Zelden hebben we als NEC supporter een wedstrijd gezien met zo’n groot verschil tussen de eerste en tweede helft. In de eerste drie kwartier speelde NEC fris en aanvallend voetbal, zagen we briljante aanvallen en steekpasses en scoorde Zeefuik twee prima goals. Heerenveen moest letterlijk kansloos aan de thee en in de rust leek iedereen zeker van drie punten.
Wat er in de thee zat bij de Friezen is onbekend, maar het recept vragen zou niet verkeerd zijn. In het begin van de tweede helft ging het nog enigszins gelijk op, maar langzaam liep de lucht bij NEC uit de band. Het kleine gaatje werd een gat, toen de volledig vrijstaande Dost de 2-1 mocht maken. Het had binnen een minuut weer een verschil van 2 kunnen zijn, wanneer Koolwijk oog in oog met de vandaag niet blunderende Heerenveen goalie, koel was gebleven, maar helaas het mocht niet zo zijn. Een echte poging om de leeglopende band te plakken werd opvallend genoeg niet ondernomen. Iedereen op de tribune zag het langzaam mis gaan, toch werd er niet gewisseld en dat was logisch geweest, want sommige spelers, waaronder de vandaag zwak spelende George en Szelesi, waren rijp voor een wissel. Of het geholpen had, zullen we niet weten, feit is wel dat er iets gedaan moest worden. Gewisseld werd er nog wel, maar dat gebeurde pas toen de wedstrijd al in het voordeel van Heerenveen beslist was. Uiteindelijk werd het nog 2-4. Op basis van effectiviteit zwaar verdiend, op basis van de verhoudingen in het veld zwaar geflatteerd.