Jarenlang heb ik met jaloezie naar de andere kant gekeken. Wat bij ons allemaal onmogelijk leek, gebeurde daar wel en bleek pas veel later onmogelijk. Wat me vaak het meest irriteerde was de hautaine houding van de aanhang, die hardnekkig bleef volhouden dat wij de rivaliteit veel belangrijker vonden dan zij. Zij waren immers onderdeel van de top 4!
Gisteren bleek naast het failliet van de club ook de teloorgang van de aanhang. Nadat het met luid gejuich ontvangen besluit te club te redden (opvallend trouwens dat vooral vrouwen tegen stemden) was genomen, meenden de aanwezige figuren zich te moeten gaan uiten in anti-NEC liedjes. Het “stil aan de overkant” riep wel wat vraagtekens op. Probeerden ze onze jaloezie op te roepen over het feit dat wij niet in het stadhuis zaten met het zweet in de handen wachtend totdat lokale politici het lot van de club bepaald hadden? Hoe dan ook: het fanatisme was heerlijk. Bedankt jongens, ik voelde me weer echt de nummer 1 van Gelderland! (pol)
