‘Barça, we komen’, schreeuwden we. De deuren van de twee bussen gingen dicht: op weg naar Barcelona, naar hét Europacupduel van NEC. De Ramblas zou nooit meer hetzelfde zijn. Een reis terug in de tijd, naar november 1983. Samen met de verslaggever van toen.
We hadden een droom. Een Europese NEC- droom. Gewoon: wij en Europa. Een kleine honderd mannen en vrouwen uit Nijmegen, Gennep, Ottersum, Oosterhout, Beuningen. Een enerverende Spaanse droom die precies 2043 minuten duurde en aan flarden werd gescheurd door een droge knal van de voeten van Alonso. En daar verscheen het hatelijke woord op het scherm van het Nou Camp stadion in Barcelona: Goaaaal. Wat kun je op zo’n moment Spanjaarden haten. Drie minuten was je pas het immense stadion binnen. Nou Camp, een soort tiara, een paushoed van wel drie Goffertstadions op elkaar.
Het is 2 november 1983. Drie over negen. En nu nog, bijna twintig jaar later kruipen rillingen over de rug. Zestienhonderd kilometer hadden we in de bus gezeten, tien uur stappen in Barcelona, in de bus tegen de 400 blikjes bier gedronken, 600 broodjes, ook die voor de terugweg, opgegeten. En waar deden we het voor: voor NEC, toen in 1983 het kleine eenvoudige eerstedivisieclubje uit Nijmegen. Gewoon een club uit het rijtje van Heracles, VVV, Cambuur en het Arnhemse Vitesse, dat toen nog alleen overdekte kleedkamers had.
De zondag ervoor had NEC nog thuis voor duizend supporters in de Goffert van het nietige Excelsior verloren en nu was het Barcelona-NEC. “Hé Menotti; we kooomen.” Natuurlijk hoopten we dat die etter van een Argentijnse Barcelonatrainer een klotenacht achter de rug had. Net als wij. Want slapen doe je niet in de bus vol supporters. Alleen zingen over hoe wij weer ten strijde trekken voor rood, groen en zwart. Dromen en wakker worden en ontdekken dat je in het rijtje staat met Juventus, Glasgow Rangers, Manchester United, Aberdeen. Hoe ze schele hoofdpijn van jaloezie hebben in Arnhem.
Als je aankomt in Barcelona, dan weet je dat je er écht bij hoort: onder het standbeeld van Columbus op de Ramblas staat een politiemacht van dik 200 man je op te wachten. Twee agenten per supporter. Dit is Europacup. Driehonderd jaar na de de 80-jarige oorlog tussen Spanje en Nederland nemen we alsnog Barcelona met vlaggen en gezang in. Winnen hoeft straks eigenlijk niet meer. Hier doen we het voor, hier schrijven we NEC-geschiedenis. “Hé, Menotti, waar zit je, we komen je halen. Menottiiiiii.”
Op bezoek in een miljoenenstad. “Een klein clubje brengt ons naar deze miljoenenstad”, zeggen Wim en Henk uit Oosterhout. Ergens in de jaren zeventig hadden ze onderling afgesproken NEC tot het einde van de wereld te volgen mocht de Nijmeegse club ooit Europacup gaan spelen. Het werd genieten in Barcelona.
Na uren zwerven en zingen gaan de twee bussen eindelijk naar het stadion. Nou Camp maakt een verpletterende indruk. Alleen het stadion al geeft je het gevoel dat je met tien nul achter staat. “Hé Menottiiii, waar zit je.” Zacht brult de muis uit het stadje aan de Waal.
Drie minuten duurt de droom. Tot de slof van Alonso: 1-0. Maar wat maakt het uit. Die van ons spelen in de mooiste wei van Europa. En als het even stil is, schrikken ze in het immense stadion van een totaal onbekende oerkreet als Johan, André, Matje en Jos uit Ottersum hun belofte waar maken. “Achaaaaates”, schreeuwen ze. De naam van hun voetbalclub uit Ottersum. Barcelona kan het amper verwerken.
Langzaam stroomt het immense stadion leeg. Moeder Van Rossum wil haar zoon in de kleedkamer opzoeken. Maar daar is verboden toegang. Voor iedereen, zelfs voor Menotti, die keurig op de bank voor de ingang wacht. “Ha, die Menotti, daar ben je”, zeggen we als we hem voorbij lopen. Hij kijkt verschrikt op, wil ons nog tegenhouden, maar raakt onder de indruk van mijn lange leren jas. Verschrikt trekt hij zich terug op het wachtbankje als ik de deur van de luxe kleedkamer open maak en wél naar binnen ga. Zo Menotti, dat is 1-0 voor ons.
Nijmegen was here, en dat heb je geweten: Menottiiiiiii, doeiiiiiiiiii.
Bron: De Gelderlander