De eerste seizoenshelf zit erop en de kerstdagen staan voor de deur. Een mooi moment dus om terug te blikken op het afgelopen kalenderjaar 2021 in alfabetvorm. Want we zouden immers geen rechtgeaarde fansite zijn als we niet schaamteloos een zwaar uitgemolken cliché als een alfabet-woordenlijstje zouden misbruiken voor goedkope paginavulling.
A: We trappen af met een dubbele A. Nee, niet Ali Akman, onze huidige topscorer, al zou die hier ook prima passen natuurlijk. Deze A is van Arno Arts. Die kroop namelijk dit jaar in de pen en schreef een heuse autobiografie: ‘Linkspoot’. Normaliter worden voetbalbiografieën geschreven over internationaal vermaarde voetballers door ghostwriters van uitgevers die graag een graantje van die faam willen meepikken. Een boek over en door een Nederlandse subtopper uitgegeven in eigen beheer is daarom toch best wel bijzonder. Als je meer wilt lezen over de bewogen carrière van Arno Arts volgens Arno Arts, bezoek dan deze link.
B: Na jaren van geruchten, smeekbedes en schietgebedjes gebeurde het deze zomer in de nasleep van de promotie dan toch: Marcel Boekhoorn stapte in om NEC van een financiële en bestuurlijke afgrond te redden. De schulden aan de andere B’s werden netjes afgekocht, wat hopelijk het einde betekent van de chaotische inspraak- en klankbordtaferelen rond onze club. Ook betekent het dat toekomstige transferinkomsten terugvloeien in de clubkas in plaats van in de zakken van investeerders. Verder werd de organisatie flink doorgelicht, wat ondermeer leidde tot de komst van een ervaren Technisch Directeur (Ted van Leeuwen) en een opgeschoonde Raad van Commissarissen, met Fred Rutten als meest opmerkelijke nieuwkomer. Hopelijk is hiermee het geraamte opgezet om binnen enkele jaren een structurele en financieel gezonde Eredivisionist te worden.
C: De C kan natuurlijk maar één invulling hebben en dat is helaas de huidige Covid-19 / Coronavirus pandemie. Waar we hoopten dat het SARS-CoV-2 virus tegen deze tijd een nare herinnering zou zijn, daar zitten we deze kerst gewoon in een zoveelste lockdown, met weinig uitzicht op beter. Opnieuw lege stadions, anti-vaccinrellen en overvolle ziekenhuizen. Wat een ellende. Verder maken we hier verder liever niet al te veel woorden aan vuil.
D: Na jaren van afwezigheid was hij dit seizoen dan eindelijk weer terug: de Derby. Helaas werd deze editie van NEC – vistas in vele opzichten een zware anticlimax. Niet alleen verloren we de wedstrijd op dramatische wijze, tot overmaat van ramp stortte het uitvak in en waren er bovendien de onverkwikkelijke rellen buiten het stadion. Een Derby om heel snel te vergeten dus. En daar helpt deze uitverkiezing natuurlijk bepaald niet aan mee.
Oh, prut… Nou ja.
E (É): Na alle C en D ellende maar weer even een wat leukere letter. De terugkeer van Édgar Barreto bleek een absolute zege voor onze club en onze supporters. Barreto kwam naar NEC met één ultiem doel: Nijmegen terug naar het hoogste niveau loodsen. Na een wat moeizaam begin voor de doorgewinterde Paraguyaan viel, mede geholpen door wat blessures in de defensie, opeens alles op zijn plek toen Barreto centraal in de defensie geposteerd werd in een 5-3-2 systeem. Een mooie rij zeges en een uiteindelijke promotie waren het resultaat. En ook al is hij de jongste niet meer en had niemand hem het misgund als hij na zo’n mooie kers op de taart een punt achter zijn carrière had gezet, toch knoopte Edgar er zowaar nog een extra jaartje aan vast. Helaas is hij momenteel geblesseerd, maar in de eerste seizoenshelft van jaargang ’21-’22 was Barreto ‘gewoon’ weer een van de sterkhouders en leiders van ons team. Een briljante voetballer en een schitterend mens. Muchísimas gracias, Édgar!
F: Frans Janssen en Sije Fisser. Okee okee, Visser. Klinkt hetzelfde, geef ons wat speling. Hoe dan ook, het zijn twee namen die voor altijd aan de NEC-historie verbonden zullen zijn. Frans is met 133 doelpunten de all-time clubtopscorer, terwijl Sije onbedreigd het grootste aantal wedstrijden voor onze club in actie kwam (490!). Om deze twee grootheden en absolute clubiconen te eren is Stichting de Bloedkuul eerder dit jaar een crowdfunding actie gestart om twee standbeelden te financieren voor het Goffertstadion. Als je deze actie wilt ondersteunen, klik dan hier.
G: Het Goffertstadion is al jaren een bron van discussie. Uitbreiding is een noodzaak, wil NEC zonder eindeloze steun van investeerders zelf de broek kunnen ophouden als een volwaardige eredivisionist. Alleen is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Het stadion is formeel eigendom van de gemeente Nijmegen, die het liever kwijt dan rijk zijn. Het onderhoud en gebruik zijn voor onze club, die deze last financieel eigenlijk niet kan dragen. Nieuwbouw elders stuit op groot verzet vanuit de achterban en is financieel überhaupt ook niet haalbaar. En uitbreiding op de huidige lokatie blijft een fata morgana, Teletubbie ontwerpen en ambitieuze samenwerkingsprojecten ten spijt. Tot overmaat van ramp blijkt nu ook nog de hele boel compleet intern verrot en ondeugdelijk. Daar sta je dan als club. Zonder stadion is het verdomd lastig voetballen. Toch gloort er frappant genoeg juist in deze inktzwarte periode voor de Goffert na vele jaren van discussie eindelijk wat hoop. De betonrot dwingt immers gemeente en club tot actie, of ze nou willen of niet. En met de positieve stemming die verder rond de club hangt en hopelijk wat financiële steun van bodemloze portefeuille Boekhoorn (wat is deze man toch immens belangrijk voor NEC) kan er wellicht eindelijk serieus doorgepakt worden met een degelijke verbouwing. Want NEC hoort in de Goffert en de Goffert hoort bij NEC.
H: De H is voor Hubert, die Brul(s)t als een stier. Hij staat sterk voor veiligheid, op zijn reputatie is hij fier. Huub juicht graag voor NEC, althans op papier. Zolang wij het goed doen, dan maakt hij goede sier. Maar gaat het eens fout, dan ontvlamt hij in getier. Want komt puntje bij paaltje, dan interesseert NEC hem geen zier.
I: Als er één woord is dat als een rode draad door het NEC onder Rogier Meijer loopt, dan is dat wel Inzet. Je kunt onze spelers van alles verwijten, maar als het in het afgelopen kalenderjaar ergens niet aan gelegen heeft dan is het wel de inzet en de vechtlust van onze selectie. En daar ligt toch de basis voor wat wij in Nijmegen graag zien. Je kunt kwalitatief armlastig zijn, je kunt technisch of tactisch gemankeerd zijn, je kunt een keer een slechte dag hebben. In de basis echter moet het toch altijd beginnen met de sokken opstropen (of je broekspijpen in het geval van El Karouani) en vol in elk duel klappen. De nacompetitie was het perfecte voorbeeld hiervan, waar NEC in elke wedstrijd op papier toch de onderliggende partij was, maar we de koppies niet lieten hangen en steeds enthousiast de strijd aan ging. Niks is er toch mooier dan om te kijken naar een ploeg vol eigen jeugdspelers die steeds blijven gaan, tot aan de laatste minuut toe. Helaas zijn die slotfases de laatste weken juist een stuk minder, maar dat ligt meer aan slechte tactiek en besluiteloosheid dan aan de inzet. Want die zit altijd wel snor.
J: Okee, twee rode draden dan. Iets anders waar we immers dit jaar niet omheen kunnen is Rangelo Janga de inbreng van eigen Jeugdspelers. En niet zoals in vroeger tijden om de bank warm te houden, maar als vaste kern van onze selectie. Uiteraard was het deels uit nood geboren, maar onze voetbalacademie heeft de afgelopen jaren echt fantastisch werk geleverd. Proper, Van Rooij, El Karouani en Odenthal zijn momenteel gewoon volwaardige basisspelers en spelen brutaal alsof ze al jaren in de Eredivisie rondlopen. Ook jongens als Van Ottele (helaas te snel vertrokken), Van der Sluijs en Beekman mogen best genoemd worden. Helaas zijn deze spelers tot dusverre minder succesvol geweest in het aanhaken op het hoogste niveau, maar vorig seizoen speelden ook zij een belangrijke rol. Zelfs Romeny laat de laatste weken zien dat er wellicht toch nog hoop gloort voor hem, na een ronduit teleurstellende uitleenbeurt aan Willem II vorig seizoen. Zo veel eigen jeugd die zich zo goed ontwikkelt, wat een ongekende weelde!
K: Onder de K vinden we natuurlijk de Keuken Kampioen Divisie. Vier ellendige jaren bivakkeerden we op het tweede plan, al heette het eerst nog de Jupiler League. ‘Jong’ teams, lege stadions (daar was geen corona voor nodig), miserabele atmosfeer; allemensen, wat zijn we blij dat we daar eindelijk vanaf zijn! Tuurlijk, het had ook zo zijn charmes. We zagen weer eens wat andere stadions, het voetbal was bij tijden best vermakelijk, en het creëerde ook wel een nostalgisch gevoel van ‘wij tegen de rest’ (het Millwallse ‘nobody likes us, we don’t care’ sentiment). Uitvakkie TV was voor de thuisblijvende die-hard fan de voornaamste bron van wedstrijdbeleving en haalde in 2019 zelfs even het landelijke nieuws. Maar al met al zullen er maar zeer weinig supporters rouwig om zijn dat we deze zomer ontsnapten uit die vergaarput van het Nederlandse betaalde voetbal. Hopelijk zien we die KK divisie nooit meer terug!
L: Na Leiwakabessy en Barreto keerde er deze zomer opnieuw een oud-speler gepokt en gemazeld terug naar de Goffert vanuit het buitenland. En dat was zeker niet de minste. Niet alleen bij de NEC-fans, maar in heel Nederland klapperde iedereen even met de oren toen het nieuws naar buiten kwam dat Lasse Schöne ervoor had gekozen om zijn carrière af te maken bij NEC. Sinds zijn terugkeer ziet het voetbal bij NEC er bij vlagen oogstrelend uit. Zijn vrije trappen en hoekschoppen zijn wellicht niet meer wat ze ooit geweest zijn, maar Schöne is de onbetwiste leider op het middenveld. Hij strooit met schitterende passes, hij straalt veel kalmte uit aan de bal en hij dirigeert de wedstrijd. Menige subtopper (en wellicht zelfs topclub) zal met jaloezie naar ons kijken dat wij Lasse hebben weten te strikken. Samen met Barreto mag hij dan wellicht het oudste middenveld duo in Nederland vormen, ze voetballen allebei nog als een stel jonge honden. Wat een ongekende luxe voor een promovendus!
M: Tactisch niet altijd even hoogstaand, maar Rogier Meijer verdient natuurlijk wel degelijk een plekje in deze lijst. Nadat hij zichzelf onder de verstikkende vleugels van Gesthuizen en Bogers vandaan gewurmd had, hamerde hij een bonte groep van eigen jeugd en welwillende ‘oudjes’ (sorry, heren!) samen tot een onverzettelijke vechtmachine. De beoogde eindklassering (top 5) werd dan wel niet bereikt, de onverzettelijkheid en strijdlust die zijn spelers uitstraalden waren duidelijk voldoende reden voor de club om Rogier’s contract voortijdig te verlengen. Terwijl wij fans mopperden en klaagden over de soms onnavolgbare tactische dwalingen en wisselacties van Meijer en zijn team, daar werd op het trainingsveld kalmpjes aan een eenheid gesmeed die in de nacompetitie alle tegenstanders van het veld blies. Meijer bleek een absolute koning in het creëren van teamgeest en werklust, met wisselspelers die zonder mopperen de bank warm houden om er meteen te staan wanneer ze nodig zijn en basisspelers die zich het snot voor de ogen rennen. Daar legde hij de basis, waarop dit seizoen met enkele gerichte kwaliteitsinjecties doorgebouwd kon worden. Het resultaat? Bij vlagen oogstrelend voetbal waar we sinds de dagen van Mario Been alleen maar van hebben kunnen dromen. Een teamgeest die aanstekelijk werkt en overslaat op de tribunes. En een daadwerkelijke fysieke manifestatie van dat ooit zo ongrijpbare “NEC DNA” op het heilige Goffertgras. Alleen nu wel even werken aan dat wisselbeleid…
N: Er is al verschillende keren in deze lijst aan gememoreerd, maar de Nacompetitie in mei was zonder twijfel een van de meest memorabele gebeurtenissen in de geschiedenis van onze club. Het had alles: spanning, sensatie, goals, spanning, strijd, euforie, spanning, intensiteit. Hadden we spanning al genoemd? Waar 2008 voor altijd in ons geheugen geschrift zal staan als het gloriejaar waarin alles lukte en NEC niks verkeerd kon doen, daar zal 2021 voor altijd de boeken in gaan als het jaar waarin NEC vanuit de diepste donkere ellende als een vlammende feniks herrees uit haar as. Drie wedstrijden duurde het slechts, maar die drie wedstrijden hadden alles in zich waar je stapels jongensboeken mee kunt vullen. Het aantal keren dat wij onszelf in de arm moesten knijpen en ons afvroegen of dit echt gebeurde valt niet te tellen. Het was in één woord orgastisch! Wat ons meteen brengt tot onze volgende letter, de:
O: De O is uiteraard van Jonathan Okita, die ons op extatische wijze vlak voor tijd naar de Eredivisie schoot tegen NAC. Maar de O is ook voor Cas Odenthal. Want waar Okita’s 1-2 de bevrijdende winnende treffer was in ons promotieduel, daar was Odenthal’s 0-1 natuurlijk net zo belangrijk voor de uiteindelijke zege. Deze is dus voor Okita èn Odenthal.
P: De Promotie is onder twijfel hèt hoogtepunt van 2021. Na vier lange, pijnlijke jaren op het tweede plan was het deze zomer dan toch eindelijk raak. Zeer onverwacht maar daardoor niet minder welkom promoveerde NEC naar de Eredivisie. Wat een ontlading, wat een feest! Na een teleurstellend seizoen dat met een blamerende zevende eindplek als een nachtkaars dreigde uit te gaan, ontbrandde op 23 mei opeens de hele club weer. NEC was terug! Het euforische volksfeest dat spontaan losbarstte op het stadionplein ondanks (of wellicht dankzij…?) de lockdownmaatregelen zal iedereen nog lange tijd bijblijven.
Q: Aangezien Quincy Owusu-Abeyie vorig jaar al zijn profcarrière officieel beëindigde, houden we het voor deze letter maar bij de Quarantaine-maatregelen. Die lopen immers als een zwarte bladzijde door het hele kalenderjaar. Nadat onze supporters het grootste deel van ons promotieseizoen ’20-’21 vanuit de huiskamer moesten beleven (pas bij de halve finale thuis tegen Roda JC was er weer publiek welkom), leek er eindelijk weer wat hoop te gloren in de zomer. NEC in de Eredivisie met publiek op de tribune, beter kon niet. Het bleek helaas dat we te vroeg juichten. Inmiddels zijn we weer terug bij af, met lege stadions en ingeblikt supportersgeluid vanuit de luidsprekers (wat daar ook het nut van mag zijn, wie houden ze nou helemaal voor de gek?). In elk geval zijn we in de Eredivisie nog verzekerd van het kunnen zien van de wedstrijd live op TV, want zelfs daar kon je in de KKD doorgaans niet van op aan. Een minieme pleister op een gapend gat. Voetbal zonder publiek, wat heeft het eigenlijk voor zin?
R: Ron de Groot. Gewoon omdat hij in geen enkel overzicht mag ontbreken, natuurlijk.
S: Dat er in Nijmegen absoluut bestaansrecht is voor profvoetbal bleek wel na de promotie. Nog nooit stonden er zo veel mensen geduldig in de rij voor een Seizoenkaart en nog nooit vlogen de seizoenkaarten zo snel de deur uit. Er is inmiddels zelfs een wachtlijst voor seizoenskaarten, iets wat nog nooit vertoond is in de Goffert! Voor wie zich nog afvroeg of stadionuitbreiding nou echt nodig was, zie hier het antwoord.
T: Al deze lockdowns zijn natuurlijk niet alleen klote voor voetbalfans. Veel Nijmeegse winkels en horeca hebben het enorm zwaar te verduren tijdens de pandemie. In april werd daarom door een aantal NEC-supportersgroepen de handen ineen geslagen om deze bedrijven te ondersteunen. Het ‘Teske veur thuus’ werd op YouTube gelanceerd door Henniesee en Schele Daan en bevatte een mooie selectie van artikelen voor de rechtgeaarde NEC fan. De volledige opbrengst van de tasjesverkoop ging naar lokale ondernemers. Een mooi initiatief dat eens te meer aantoont dat voetbalsupporters meer zijn dan dat hele kleine stelletje rellende idioten die ons een slechte naam bezorgen.
U: De U staat voor Uitvak en dat woord heeft dit seizoen voor NEC een dubbele lading. Aan de positieve kant doet NEC het namelijk fantastisch qua aantallen meereizende supporters. Mede gesteund door de Supportersvereniging, die een paar keer per jaar kortingen verlenen op uitwedstrijdbezoek, stromen de uitvakken dit seizoen goed vol. De sfeer zit er ook altijd prima in en niet zelden dit seizoen overstemt ons uitvak het thuispubliek volledig. Helaas kleeft er ook een negatieve kant aan het woord ‘uitvak’, want we herinneren ons immers allemaal de enorme krak in het Goffert uitvak dat het begin van het volgende trieste hoofdstuk in ons stadiondrama inluidde.
V: Je zou het bijna vergeten met het huidige sportieve succes, maar onze aanvoerder van het afgelopen promotieseizoen zit helaas al vanaf juli in de lappenmand. Van Eijden (Rens voor vrienden en fans natuurlijk, maar we hadden al een andere R in gedachten) was zonder twijfel een van de meest belangrijke krachten achter de promotie van het afgelopen seizoen, zoals hij dat ook was in 2015. Onder zijn aanvoering bleef onze piepjonge ploeg opkrabbelen na tegenslagen. Rens gaat altijd voorop in de strijd en verzaakt nooit, een mentaliteit die zich vooral in de nacompetitie driedubbel uitbetaalde. De routinier zou NEC ook op het hoogste niveau gaan leiden in zijn elfde (!! – als we goed geteld hebben tenminste) seizoen bij onze club. Met recht een heus clubicoon dus, wiens plots wegvallen met een kruisbandblessure tot grote paniek leidde in de voorbereiding. Vele fans zagen de bui al hangen en vreesden voor een rampseizoen in de Eredivisie. Gelukkig hebben jongens als Odenthal en Marquez het gat dat Rens achterliet prima opgevuld. Maar toch hopen we dat Rens dit seizoen nog in actie kan komen, want hij is en blijft een absolute topper.
W: Wilco van Schaik stapte in 2017 binnen in een ware puinhoop. NEC was zojuist voor de tweede maal in korte tijd gedegradeerd en lag financieel, sportief en bestuurlijk op apegapen. Jaren van saneren, lobbyen, smeken en zoethouden volgden voor de geboren Goudanees. En passant deed hij er ook nog eventjes het voetbaltechnische werk bij, want voor een aparte TD was na het vertrek van Oversier immers geen geld. Voor de buitenwacht was Van Schaik vooral de man van de vlotte babbel, van geen daden maar woorden. Achter de schermen echter analyseerde en restructureerde hij keihard. Hij zag dat er te veel kapiteins op het Nijmeegse schip waren en werkte daarom toe naar een structuur waarin helderheid en eenvoud de boventoon voerden. De promotie kwam vroeger dan verwacht (en stiekem misschien ook gehoopt), maar Van Schaik pakte snel door en gebruikte de positieve sfeer die plots rond de club hing om zijn plannen gestalte te geven op het hoogste niveau, hierbij gesteund door Boekhoorn. Van Schaik is als Algemeen Directeur een prima uithangbord voor NEC en zoekt graag de communicatie met de achterban. Via YouTube videos, podcasts en andere kanalen reikt hij actief uit naar de fans en promoot de club. Niet alleen in goede, maar ook in mindere tijden. Na de Derby (zie letter D) stond hij in de bekerwedstrijd tegen VV Capelle gewoon tussen de meegereisde fans, beantwoordde vragen en trakteerde iedereen op een drankje. Het stadiondossier hangt nog altijd als een molensteen om zijn nek, maar als dit aan iemand toevertrouwd is dan is het Wilco wel. Chapeau, Wilco, ga zo door.
X: Waar het afgelopen decennium xenofobie onder NEC-fans toch wel de boventoon voerde (te veel buitenlanders in de selectie, ze voegen niks toe, eigen jeugd eerst) daar is inmiddels de sfeer flink omgeslagen en mag je rustig spreken van een heuze Xenofilie. Onze Spaanse aanwinst Iván Márquez werd door DTH-volgers verkozen tot Speler van de Maand in augustus en september (met Turk Ali Akman en Congolees Jonathan Okita als sterke achtervolgers), Schöne in oktober en Barreto in november. Op het moment van schrijven is de winnaar van december nog niet bekend, maar ongetwijfeld gaan sommige van deze spelers wederom hoge ogen gooien. ‘Buitenlanders’ (al zullen sommigen beargumenteren dat Schöne en Barreto niet echt meer onder die noemer vallen, ondanks hun paspoorten) zijn dus opeens weer populair bij de fans en voegen echt iets toe aan onze selectie. Okee okee, deze is een beetje gezocht, maar probeer zelf maar eens een zinnig woord beginnend met een X te vinden!
Y: Yannieck mag natuurlijk niet ontbreken in onze lijst. De inmiddels 8-jarige zoon van onze voorzitter kwam er vorig jaar achter dat zijn en onze grote liefde NEC door de pandemie (en jarenlang dramatisch financieel beleid, maar dat terzijde) in accute geldnood verkeerde. Yannieck twijfelde niet en sprong op zijn fiets om via een gesponsorde ronderit in Hatert geld op te halen om NEC te redden. Maarliefst €7.144,31 fietste hij uiteindelijk in zijn uppie bij elkaar. Dit fantastische bedrag werd gedoneerd aan ‘NEC maatschappelijk’. Als dank voor zijn goede daad mocht Yannieck eerder dit seizoen in de rust van NEC- Willem II een ereronde fietsen in het Goffertstadion, onder luid applaus van echt publiek (toen mocht dat nog).
Z: NEC eindigde in de Keuken Kampioen Divisie op de Zevende plek. Een blamerende eindstand, maar wel eentje die nog net op de valreep toegang gaf tot de nacompetitie. Maar ja, wat had dat eigenlijk nog voor nut als je niet hoger dan plek zeven weet te komen? Dat was althans de algemene tendens. Inmiddels weten we allemaal wel beter. Never say die. De strohalm van die zevende plek bleek voldoende om NEC de Eredivisie in te lanceren. En daar eindigde het niet. Want ook in de Eredivisie werd plek zeven gehaald! Toegegeven, we wisten het niet vast te houden, maar we stonden er diep in de eerste seizoenshelft toch echt een tijdje. Van plek zeven op het tweede plan naar plek zeven op het hoogste niveau, het kan verkeren. Wellicht een mooi einddoel voor dit seizoen…?
Prettige feestdagen allemaal!