NIJMEGEN – Van nobody werd hij ineens een ster in wording. Even plotseling maakte een knieblessure van hem een zorgenkindje. Nu is NEC’er Mike Zonneveld weer serieus op weg naar de ‘oude Mikey’. “Het is een kwestie van geduld.”
In Zuid-Holland is het een bekend begrip: Noordwijkse nuchterheid. Wie in de voetballerij een rondgang maakt langs de Noordwijkers die het ooit tot prof schopten, moet inderdaad erkennen dat ook zij zonder uitzondering ijskonijnen zijn. Wat te denken van de gebroeders Bram en Cees Marbus? Of neem Edwin van der Sar? Nooit zullen zij zich meer zorgen maken dan werkelijk nodig is.
Ook NEC’er Mike Zonneveld is gezegend met die prettige eigenschap. Hoe lang zijn revalidatie vorig seizoen ook duurde en hoe chronisch het vormverlies daarna ook leek, de Noordwijker hield onomstotelijk vertrouwen in zichzelf. En zie, sinds de maand december wordt weer steeds vaker duidelijk waarom de 22-jarige ooit in De Goffert liefkozend werd gedoopt tot Mighty Mike.
“Natuurlijk is het heel vervelend als je op het veld staat en veel slechter speelt dan je van jezelf gewend bent”, kijkt Mike Zonneveld terug op zijn eerste helft van dit seizoen. “Er waren wedstrijden waarbij ik er echt als een dooie bijliep. Dat was best frustrerend. Toch heb ik me nooit on- wijs veel zorgen gemaakt. Het is nu eenmaal logisch dat je na zo’n blessure veel tijd nodig hebt. Ik dacht: het komt wel goed. De enige keer dat ik heb zitten janken was in de kleedkamer direct na de knieblessure. Toen kwam de een na de ander me feliciteren met mijn goede wedstrijd en me sterkte wensen. Ik kon op dat moment maar één ding denken: mijn seizoen is kapot.”
Het verhaal van Mike Zonneveld is dat van een komeetachtige carrière die wreed werd onderbroken door een kruisbandblessure, opgelopen tijdens de interland Jong Engeland – Jong Oranje. Nog wekelijks klampen wildvreemde mensen de NEC’er aan met de vraag: ‘Mike, wat áls je niet geblesseerd was geraakt?’
“Die vraag heeft me eerlijk gezegd nooit beziggehouden. Het heeft ook totaal geen zin om te fantaseren waar ik nu eventueel had kunnen spelen. Hoe ver je het schopt in de voetballerij heeft sowieso alles te maken met geluk. Toen ik bijvoorbeeld als jeugdspeler van Ajax te horen kreeg dat ik wegmoest, dacht ik: vervelend, maar er zijn nog honderden andere clubs. Voor sommige afvallers was Ajax echt heilig. Die vielen in een gat. Ik ben altijd in mezelf blijven geloven, alhoewel ik daarbij wél moet toegeven dat het voetbalniveau me steeds is meegevallen. Toen ik bijvoorbeeld bij Go Ahead Eagles terecht kon, dacht ik: zou ik dit niveau aankunnen? Maar al snel had ik in de gaten: dit valt eigenlijk best mee. Bij NEC en Jong Oranje is me hetzelfde overkomen.”
Wie Mike Zonneveld anno 2003 ontmoet, ziet een ander personage dan het tengere, volstrekt onbekende, verlegen manneke dat bijna drie jaar geleden voor het eerst door technisch directeur Leen Looyen in De Goffert werd rondgeleid. De vriendelijkheid is gebleven en overdreven bravoure is hem nog immer vreemd maar Zonneveld is in Nijmegen zichtbaar volwassen geworden.
“Ik voel me hier thuis, kan volledig mezelf zijn. Als ik ergens nieuw ben, stel ik me nog altijd een beetje bescheiden op, maar ik ben de voorbije jaren zeker mondiger geworden.”
In De Goffert werd Zonneveld door trainer Johan Neeskens razendsnel omgeschoold tot back, maar inmiddels is hij terug op de door hem geliefde positie van linkermiddenvelder. Afgelopen zaterdag tegen AZ maakte hij, centraal, zelfs een uitstekend debuut als vervanger van de geschorste Dejan Govedarica.
“Eerlijk gezegd beviel me dat hartstikke goed. Ik had het nog nooit gedaan. Lekker stofzuigen. Mensen vragen mij soms waar mijn persoonlijke top ligt. Ik heb eigenlijk geen idee en op dit moment is dat ook niet zo heel belangrijk. Ik ben nu vooral blij dat het sportief steeds beter met me gaat. Ik pak alleen nog te veel gele kaarten, maar ook dat heeft deels met mijn blessure te maken gehad. Ik was uit vorm en daardoor vaak net te laat in de duels.”
Nu de toekomst van Mike Zonneveld er weer een stuk rooskleuriger uitziet, hoeft hij zijn Noordwijkse nuchterheid niet alleen te gebruiken om zelf de moed erin te houden. Ook anderen kan hij ondersteunen. Zo is daar Charles Kazlauskas met wie Zonneveld in het Nijmeegse stadscentrum op z’n tijd een appartement deelt. De Amerikaan is bij NEC al maandenlang op een zijspoor gerangeerd. “Charles is veel vaker in het appartement dan ik. Hij zit in een lastige fase en ik merk dat hij het prettig vindt om af en toe zijn verhaal kwijt te kunnen. Soms gaan we een potje poolen, bowlen, zwemmen, het maakt niet uit. Ik zeg ook tegen hem dat hij zeker niet hoeft te wanhopen over zijn positie. Kijk van hoever ik heb moeten terugkomen.”
Bron: De Gelderlander