Er mogen dan heel wat supporters hun seizoenkaart hebben ingeleverd, maar gisteren was te zien dat de club leeft. De wereldproblemen van crisis en revoluties zijn nu even niet belangrijk, want er is crisis bij NEC en ook hier is een revolutie nodig om de boel te veranderen, dat is nu even het belangrijkste. De emotie op het voorplein na afloop is dan ook echt. Het klinkt gek, maar op een bepaalde manier is zo’n collectieve boosheid ook weer mooi. Iets van gedeelde smart.
De club leeft, maar sportief gezien ligt de club op de intensive care. Zelfs de grootste positivo moet beamen dat een nederlaag van deze proporties tegen (met alle respect) PEC, niet kan. Maar met een eenzame spits, zonder een echt aanwezig middenveld en een verdediging die vrijkaartjes aan de tegenstander leek uit delen om gratis en voor niks door het hele 16 meter gebied te mogen rennen, kan het blijkbaar toch. PEC had 8 schoten op goal nodig voor 5 goals, dat zegt alles.
Duidelijk is in ieder geval dat de investeerders gaan ingrijpen. Er komen minimaal twee versterkingen bij. Investeren lijkt zinloos als je het gevoel hebt dat de trainer niet het rendement uit de investeringen kan halen. De trainer enerzijds en de RvC/directie/investeerders anderzijds zitten niet op één lijn. Dan zijn conclusies simpel. Of een vertrek van Pastoor, de aanstelling van een nieuwe trainer en die versterkingen voor de ommekeer gaan zorgen weet niemand. Wel is duidelijk geworden dat met deze trainer en krappe selectie het probleem op korte termijn niet opgelost gaat worden.
En toch volgende week zijn we er weer tegen RKC. NEC is voor altijd! En… Alles komt goed…ooit.