Gisteren stond de uitwedstrijd tegen FC Twente op het programma. En dat we zonder punten thuis kwamen, mag geen verrassing zijn. Dat het er tot kort voor tijd naar uit zag dat we met een puntje de storm die de bussen op de terugweg teisterden zouden trotseren, was dat eerder. Helaas loopt er bij de Tukkers een of andere Costa Ricaan rond die doelpunten scoort als zijn coach er een kwartje in gooit. Het werd 2-1, maar zeker op basis van de tweede helft had er dus meer in gezeten.
Dringen bij de catering
Hoewel we al rond 12.30 uit Nijmegen vertrokken, waren we pas een kwartiertje voor aanvang in de Grolsch Veste. Bij andere wedstrijden vinden we dat niet zo’n ramp, tijd zat om de vlag op te hangen en anders verveel je je ook maar een ongeluk, maar uitgerekend bij Twente komen we graag ruim van tevoren aan. Voor een driegangendiner moet je immers rustig even gaan zitten en bovendien stort iedereen zich bij binnenkomst op de kwalitatief voortreffelijke, maar qua snelheid beperkte catering. Zelfs in de voetbalstadions is de trend van slow cooking doorgedrongen, zeggen we dan maar. Eer je dus je voor-, hoofd- en nagerecht hebt bemachtigd (per gang keuze uit een broodje grillworst, achterham of hamburger, voor de kinderen zijn er ook frikadellen) ben je al gauw een kwartiertje verder. Gisteren moesten we in Enschede daarom onze haute cuisine lunch nuttigen met het ‘bord’ op schoot, wat ook wel weer iets ouderwets heeft.
Machteloos
En als het eten nu niet zo ongelooflijk vingerlikkend watertandend lekker was, dan zou de eetlust je al snel zijn vergaan. Twente opende oppermachtig en het duurde dan ook niet lang voordat de 1-0 op de led wall hoog aan de tweede ring stond. En het leek de opmaat naar een eenzijdig doelpuntenfestijn. Er kwamen ook nog meer dan genoeg kansen voor de reserve-Duitsers, maar de 2-0 bleef uit. Geprezen zij opnieuw onze Hongaarse sluitpost! Onze mannen begonnen zich in de slotfase van de eerste helft zowaar een beetje te roeren en uiteindelijk hadden we zomaar ook met een gelijke stand kunnen gaan rusten. Zo mooi was het uiteindelijk niet, maar het rusthapje smaakte na die laatste tien minuten van het eerste bedrijf toch wat beter. Er was hoop! Voor thuiskomer Jeroen Heubach was dat anders, want die verliet kort voor rust het veld met een, naar later bleek, vervelende blessure. Het bood de fans van zijn oude club wel de kans even heel duidelijk te maken dat hij bepaald nog niet vergeten is. Het ‘Heubach Hooligan’ galmde door het stadion. Genieten, want het blijft mooi dat er nog een paar voetballers zijn die zich onomwonden clubman tonen en dat ook terug krijgen.
Oppermachtig(?)
De tweede helft ging verder zoals de eerste eindigde: met een vrij goed spelend NEC. Of we de woorden van Vloet na afloop over willen nemen, hij vond onze ploeg de tweede helft oppermachtig, weet ik niet helemaal zeker, maar er kwamen mogelijkheden. De Tukkers op de tribune bleven niettemin achter hun ploeg staan, al is het misschien vooral een kwestie van de plaatselijke trommelaar die wil laten zien dat hij zijn instrument niet voor niks heeft gekocht, en op een gegeven moment waande een deel van het uitvak zich zelfs een paar honderd kilometer noordelijker en een jaar terug in de tijd. Als soort van eerbetoon aan de historische wedstrijd in Hamburg destijds, en misschien ook wel erkenning van de Twentenaren als echte Krauts, deed men fanatiek mee aan het Enschedese Wechselgesang. Helaas was dat er vooral een tussen beide korte zijden van Twente, maar de gedachte was aandoenlijk.
Gelijkmaker
Echt leuk werd het toen Vleminckx een prima aanval afrondde en er een stuntje in de lucht kwam te hangen. Na de 1-1 kon het alle kanten op. Babos hield NEC een paar keer goed op de been, vooral toen Twente ongeveer tien minuten achter elkaar corners mocht nemen, maar ook aan de andere moest de goalie een paar keer ingrijpen. Voordat uiteindelijk Twente toch nog de winnende maakte, kregen ook wij nog de kans een oud-speler onze onvoorwaardelijke waardering te laten blijken. Helaas ook in dit geval als gevolg van een blessure, vanzelfsprekend van onze voormalige aanvoerder Wisgerhof. De wisseling in de Twentse defensie mocht ons echter niet baten. NEC nam risico door de wedstrijd te willen winnen en dan weet je dat je het deksel op je neus kunt krijgen. Zo geschiedde en voor de tweede keer in een week bleven we met lege handen achter. We hopen daar volgende week verandering in te brengen. Voor het eerst sinds mensenheugenis hoeven we voor de uitwedstrijd bij Utrecht niet in een bus te stappen. Hopelijk is een daardoor vol uitvak getuige van een heerlijke pot en een schitterende uitoverwinning! Kom op jongens!
Thomas