klinkt van beide kanten zeer oorlogszuchtige taal en wordt de schuld van de huidige impasse bij de tegenstander neergelegd. Van Schaik gooide recentelijk nog eens olie op het vuur door duidelijkheid te eisen van de gemeente over het bestemmingsplan, terwijl de gemeente (in mijn ogen helaas voor NEC volledig terecht) daar tegenin bracht dat het niet eens enige vorm van een uitgewerkt plan had ontvangen om überhaupt een oordeel over uit te spreken. Het meest recente konijn uit de hoge hoed van NEC (dat inmiddels ook alweer een jaar oud is) is immers een vaag plan over woontorens naast of bovenop het stadion. Terwijl iedereen met een beetje gezond verstand begrijpt dat woningbouw in een stadspark in principe volledig ingaat tegen het hele concept van een stadspark en dat het zeer onwaarschijnlijk is dat daar ooit toestemming voor verleend gaat worden. Het is een wanhoopsschot, net als de herhaaldelijke dreigementen van NEC om te vertrekken uit de Goffert een bluf met een open pokerhand is. NEC kan nergens heen en kan dat sowieso ook helemaal niet betalen. De gemeente leek de afgelopen maanden dan ook steeds meer genoeg te krijgen van de bokkesprongen van haar recalcitrante huurder.
Kortom: het loopt voor geen meter en we komen geen stap vooruit met ons stadion. Het is dan ook erg moeilijk om het stadiondossier los te zien van dit vierdaagsenummer van “The Walking Brothers & Sister” over lopen en stappen. Je moet toch wel aardig naief of te goeder trouw zijn om in dit initiatief van Van Schaik geen onderliggend motief te zien om de verstoorde verhoudingen tussen club en gemeente te verbeteren en een verzoeningslijntje uit te gooien. Een puur charmeoffensief om de impasse te doorbreken, bij totaal gebrek aan een daadwerkelijk structureel plan van de club. Tegelijkertijd is het een zeer gewiekste stap van Bruls – als dit inderdaad zijn gestelde voorwaarde was voor deelname – om Marcel Boekhoorn toe te voegen aan de band. Boekhoorn is immers de ultieme troef in de handen van zowel NEC als de gemeente. Met zijn enorme vermogen en zijn liefde voor onze club is hij de enige partij die de financiële impasse rondom het stadion in één klap kan oplossen. Want elke andere optie lijkt inmiddels wel zo’n beetje overwogen en te licht bevonden te zijn.
Het is dus te hopen dat ‘De mooiste van het jaar’ niet alleen slaat op de Vierdaagse, maar ook op een ultieme oplossing rondom de Goffert dit jaar. Het zijn wellicht de eerste stappen om de boel weer te laten lopen. Een uiterste poging om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen en een doorbraak te forceren over de Goffert. Want uiteindelijk zullen we moeten lopen én stappen, ofwel de twee op het oog onverzoenlijke standpunten van de gemeente en NEC te verenigen in een mooi nieuwe deuntje. Met Marcel in de rol van de vierdaagseloper die ’s avonds ook nog een biertje meepikt op de Waalkade (excuus voor de uitgemolken metafoor). Zo niet, dan lijkt het een gebed zonder einde (of een uiterst droevig einde) te worden.
Mark