Vandaag in de VI.
Hij is geboren en getogen in Amersfoort, maar keert volgende week terug naar zijn ware vaderland. Muslu Nalbantoglu (24) speelt komend seizoen niet met NEC, maar met het Turkse Kayserispor in het UEFA Cup-toernooi. Een verhaal over zijn vertrek uit Nederland én een blik op het Europees kampioenschap door de ogen van een Knuffelturk. ‘Oranje heeft me gigantisch verrast.’
‘Ik denk dat zestien miljoen Nederlanders vorige week verbaasd waren dat Oranje zo ruim van Italië en Frankrijk won. Ook ik was best terughoudend over de kansen van het Nederlands elftal, maar de ploeg heeft me gigantisch verrast. Natuurlijk loopt er heel veel kwaliteit rond, maar ze zitten wél in een groep met vier top-landen. Daarom dacht ik van tevoren dat de winnaar van deze groep de meeste kans zou maken het toernooi te winnen. Dat is nu dus Oranje. De wedstrijd tegen Italië was de beste ooit onder bondscoach Marco van Basten. Zijn houding langs het veld heeft me positief verrast. Waar hij eerst stoïcijns toekeek, staat hij nu fanatiek te coachen en te juichen. Dat toont zijn gretigheid naar succes.
Ik praat over ze in plaats van we, omdat ik me natuurlijk geen échte Nederlander voel. Ik ben hier geboren en getogen, maar heb Turkse roots. Oranje mag van mij elke wedstrijd winnen, behalve van Turkije. Gisteren (zondag) is duidelijk geworden of mijn land zich voor de kwartfinale heeft geplaatst. We begonnen het toernooi matig met een nederlaag tegen Portugal, maar hebben revanche genomen door Zwitserland te verslaan. De wedstrijd tegen Portugal heb ik met mijn familie en schoonfamilie gekeken, terwijl ik het duel met Zwitserland in het rood gekleed doorbracht met vrienden. Ik had geen stem meer over. We zijn een trots volk en beleven een wedstrijd emotioneel van seconde tot seconde. Daarom verlangen we van de spelers ook dat ze met het hart spelen. Dat zie je doorgaans ook in het spel terug. Turken spelen met het hart, niet met het hoofd of met de voeten. Uitgerekend wat de beleving betreft viel de ploeg in de openingswedstrijd tegen, maar tegen Zwitserland herkenden we ons team weer terug.
De mooiste herinneringen gaan natuurlijk terug naar bet WK 2002 in Japan en Zuid-Korea. Turkije werd derde en ik kan dat toernooi nog van dag tot dag herinneren. In mijn ouderlijk huis in Amersfoort was alles met Turkse vlaggen versierd. In de buurt woonden veel Turkse gezinnen, dus na elk gewonnen duel was het één groot feest op straat. Het nationalistische gevoel dat daarbij loskomt, is niet te beschrijven en veel temperamentvoller dan bij een ander volk. Daarom is het van kinds af aan mijn ultieme droom om het Turkse shirt met de halve maan en de ster te dragen.
Waarom ik er nu niet bij ben in Oostenrijk en Zwitserland? Dat heb ik me de afgelopen tijd met regelmaat afgevraagd. Ik ben een bescheiden jongen, maar weet wél wat mijn kwaliteiten zijn. Als je ziet hoeveel scouts en trainers van landen dit seizoen bij NEC op de tribune zaten: Zweden voor Jonas Olsson, Hongarije voor Krisztian Vadócz, Australië voor Brett Holman en Marokko voor Youssef El-Akchaoui. Allemaal meer dan terecht, maar vreemd dat de Turkse bond mijn spel steevast heeft genegeerd. Er is bij NEC nooit door iemand van de Turkse bond een kaart aangevraagd om een wedstrijd te bekijken. Toch vernam ik van familieleden in Turkije dat mijn transfer naar Kayserispor veel media-aandacht heeft gehad.
Mijn beide ouders zijn in Turkije geboren, ik heb er nog veel familie wonen en heb altijd een zeer warme band met dat land gevoeld. Ik heb een Turkse opvoeding genoten, gecombineerd met Nederlandse normen en waarden. Daarom zal ik in Turkije waarschijnlijk ook als Nederlander worden beschouwd en hier altijd als Turk worden gezien. Dat merkte ik een paar jaar geleden goed toen ik een drietal duels bij de selectie van jong Turkije zat. Ze zijn daar heel uitgekookt en samen met twee jongens die in Duitsland speelden, merkten we deze verschillen. Zo noemden ze ons drieën Duitsers. Een ander typisch voorbeeld is de manier hoe ze met geld omgaan. Sommige spelers vroegen eerst hoeveel ik verdiende, voordat ze gedag zeiden. Dat was ik niet gewend. Overigens maakten Emre Güngör en Sabri Sarioglu ook deel uit van die groep. Zij zitten momenteel wél bij de Turkse selectie op het EK.
Ik volg het toernooi op de voet, probeer elke wedstrijd te zien en natuurlijk speelt ook Oranje voor mij een belangrijke rol. Daarbij let ik extra op Wesley Sneijder en Johnny Heitinga. Met hen ben ik in de jeugd van Ajax jarenlang opgetrokken. Ze hebben zich geweldig ontwikkeld en het is mooi te zien dat ze allebei een plek in selectie hebben afgedwongen. Ik maakte zes jaar deel uit van de jeugdopleiding, waarna ik naar NEC vertrok.
Hopelijk kan ik door mijn avontuur in Turkije een stap dichter bij het nationale elftal komen. Ik verlaat Nederland met een geweldig gevoel, dat heeft zeker met de geslaagde afsluiting bij NEC te maken. Ik had me geen beter slot kunnen indenken. Geen club kon ons stoppen, terwijl we een paar maanden eerder nog bijna onderaan stonden. Zowel van mensen binnen de club als van de supporters heb ik in vier jaar tijd veel warmte gevoeld. Wekelijks kwam bij de thuiswedstrijden van NEC een groot spandoek in beeld met de tekst Muslu Knuffelturk en hing er een Turkse vlag in het stadion. Dat heeft me zeker verbaasd, want ik sta toch bovenal bekend als een stille kracht. Het heeft, denk ik, met mijn vrolijke karakter te maken. Ik maak met iedereen een praatje en behoor ook niet tot het prototype voetballer dat alleen naar zichzelf kijkt en zijn eigen carrière boven alles stelt. Ik heb zóveel aan NEC te danken dat ik heel gelukkig ben dat ik met een prijs afscheid heb genomen.
De transfer naar Kayserispor, waar ik de komende drie seizoenen onder contract sta, kwam in februari tot stand. Ook dat is een voorbeeld van mijn karakter. Waar andere voetballers veelal geheimzinnig omgaan met belangstelling van andere clubs, heb ik direct iedereen op de hoogte gesteld. Van de trainer tot aan de spelers, iedereen mocht weten waarmee ik bezig was. Dat klinkt vreemd, maar waarom moet ik gaan liegen? Daar was NEC me veel te dierbaar voor. Ik kon voor twee jaar bijtekenen, maar koos voor het avontuur.
Het wordt een flinke omslag in mijn leven. Ik heb altijd bij mijn ouders in Amersfoort gewoond en vertrek volgende week met mijn vrouw naar Kavseri, een stad in Centraal-Turkije met ruim zeshonderdduizend inwoners. Op vijftig kilometer ligt de berg Erciyes, dat in de winter een populair skigebied is. Ik heb vernomen dat de winters in Kayseri flink koud zijn, met temperaturen van vijftien graden onder nul! Deze uitdaging ga ik samen met mijn vrouw aan. Eind mei zijn we getrouwd, een onvergetelijke dag. We hielden een groot feest, waarbij ongeveer zevenhonderd gasten aanwezig waren. Ook veel voetballers waren present, onder wie veel oud-ploeggenoten. Zo kwam Edgar Barreto, die nu voor Reggina speelt, speciaal over vanuit Italië. Dat vond ik heel bijzonder. Er is tot diep in de nacht feest gevierd en wie nog twijfelt aan de integratie in Nederland, moet de film van de bruiloft zien. De Nederlandse NEC’ers liepen op traditionele Turkse muziek de polonaise, haha.
Behalve op het financiële vlak, ben ik ervan overtuigd dat ik ook op sportief gebied een duidelijke stap voorwaarts maak. Toen ik vier jaar geleden bij de selectie kwam en mijn eerste seizoen in het betaalde voetbal speelde, verdiende ik duizend euro bruto per maand. Volgens mij was ik destijds de slechtst betaalde speler van de Eredivisie. In een paar jaar tijd is er een hoop veranderd en UEFA Cup-voetbal spelen is ook sportief een vooruitgang. Kayserispor heeft het afgelopen seizoen de nationale beker gewonnen, waardoor er een kans is dat ik komend seizoen met mijn nieuwe club in Nijmegen terugkeer.
De eerste verschillen heb ik trouwens al gemerkt. Bij NEC was ik gewend om in de zomervakantie een trainingsprogramma mee te krijgen om de conditie op peil te houden, van Kayserispor ontving ik ook zo’n programma, Maar wel met wat andere getallen erop. Behalve het schema werd een hartslagmeter met mijn naam erin meegestuurd, waardoor ze alles kunnen controleren. Om de twee dagen moet ik met mijn conditie bezig gaan op een pittig niveau. Het lijkt wel dat ik me voor een marathon voorbereid. Maar ik doe het allemaal braaf, onder het schema staat datje een boete van 25 duizend euro krijgt als je niet op het gewenste niveau uitkomt. Dat zou wel een heel slechte start zijn en daar wil ik niet aan denken. Alles moet wijken voor mijn volgende doel: slagen als voetballer in mijn vaderland.’