Zo dan! Is de hartslag al weer een beetje omlaag? De peentjes eruit gezweet? Voor diegenen die de pech hadden deze wedstrijd niet te mogen aanschouwen, wees gerust: we staan in de halve finale! En hoe!, gooien we er ook nog maar even pontificaal in. Als je ergens het affiche lekkere bekerpot op kan plakken, dan was het wel op de wedstrijd van vanavond. Het voetbal was niet altijd even hoogstaand, maar jongens jongens, wat heeft ons NEC een transformatie ondergaan sinds de start van dit seizoen. Dit is een team waar je voor naar het stadion komt. Chapeau!
Tuurlijk, laten we niet elk spoor van realisme uit het oog verliezen. Utrecht moest vanavond noodgedwongen aantreden met een zwaar gehavende ploeg. Maar dat laat niet onverlet dat NEC volledig terecht de overwinning mag vieren. De marge mag dan miniem zijn: 1-0; het verschil in werklust en pure wil om te winnen was groot. Er wordt wel eens dooddoenerig gezegd, dat voetbal een spel van twee helften is. Vanavond was het vooral een spel van twee keepers.
FC Utrecht begon de wedstrijd voortvarend en was de eerste vijf minuten de betere ploeg. Bij de eerste de beste uitbraak van NEC was het in de achtste minuut echter al raak. Rieks, die de laatste tijd sowieso stiekem uit aan het groeien is tot een absolute klasbak, stond aan de basis van een prima counter en uit zijn geplaatste assist scoorde (wie anders?) Marnick Vermijl de 1-0. Daarna was het eigenlijk vooral eenrichtingsverkeer. Bij rust had het al minimaal 2-0 moeten staan, maar de reden dat het slechts 1-0 bleef heet Robbin Ruiter. De doelman van Utrecht was gedurende de hele wedstrijd zowat continu het enige dat tussen NEC en een respectabele score stond. Slechts eenmaal na de 1-0 was hij echt geklopt, maar Jantscher faalde opzichtig uit de rebound op een meter van het doel, nadat Higdon op de paal had gekopt.
Omdat NEC in de eerste helft verzuimde om zichzelf te belonen voor de vele arbeid, bleef het duel spannend. In de tweede helft begon Utrecht met wat omzettingen en het kostte NEC een goed kwartier om de controle over de wedstrijd terug te krijgen. Sterker nog, waar Utrecht in de eerste helft eigenlijk nauwelijks gevaarlijk werd, daar moest NEC in de tweede helft enkele keren vol aan de bak. Het was onze eigen keeper Kalle Johnsson die in deze fase NEC tot tweemaal toe aan de leiding hield. Vooral zijn redding na de doorbraak van Schepers was subliem en deed denken aan het duel van afgelopen zondag.
NEC liet zich ondertussen ook niet onbetuigd en bestookte het Utrecht-doel met prima aanvallen. Ruiter hield irritant genoeg echter stand en onze aanvallers misten bovendien scherpte in de afronding, zoals bijvoorbeeld Hemlein die een volledig open schotkans naast het doel poeierde. Castillion kwam in de 75e minuut in het veld voor Higdon en scoorde in de 87e minuut bijna de bevrijdende treffer. Zijn schoen kwam echter twee maten tekort om de voorzet van Hemlein binnen te glijden.
Het maakte gelukkig verder allemaal niet uit, want 1-0 zou na 93 minuten de eindstand zijn. En zo bekeren we dus lekker door bij de laatste vier, en houdt NEC ook wederom haar doel schoon. Een saillant detail: waar we in de competitie zelden zo veel goals om de oren gekregen hebben als dit seizoen, daar zijn we in de beker de enige ploeg met nog nul (!) tegendoelpunten. Het is een bizarre statistiek. Maar wat zal het, daar malen we momenteel even niet om. Halve finale beker, yes! En dit mag na een jaar lang nuilen en afzien ook best een keer gezegd worden: met dit voetbal, met deze inzet, met deze vechtlust, blijft NEC ‘gewoon’ in de Eredivisie! Zo!
(En nu toch nog maar even snel afkloppen…)