In een half jaar van amateur tot international
Voor Muslu Nalbantoglu zijn het dolle dagen. De 21-jarige rechtsback speelt vanavond met NEC tegen Willem II en vliegt zondag naar Turkije voor een interland tegen Jong Tsjechië.
De opmerking rolt achteloos over zijn lippen, maar klinkt als een bewijs dat Muslu Nalbantoglu weet wat er speelt in Turkije. Pratend over het land waar zijn ouders geboren zijn, komt hij vanzelf op de oorlog in Irak. ,,Ik kijk regelmatig naar de Turkse televisie. Er zijn al erg veel Turkse vrachtwagenchauffeurs vermoord in Irak. Terwijl die mensen ook alleen maar hun werk doen en een paar centen willen verdienen. Daar kan ik niet bij met mijn verstand, dat die dingen gebeuren.”
De 21-jarige Nalbantoglu, dit seizoen bij NEC debutant in het betaald voetbal, is geboren en opgegroeid in Amersfoort. Toch gaat de rechtsback, zoon van Turkse ouders, maar al te graag in op het aanbod van de Turkse voetbalbond om zich volgende week bij de selectie van Jong Turkije te scharen voor een oefeninterland tegen leeftijdsgenoten uit Tsjechië. Vanavond speelt hij met zijn club de uitwedstrijd tegen Willem II, zondag vliegt hij naar Turkije, twee dagen later staat de oefeninterland op het programma.
Natuurlijk heeft hij de ontwikkelingen rond Ugur Yildirim gevolgd, de speler van Heerenveen die recentelijk moest kiezen voor welk land hij international wilde worden. Na veel wikken en wegen koos de aanvaller voor het Nederlands elftal. Nalbantoglu: ,,Ik respecteer zijn mening volledig. Hij heeft het goed uitgelegd door te stellen dat zijn aard in Turkije ligt, maar zijn verstand bij het Nederlands elftal. Voor mezelf geldt: ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’. En dat is dus Turkije geworden.”
In een halfjaar is Nalbantoglu uitgegroeid tot een basisspeler in Nijmegen en heeft hij zijn eerste uitnodiging voor een interland op zak. Het had na vorig seizoen bar weinig gescheeld of de Amersfoorter was student geweest en had gevoetbald bij hoofdklasser Spakenburg.
,,Na twee seizoenen bij Jong NEC hoorde ik afgelopen voorjaar dat ik ook dit seizoen nog bij de beloften mee zou trainen. Dat was een flinke tegenvaller. Ik heb toen serieuze gesprekken bij Spakenburg gevoerd, wilde me daarnaast op een opleiding aan de PABO concentreren. Toch heb ik besloten er een ‘alles-of-niets-seizoen’ van te maken. Mocht het dit seizoen niet lukken om door te breken, dan zou ik er mee stoppen. Door twee blessures in het eerste werd ik half augustus bij de selectie gevoegd en na wat invalbeurten begon ik steeds vaker in de basis. In december tekende ik een profcontract, mijn eerste. Dat was een erg bijzonder moment. Zeker voor iemand die bijna amateurvoetballer in de hoofdklasse was geworden.”
Nalbantoglu doorliep een deel van de Ajax-jeugdopleiding. Van de D-jeugd tot de B-jeugd reden zijn ouders hem vier tot vijf keer per week naar de hoofdstad voor trainingen en wedstrijden. ,,In de B-jeugd brak ik mijn been. In maart kwam ik terug en in mei horen de spelers of de club met ze door wil. Met mij wilden ze dat niet.” Generatiegenoten als Johnny Heitinga, Wesley Sneijder en Daniel de Ridder stroomden wel door naar de hoofdmacht van de landskampioen, Nalbantoglu kwam via een seizoen bij de amateurs van Elinkwijk terecht bij de jeugdopleiding van NEC. ,,Ik ben de mensen bij Ajax erg dankbaar voor wat ze me hebben geleerd, maar ik hoop wel dat ze zich achter de oren krabben nu ze zien dat ik langs een andere weg prof ben geworden.”
In een halfjaar tijd heeft Nalbantoglu een reuzenstap in zijn ontwikkeling gezet. Via de bank werd de rechtsback een basisspeler, kreeg hij een uitnodiging voor het nationale jeugdteam van Turkije en maakte hij van nabij het ontslag van een trainer mee, toen Johan Neeskens op straat werd gezet.
,,Dat was behoorlijk heftig. Toen hij weg was heb ik hem ook een sms’je gestuurd, waarin ik hem heb bedankt voor het vertouwen. Daarna belde hij me direct op en hebben we nog een tijdje zitten praten. Dat vond ik wel geweldig van hem. Neeskens is de trainer die mij een kans heeft gegeven en die me heeft laten debuteren in het betaald voetbal. Ik denk dat je dat nooit meer vergeet.”
Bron: AD Sportwereld