Gisteren zakten we, na een voor Oranje teleurstellend verlopen interlandweekend, af naar het verre zuiden voor Roda-uit. De vorige twee edities van dat affiche hebben in het grote roodgroenzwarte geschiedenisboek een prominent plaatsje gekregen, de eerste als belangrijke opmaat naar de degradatie en definitief Waterloo voor Kalle Johnsson, de tweede als zeer vroege genadestoot van onze jongens in wat toen nog als dé kampioensstrijd in de Juup werd gezien. Het waren Titanengevechten, waar alle ogen op waren gericht inclusief die in het twee maal bomvolle uitvak. De editie van gisteren echter zal van de NEC-historici niet veel meer aandacht krijgen dan een half kolommetje in het hoofdstuk ‘Dertien in een dozijn’.
Zou je vooraf aan de kleine driehonderd getrouwen hebben gevraagd of zij hun krabbel wilden zetten voor een brilstand als eindresultaat, dan zouden maar weinigen hebben toegehapt. Na alle versterkingen, de laatste slechts enkele uren voor de transferdeadline, hoopte menigeen toch op een driepunter. En heel vroeg in de wedstrijd leek het de goede kant op te gaan, maar stond het vermaledijde houtwerk onze enige (en dus top-)scorer in de weg. Aan de andere kant leken de Oktoberfeesten vervroegd los te barsten toen de Roda Juliana Combinatie het net achter onze IJslandse coryfee deed bollen. De man met de vlag schoot ons terecht te hulp, al konden wij dat in het stadion natuurlijk onmogelijk zien.
En daarmee hebben we de hoogtepunten van de wedstrijd eigenlijk al besproken. NEC mocht combineren, maar kwam lange tijd nauwelijks in de buurt van het Limburgse doel en Roda wist ook niet echt door onze uitermate degelijke laatste linie heen te komen. Met aanwinst Woudenberg op links in de defensie, het ijzersterke duo Golla en Van Eijden in het midden en de overduidelijk begaafde Engelsman Kane op rechts staat het achterin gewoon goed. Daar kom je een eind mee, want twee bevliegingen van Navarone en drie clean sheets van Hannes hebben ons intussen toch al lekker zeven puntjes bezorgd. Daar staat tegenover dat Santos eenvoudigweg te kort lijkt te komen en ook Ritzmaier nog niet weet te overtuigen. Toptransfer Roman mocht zijn opwachting maken, maar waar de meesten verwachtten dat Faber Santos eraf zou halen, werd het Navarone. Je krijgt de neiging te zeggen dat daarmee je laatste kans op een gestolen overwinning onder de douche kwam te staan, maar dan zouden we de Roemeen iets te kort doen. In zijn spel oogt hij bepaald niet als de reïncarnatie van Messi in de gewone voetbalwereld (lees: die waar de transferbedragen maximaal vijf in plaats van acht nullen kennen), maar de balvastheid en dreiging waren meteen al te zien. Als die jongen goed wordt gebruikt en zijn draai in Nederland weet te vinden, gaan we nog een hoop plezier aan hem beleven.
En zo eindigde het dus in 0-0. Ontevreden was al met al niemand. Een puntje in een uitwedstrijd, bij een concurrent die tot nu toe slechts punten verspeelde tegen onze glasbakburen, het is een resultaat dat we dit seizoen gewoon moeten koesteren. Prima dus. Maar vraag ons over vijf jaar nog eens naar deze pot en de ogen zullen glazig staan. Want na afloop was het toch vooral met de teller tegen de 140 de A73 op richting de bewoonde wereld en de focus op vrijdag. Dan wacht in de Goffert alweer de volgende interland!
Hoogtepuntjes
– Woudenberg!
Dieptepuntjes
– Die stadionspeaker, wat een popi-jopi…
Scheids
– Kuipers, dus dan is het nooit heel beroerd.
Tactiek
– Vertrouwen op de verdediging, hopen op een bevlieging voorin, dat lijkt het zo’n beetje te zijn
Inzet
– Dat zit wel goed tot nu toe
Conclusie
– Dank voor het puntje, over tot orde van de dag