De weergaloze avond van een vergeten spits

Zico Tumba stond gisteravond model voor zijn hele ploeg. Het Congolese oermens speelde geweldig tegen Willem II. Na de 4 – 0 zege roemde de spits het publiek. “Zij verdienden vanavond champagne.”

Het was zo’n avond deze tweede april 2004. Zo’n avond dat het eigenlijk niet mis kon gaan. Alleen de geur van het gras – een ietsje nat door een minuscuul regenbuitje – was eigenlijk al genoeg om de spelers als stieren het veld op te krijgen. De sfeer bij de spelers van NEC was er ook naar. Niemand die er aan twijfelde dat het vanavond ging gebeuren. Dat ze gewoon gingen winnen.

Zico Tumba wist het ook. Eigenlijk had hij al een beetje afscheid genomen van het leven als voetballer. Helemaal nadat er een Poolse sterspits binnen was komen wandelen, had hij wel heel veel aanvallers voor zich. Nee, Zico was uitgevoetbald in Nederland. Zat hij maar vast in Frankrijk. Daar zou hij zich nuttig kunnen maken voor kinderen in moeilijkheden. Daar had hij zin in. Zich nuttig maken.

Maar ineens kraakte de voorhoede van NEC en was Tumba plotseling nodig in Nijmegen. Een voor een gingen ze, de mannen voor de goals. Scheurinkje hier, scheurinkje daar. En dus gebeurde het wonder. Tumba kreeg – Twente uit – zijn kans en pakte die op een zulk overtuigende wijze dat het iedereen zal hebben verbaasd. Want Tumba scoorde en Tumba legde verbijsterd uit dat hij dat niet meer had verwacht en dankte god.

Hij startte weer in de basis uit bij NAC en scoorde opnieuw, nu een weergaloos doelpunt. Na 93 minuten voetbal had hij in Breda handen en voeten nodig om zich de stijle trap naar de kleedkamer op te slepen. Kapot was de spits. Maar wel van het lekkere gevoel dat hij alles gegeven had, dat hij weer meetelde als voetballer. Dat hij trainde met een doel.

Tumba leefde op. Hij voelde hoe zijn zware lijf wedstrijd na wedstrijd beter op gang kwam, werd scherper, merkte ineens weer dat hij kon voetballen; Goed kon voetballen. En die scherpte, dat ritme, culmineerde gisteravond in een onwaarschijnlijk goede wedstrijd tegen Willem II. Een uitzinnige Goffert scandeerde zijn naam. ‘Tumba, Tumba’, wie had dat nog kunnen denken. Het tweede doelpunt van de wedstrijd was de zijne. Een prachtige volley viel zomaar binnen. Ja, zo’n avond was het.

“Als hij zo speelt is het een wereldspits”, zei aanvoerder Rob Wielaert na afloop. “Op de training liet hij dat wel zien, maar nu ook in een wedstrijd. Volgens mij heeft Zico vandaag niets fout gedaan. Als hij zo blijft spelen komen er echt nog wel clubs voor hem en het is dan aan Zico om te beslissen wat hij met die belangstelling doet.”

Want Tumba stopt. Eind deze maand viert hij zijn verjaardag. 27 kaarsjes zullen er op de taart staan. Zo jong en zo goed kunnen voetballen en stoppen… Wat een zonde.

Tumba wist het gisteravond zelf ook. Zijn grote, donkere ogen spraken twijfel. Eigenlijk wil hij nog wel door, maar hij heeft al van alles beloofd. Gaat in Frankrijk met kinderen werken. Heel erg veel is al geregeld en om dat nu allemaal weer om te gooien… “Heel misschien ga ik nog spelen in Frankrijk of België. Maar ik heb mijn woord daar gegeven en dus ga ik naar Frankrijk toe.”
Nee, tuurlijk heeft hij zichzelf ook verbaasd. Had Tumba niet gedacht ooit nog zo fijn te zullen ballen. Hij zegt het weer ‘als je weinig voetbalt, zit er niemand op je te wachten’. Wat een onzin. Op de Tumba die gisteravond De Goffert deed watertanden wacht een hele eerste divisie en meer.

“Ik geniet”, zei hij gisteren, “van elk moment dat ik nog krijg hier. Het publiek was fantastisch vanavond. Zij verdienen champagne. Ze bleven maar door gaan, de hele wedstrijd. Ik heb een mooie tijd gehad hier en ga nog een paar wedstrijden alles geven voor de club.”

Bron: De Gelderlander

Reageer via DTH Facebook of deel via social media of mail.