Vandaag in de Gelderlander

De dag van de wedstrijd, wat heeft de Gelderlander allemaal te melden?

Wat Been vindt van Hiddinks ‘ bio- schoenen’

Wie in Moskou komt, bezoekt het Rode Plein. Die wan­deling stond voor vandaag ook in de planning van de NEC- selectie, die het vanavond in de Russische metropool voor de UEFA Cup op­neemt tegen Spartak. Maar trainer Mario Been twijfelde gisteravond of dat wel zo verstandig is.

„Het hotel is slechts vijftien kilo­meter van het vliegveld. Maar we zaten wel twee uur in de bus. Ze hebben hier echt een enorm ver­keersprobleem. Naar het Kremlin is acht kilometer. Ben je gauw vijf kwartier onder de pannen. Lijkt me op een wedstrijddag niet ver­standig.”

Been werkte gisteravond in het im­posante Loesjniki-stadion een ont­spannen training af met zijn selec­tie. Been acht het kunstgras van de Russen niet echt geschikt voor Jhon van Beukering en speelt daar­om met Joël Tshibamba in de spits. ,,We hebben Spartak drie keer zien spelen. Achterin geven ze nog wel eens ruimte weg. Die moet je bespelen met bewegelijke spitsen. En als ik Jhon op en neer laat rennen op dit kunstgras, ver­moord ik hem.” Omdat NEC absoluut een resul­taat moet neerzetten, gaat Been voor de winst. Of minimaal een punt. „ Anders valt er voor ons in de laatste thuiswedstrijd tegen Udi­nese niets meer te halen. En daar willen we toch ook nog een mooie avond van maken”, zei de coach gisteren op een druk bezochte persconferentie, die dankzij de vra­gen van Russische journalisten en de rol van de vrouwelijke tolk bij vlagen hilarisch was. „We spelen met vier spitsen”, zei Been, om er tegen de tolk in een adem aan toe te voegen: „maar dat mag je niet te­gen hun zeggen, hoor.” De vrouw keek hem bedremmeld aan. „Maar dat heb ik al gedaan”, zei ze. En toen: „Wat zijn spitsen eigenlijk?”

Vervolgens moest Been vertellen dat hij nooit onder de in Rusland beroemde Nederlandse trainers Dick Advocaat en Guus Hiddink had gespeeld, omdat hij vooral het shirt van Feyenoord had gedragen. „Feyenoord?”, vroeg de tolk niet begrijpend. Maar Been bleef be­leefd. „Die club speelt in Rotter­dam”, zei hij rustig. En zo gingen ze vrolijk verder met Guus Hiddink. Of Been wist dat Hiddink nog voor NEC had ge­speeld. En dat niet alleen. Als een van de eersten op witte schoenen! Dacht Been dat de huidige bonds­coach van Rusland daardoor beter was gaan voetballen? Omdat de tolk tot drie keer toe repte over bio-schoenen, werden de ogen van de NEC-trainer steeds groter. „Witte. Ze bedoelt witte schoe­nen”, schoot aanvoerder PeterWis­gerhof te hulp. „ Oh witte”, zei Been. „Dat kan wel eens geholpen hebben, ja.”

Toen ook de internationale krediet­crisis nog ter tafel kwam (‘is die van invloed op het spel van uw ploeg’, wilde een Rus weten) vond Been het welletjes. ,,We hebben twee dagen geleden nog ons sala­ris gehad, dus dat valt wel mee. En verder telt slechts een ding. Dat we er een goede pot van maken.”
Bij het weggaan vroeg de tolk een beetje onzeker of het wel goed ge­gaan was. „Je hebt het keurig ge­daan, wijfie”, zei Been met een warme glimlach.

Mario Been en de vrouwelijke tolk in actie tijdens de hilarische persconferentie gisteren in Moskou.

Dani Fernandez blijft het liefst bij NEC

Met gemengde gevoe­lens stapte Dani Fer­nandez gistermorgen in het vliegtuig dat NEC naar Moskou bracht. „ Rus­land”, gruwelde de Spaanse verde­diger. „Het doet me denken aan de Oekraïne. En daar wil ik echt nooit meer naartoe.”
Drie jaar geleden was de verdedi­ger van NEC er nog vast van over­tuigd dat zijn toekomst in Spanje zou liggen. „Ik speelde bij Barcelo­na. De Primera Division was mijn doel. Maar toen kwam de aanbie­ding uit de Oekraïne. Ik kon een contract tekenen bij Metallurg Do­netsk. Een mooi contract. Kon ik niet laten lopen.”
Maar al snel kwam Fernandez er achter dat het leven in het voorma­lige Oostblokland niet het leven was dat hij wilde leiden. „In de Oekraïne is alles grijs. Het is er koud. De mensen zijn er of heel rijk of heel arm en buiten het voet­bal had ik er niets. Ik verveelde me dood. Mijn vriendin was mee.

Voor haar was het natuurlijk nog vele malen erger. Op de club had ik nog wel contact met zes Brazilia­nen én Jordi Cruijff die er ook on­der contract stond. Dat scheelde.”
Bij Metallurg kreeg Fernandez een goede band met de voorzitter en tevens eigenaar van de club. „Dimi­tri was gecharmeerd van mijn spel. Hij ontfermde zich over mij.
Zorgde heel goed voor me. Ik ver­trouw hem volkomen. Toen het sportief slecht ging met het elftal, kregen vooral de buitenlanders de schuld. Dimitri kreeg daar ruzie over met de rest van het bestuur.
Eerst moesten we allemaal weg. Toen mochten we weer blijven.

Maar ik had daar weinig trek meer in. Ik wilde met mijn vriendin maar één ding: weg uit de Oekraï­ne.”
Toen NEC via Jordi Cruijff en Henk van Stee (de huidige coach van De Graafschap werkte als jeugdtrainer bij Metallurg Do­netsk, red.) ontdekte dat er een Spaanse topverdediger gehuurd kon worden, waren de contacten snel gelegd. Opgelucht pakte Fer­nandez zijn koffers toen de huurovereenkomst getekend was en vertrok met zijn vriendin naar Nijmegen. „Ik wilde graag naar NEC. Kende het Nederlandse voet­bal via Jordi. Ik keek elke week naar de samenvattingen op televi­sie. De eredivisie is natuurlijk niet zo sterk als de Primera Division, maar het staat wel voor technisch en attractief voetbal.”

Maar topverdediger of niet, het ge­duld van Dani Fernandez werd in de tweede helft van het vorig sei­zoen danig op de proef gesteld. „Ik maakte mijn debuut met Jong NEC in Bemmel tegen Jong Vites­se. Maar ook daarna speelde ik nauwelijks in het eerste. Ik kon er niks aan doen. De ploeg draaide fantastisch. Ze wonnen alles. Ik wilde heel graag laten zien hoe goed ik was, maar kreeg domweg de kans niet. Omdat iedereen bij de club me prima opving en de trainer heel open en eerlijk tegen me was, slaagde ik er in om de si­tuatie te accepteren. Maar ik werd er wel heel chagrijnig van. Vraag maar aan Sandra. Thuis was ik niet te genieten.”

De geboorte van zijn dochtertje Morgan en zijn positie in het elftal (Fernandez is sinds het vertrek van Muslu Nalbantoglu de vaste rechtsback van Mario Been) heb­ben zijn gemoedstoestand volko­men veranderd. „ Als ik thuis kom, ligt daar mijn dochtertje te stra­len.” Hij ontbloot zijn onderarm waar hij voor altijd haar naam draagt: Morgan 17-06-2008 staat er. „ Ze is alles voor me”, zegt hij mis­schien ten overvloede.

Uiteraard is Spaans de voertaal thuis. Dat mist de man van het Ibe­risch schiereiland nog wel eens.
Lekker in zijn eigen taal een beetje ouwehoeren in de kleedkamer.
„ Maar geen van de NEC- spelers spreekt Spaans. Daarom ben ik blij met Marij (de perschef van NEC spreekt perfect Spaans en fungeert tijdens het gesprek als tolk, red.).”
Het liefst zou hij voor drie jaar bij­tekenen. „Helemaal nu we een ge­zin zijn. We hebben een huis in Barcelona. De rest is allemaal tijde­lijk. Krijg je ergens een contract voor drie jaar, kun je ook dingen gaan plannen. Je huis naar eigen inzichten inrichten, bijvoorbeeld.”

NEC zou hij een prima optie vin­den. „ De club bevalt me. We spe­len goed voetbal en de UEFA Cup smaakt naar meer. Echt fantastisch om mee te maken. Je komt in lan­den waar je nog nooit geweest bent. Topwedstrijden in volle sta­dions. Dat wil ik weer meemaken. Het liefst bij NEC.”

Dani Fernandez ( links) werkt in het lege maar immense Loesjniki stadion ( 84.000 zitplaatsen) aan zijn traptechniek

Het kan niet op voor El Kabir

Hij hief een arm als ge­baar van verontschuldiging. „Nog drie ballen”, riep Moestafa El Ka­bir. „En dan kom ik eraan.” De jon­ge aanvaller van NEC stond onder de lat in het verlaten Loesjniki sta­dion (84.000 lege stoeltjes!) en pro­beerde enthousiast schoten van ploeggenoten uit het doel te ranse­len.

„Wat een fantastisch stadion, hè”, zei de 20-jarige aanvaller, die van­avond in de UEFA Cup-wedstrijd tegen Spartak Moskou in de basis zal starten bij NEC. „ Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Hier droom je van als voetballer.”
Eerder die dag leek het even dat El Kabir die droom nooit zou bele­ven. Bij de Russische douane keek een strenge beambte van zijn pas­poort naar het gezicht van de voet­baller en weer terug naar het offi­ciële document om daarna zuch­tend met zijn hoofd te schudden. El Kabir kwam er niet in en werd langs de rij wachtende NEC’ers naar een kamertje gebracht. Een kwartier later stond hij gelukkig weer voor het hekje. Nam zijn pas­poort in ontvangst en stapte opge­lucht Rusland binnen.
„Er was iets met mijn papieren. Geen idee waar het om ging. Ik versta geen Russisch en zij spre­ken geen Engels”, zei El Kabir gis­teravond op het kunstgrasveld van Spartak. „ Prima mat trouwens. Niks mis mee”, prees hij het veld.

Van een paar medespelers (‘maakt niet uit wie’, deed hij een beetje geheimzinnig) had hij inmiddels begrepen dat hij vanavond mag starten tegen Spartak. „Weer een Europese wedstrijd en weer in de basis. Prachtig toch”, zei El Kabir, terwijl trainer Mario Been in de middencirkel zijn bekende schrille fluitje liet horen. „Maar nu moet ik gaan.” En weg was-ie. Bijna hup­pelend.

Opstelling NEC: Babos; Fernandez, Wisgerhof, Zomer, El-Akchaoui; Sibum. Schöne, Davids; El Kabir, Tshibamba, Bouaouzan.

Russische douane houdt Moesta­fa El Kabir even staande, maar trainer Mario Been geeft de jon­ge NEC’er vanavond vrij baan in het duel met Spartak Moskou.

Tijdens de vlucht naar Moskou checkt NEC- aanvaller Moestafa El Kabir zijn e-mail.